"Όταν κάνεις καλό, σου γυρίζει διπλό" and other bullshit!

Έτσι λένε... ναι, αλήθεια;

Όταν χαρίζεις απλόχερα χρόνο, πόσο μάλλον χρόνια απ' την ζωή σου σε κάποιον για να είναι καλά και αυτός τα πετάει στα σκουπίδια, εσύ τι κάνεις μετά απ' αυτό; Καλό; Και που είναι το καλό που "σου γυρίζει διπλό";

Περίμενα πολύ για 'σένα και επίσης πόνεσα πολύ για 'σένα.Ακόμα πονάω και θα περάσει κάμποσος καιρός μέχρι να σταματήσω να πονάω, μα θα περάσει. Ξέρει ο χρόνος να καλύπτει πληγές... Έλεγα θα τελειώσουν όλα αυτά σύντομα, κάνε υπομονή, όλα θα πάνε καλά. Hello! REALITY!

Πως μπορείς να μετά απ' όλα όσα περάσαμε, να με αφήνεις έτσι και να περιμένεις να το πάρω ελαφρά; Πως μπορείς να το κάνεις αυτό μετά από όλα αυτά που με άφησες να πιστεύω;

Σκότωσέ με άλλη μια φορά, θα το αντέξω. Το τίποτα δεν θα το αντέξω μόνο.

Κάτι τελευταίο, για σένα:
Δεν φτάνει να θέλεις ν' αγαπήσεις, πρέπει και να μπορείς.

Μια νέα παρτίδα σκάκι...

"Η απόσταση είναι περίεργο πράγμα.Άλλοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα κόσμους μακριά.κ άλλους τους κουβαλάμε μέσα μας ακόμα κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα.Από την αρχή του κόσμου οι άνθρωποι χωρίζονται από αποστάσεις και
ενώνονται με γραμμές:γραμμές τηλεφώνου,γραμμές σιδηροδρομικές,ακτοπλοϊκές,από την αρχή του κόσμου καλύπτουμε αποστάσεις, τις καλύπτουμε με ένα
άγγιγμα,ένα φιλί,ένα ταξίδι..."
S1ngles

Ο αιώνιος αγώνας του ανθρώπου με την απόσταση. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η ακατάπαυστη μάχη να αγγίξεις το ανέφικτο, έστω για λίγο... Να νιώσεις την γλυκιά αυτή ευχαρίστηση, την ζεστασιά που εκπέμπει, το χρώμα του που βλέπεις από μίλια μακριά.


Τι γίνεται όμως όταν έχεις μάθει να παίζεις το σκάκι της ζωής σου πάντα με σπασμένα πιόνια; Με μια χαλασμένη σκακιέρα που σε εμποδίζει να τα μετακινήσεις συνεχώς;
ή ίσως, με ένα προβληματικό φίλμ ταινίας που έχει κολλήσει και παίζει συνεχώς την ίδια σκηνή χωρίς να προχωράει;

Μπορείς να αντέξεις την ταλαιπωρία; Να νικήσεις την Απόσταση; Γιατί αυτή είναι γνωστό πως παίζει βρώμικα, πως δεν διστάζει πουθενά. Ακόμα και αν το άτομο που σου παίρνει μακριά είναι ζωτικής σημασίας για σένα, δεν την νοιάζει.

Μερικές φορές, όταν απελπίζομαι, αναρωτιέμαι αν αξίζει καν να δέχομαι την πρόκληση και να παίζω μια νέα παρτίδα μαζί της, κι έπειτα κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη... όλες με το ίδιο αποτέλεσμα - εμένα χαμένη κι εκείνη με το τεράστιο και σαρδόνιο χαμόγελο της.

***

"Θα είμαστε πάντα ένα. 5 φίλες με μια ψυχή. Πάντα."

***

Είμαι ξεροκέφαλη.
Λοιπόν, Απόσταση, πιάσε την σκακιέρα μου... Και ας παίξουμε. Ξανά.

Τέλος.-

"Ξέρεις κάτι; Με κούρασες. Όλες σας με κουράσατε.
Όλες σας με το δήθεν ευγενικό βλέμμα, με το καλά τοποθετημένο χαμόγελο στα χείλη που φωνάζει "Είμαι χαρούμενη και διαθέσιμη να σε ακούσω! Εγώ όλους σας λατρεύω!" FAKE FAKE FAKE BITCHES.
Εσάς με το δήθεν στύλ, που ντύνεστε και καλά σικάτα, που μιλάτε για vintage ή indie ντυσίματα χωρίς καν να ξέρετε από που προήρθε η ονομασία τους.
Εσάς με την "ποιοτική" μουσική που ακούτε, επειδή τυχαία βρήκατε στο youtube 2-3 κομμάτια Ιωαννίδη ή Oasis.
Εσάς που αγκαλιάζετε οοοοοόλες τις συμμαθήτριές σας, χωρίς καν να έχετε περάσει μια δύσκολη στιγμή μαζί. Χωρίς τα δάκρυα σας να 'χουν γίνει ένα. Sorry, αυτοί που θα αγκαλιάσω θα 'ναι άνθρωποι που σημαίνουν κάτι για μένα. Δεν γουστάρω να το παίζω καλή. Δεν γουστάρω αυτή την υποκρισία σας.
Επίσης δεν γουστάρω το όλο γλύκα "Δεν πειράζει, αγάπη μου." όταν ζητάω ένα τυπικό συγγνώμη επειδή σας σκούντησα καθώς περνούσα. ΔΕΝ είμαι η αγάπη κανενός, αντιλαβού; Σε ξέρω κι από χτες; Με ποιο δικαίωμα με λες αγάπη σου;
Δεν γουστάρω να περνάω κάθε μέρα από τα λείζερ-βλέμματα σας για την εντόπιση ή όχι κάποιας μάρκας στα ρούχα μου. Θα αγοράσω αυτό που μου αρέσει, αυτό που το φοράω και δεν με φοράει, αυτό που μπορώ να αγοράσω με τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ λεφτά. Πληρώστε εσείς σαν τις ηλίθιες το ταμπελάκι του σχεδιαστή.
Δεν γουστάρω να παστώνομαι με 5 κιλά μέικ-απ καθημερινώς, να έχω τα μαλλιά μου στην εντέλεια,(μετάφραση: να τα ισιώνω μέχρι να τα κάψω ) , να βάφομαι σαν την λατέρνα πρωινιάτικα.
Οκ; Κάτι που δεν καταλάβατε;

***

Τέλος δεν γουστάρω να παίζεις μαζί μου γιατί έτσι σου κάπνισε. Εγώ να σου δίνω κομμάτια της ψυχής μου και συ να τα πετάς εδώ και 'κει. Κουράστηκα να πληγώνομαι. Κουράστηκα απ' το άρρωστο παιχνίδι σου. Βρες άλλη κούκλα να παίξεις, οκ αγοράκι μου;

Τέλος.-

Με μεγάλα και σκούρα γράμματα.

Το πιο αληθινό παραμύθι.

Σας το παραθέτω:
"Σε μια μαγική χώρα, ζούσαν δύο αδερφές. Η Θλίψη και η Οργή. Αυτές οι δύο αδερφές, είχαν γυρίσει όλη την χώρα, μα υπήρχε ένα μέρος που φοβόντουσαν να πάνε όσο κι αν τις έλκυε η ιδέα. Υπήρχε μια λίμνη, που τους έκανε όλους να μαλώνουν. Αυτές δεν το πίστευαν και αποφάσισαν να πάνε να δουν μόνοι τους. Έφτασαν στην λίμνη, έβγαλαν τα ρούχα τους και τα άφησαν έξω. Μπήκαν στην λίμνη, και φυσικά μάλωσαν. Τότε η Θλίψη έπνιξε την Οργή μέσα στο νερό και χωρίς καμία τύψη βγήκε έξω, και φόρεσε τα ρούχα της Οργής και γύρισε πίσω εκεί που έμενε. Και εφόσον φορούσε τα ρούχα της Οργής, κανείς δεν κατάλαβε πως ήταν η Θλίψη και όλοι πίστευαν ότι ήταν η Οργή."

Δείχνουμε τόσο οργισμένοι στους γύρω μας, έτσι; Τόσο θυμωμένοι που τσακωθήκαμε, που μας παράτησαν, που σπάσανε τις υποσχέσεις αγάπης που μας δίνανε κάθε φορά... Αλήθεια, είμαστε τελικά οργισμένοι; Όχι. Θλιμμένοι είμαστε, κρύβουμε την τεράστια θλίψη μας, την ντύνουμε με τα ρούχα της οργής. Η θλίψη μέσα μας έχει πνίξει ήδη την οργή μας... υπάρχει μόνο πόνος. H Θλίψη.

Επιτέλους μπορώ να αγγίξω την μάσκα με την οποία κρύβομαι τόσο καιρό. Μπορώ να δω το ψεύτικο πρόσωπό της στον καθρέφτη.

Κατηγορούμε τους άλλους, προσπαθούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στις πλάτες τους, για να νιώσουμε καλύτερα. Προσπαθούμε να φέρουμε στην ζωή την νεκρή Οργή μας, μα είναι πολύ αργά πια για εκείνη.

Έχουμε φορέσει την μάσκα της οργής, για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας.

Η ειρωνεία είναι ότι μισώ τα παιχνίδια με τις μάσκες και τελικά φοράω και 'γω μια. So lame once again.

People always leave.

Οι άνθρωποι πάντα έφευγαν, πάντα φεύγουν πάντα θα συνεχίζουν να φεύγουν.
Αναρωτιέμαι αν θα ήταν εφικτό να κλειδώσουμε κάποιον μέσα σε έναν τέλειο γυάλινο κόσμο, σε ένα μικρό ροζ σύννεφο, τι θα γινόταν; Σίγουρα η τέλεια ζωούλα του δεν θα τον συνάρπαζε για πάντα και θα έφευγε, ψάχνοντας λίγο πόνο, ενώ εμείς φεύγουμε για να τον γλιτώσουμε...

Μέσα σε ένα τρένο είμαστε όλοι ίδιοι, όλοι ξένοι. Ξένοι ανάμεσα σε ξένους, ξένοι που φεύγουν. Ίσως αυτό να 'ναι που σε βοηθάει όταν φεύγεις μακριά... Εκείνους δεν τους νοιάζει, γιατί είναι ξένοι, εσένα δεν σε νοιάζει γιατί όταν πονάς ο ίδιος σου ο εαυτός σου φαίνεται ξένος. Απλά θέλεις να σε αφήσουν ήσυχο, να μην ασχολούνται μαζί σου, να ξεχάσεις... Και αυτό το τρένο που σε τραβάει κάπου αλλού, σου τα δίνει όλα αυτά, σε αφήνει να παλέψεις με τα κύματα στην μαύρη άβυσσο της ψυχή σου.

Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Θέλεις να μείνεις εκεί για πάντα. Σε αυτό το τέλος. Σου φαίνεται αδύνατο να υπάρχει κάτι παρακάτω, όλοι ξέρουμε πως αυτό επιζητούσες από την αρχή... ένα τέλος. Θες αυτή γραμμή να τελειώνει εκεί, τίποτα άλλο μόνο το τέλος... Δεν βλέπεις το νόημα να υπάρχει κάτι μετά. Αλήθεια υπάρχει; Το ταξίδι τελείωσε, έτσι μου 'πανε, σκέφτεσαι.

Δυστυχώς για σένα, αυτό το ταξίδι τελείωσε.

Ευτυχώς όμως που πάντα υπάρχει ένα νέο τρένο να σε πάει παρακάτω... ίσως να 'χεις και παρέα πια. :)

People always leave. But sometimes, they choose to leave together.

Ψιτ, εσύ, με ακούς εκεί πέρα;
Κάθε τέλος και μια νέα αρχή...

Βαρέθηκα

Βαρέθηκα κάθε τι που επαναλαμβάνεται
ηλιθιωδώς και ανούσια
Βαρέθηκα τους κουφούς με τα τεράστια κι ανώφελα
αυτιά τα περιούσια
Βαρέθηκα τη σταθερότητα των σπιτιών, των δρόμων, των απόψεων
Σιχάθηκα τους φίλους
που σιχαίνεται ο ένας τον άλλο
αλλά σταυρωτά φιλιούνται
Σιχάθηκα τα στεγανά κυκλώματα
που σε προτιμούν μουγκό και τραυλό
για να αρέσεις στους καθώς πρέπει θαμώνες
[...]

Βαρέθηκα το τυπικο,
"-Γεια σας τι κάνετε;
-Καλά ευχαριστώ εσείς;"
Και δεν περιμένει ν΄ακούσει τι κάνεις,
Φεύγει.
Βαρέθηκα τους ηλίθιους
Βαρέθηκα τους εξυπνάκηδες
Βαρέθηκα τις φουντωτές πουλάδες
Το κακάρισμα
[...]
Σιχάθηκα τους κολλητούς
σε κυκλώματα δήθεν
Βαρέθηκα στα κόμματα
τα ζωντανά πτώματα
Σιχάθηκα τα λευκά
που μου φρενάρουν τη φαντασία
Σιχάθηκα των λέξεων τη φρικτή επανάληψη
Βαρέθηκα του έρωτα το κόλλημα
και την εγκατάλειψη
Σιχάθηκα της δήθεν αγάπης τη μιζέρια
Βαρέθηκα τους χειμώνες
να ζεσταίνομαι
και να κρυώνω τα καλοκαίρια
[...]
Βαρέθηκα τα σπίτια
που μοιάζουν με κοιμητήρια
Σιχάθηκα τους καθαρούς
που μου βρομίζουν τ' όνειρο
Σιχάθηκα τη βρόμα
των άκαμπτων δικαστών
στους ενόχους να δίνουν συγχαρητήρια
Και σιχάθηκα, σιχάθηκα, σιχάθηκα
τα ανθρωποειδή στων τηλεοράσεων τα παράθυρα
Σιχάθηκα τις κούκλες στα γλοιώδικα πρωινάδικα
[...]
Βαρέθηκα να πέφτω στο ράδιο
καταλάθος σε σκυλάδικο
Βαρέθηκα τους Βέλτσους
και τα δυσκοίλια γραφήματα
Σιχάθηκα τους χριστόδουλους
Να σβήνουν του Χριστού τα χνάρια
από τα βήματα
Σιχάθηκα τα σφυροδρέπανα
που αποκεφαλίζουν την αριστερά
Σιχάθηκα τους καραμανλικούς
να συνδικαλίζονται με χαρά
Σιχάθηκα τους Αμερικανούς
Να αυνανίζονται ρίχνοτας πυραύλους στα φανερά
Βαρέθηκα τους Ευρωπαίους
να σιγοντάρουν την αποφορά
Σιχάθηκα στην Επίδαυρο
να φοράνε κουστούμια στον Ευριπίδη
[...]
Και γενικά βαρέθηκα να βαριέμαι
Και σιχάθηκα ν' ακούω μαλακίες
Να κονταροχτυπιέμαι και μετά να χασμουριέμαι.

-Σταυρούλα Λιναρά.

Πόσο δίκιο έχει...

Τόσο παράξενα όμορφοι...

Μερικές φορές είναι λες και ζούμε στο κελί μιας μικρής και παράξενης φυλακής.Μπήκαμε εκεί μέσα μόνοι μας. Ποιο έγκλημα διαπράξαμε; Μισήσαμε και μισούμε τον εαυτό μας. Γιατί έχουμε μεγάλα χείλη, καστανά μάτια ή ίσως γιατί ίσως έχουμε μερικά στραβά δόντια ή επιπλέον κιλά.

Get over it. Look a little closer:

Οι άνθρωποι είναι τόσο παράξενοι και πολύπλοκοι... isn't that beautiful? Α ν ήμασταν τέλειοι θα μας είχαμε βαρεθεί...

People are beautiful. Possible even me. :)

Oh dear, i'm tagged. :P

Και εκεί που κάθεσαι ανήξερος και ήρεμος στην καρέκλα του πισί σου - που παρεπιπτόντως, τρίζει πιο πολύ και από κόκαλο γιαγιάς με οστεωπόρωση - και κάνεις log in στο blogger για να περάσει η ώρα... τι να δεις;;;
Το καταστροφικό tagging κατέφτασε και στην Μπλογκόσφαιρα! Άτιμο φάτσαμπουκ!
"Merde!" όπως θα λεγε και μια φίλη μου μισή Γαλλίδα. :Ρ

Προσωπικά η σωματική μου ακεραιότητα απειλήθηκε από τις ΣΙΑ Ρέα& Ειρήνη, πρέπει να γράψω 10 πράγματα που λατρεύω. Ναι, ναι, ξέρω τι θα πείτε. Είμαι dramaqueen ώρες ώρες. :Ρ

So...
1. Τον κινηματογράφο.
2. Τα βιβλία.
3. Να σιγοτραγουδάω κάτι οοόλη μέρα:Ρ
4. Τις βόλτες στην βροχή.
5. Τα δάση.
6. Τους μπερέδες.
7. Τα ηλιοτρόπια.
8. Τα πινέλα.
9. Τον ύπνο με πάπλωμα<3
10. Τις σοφίτες.

I tag everyoooneee!!!
Muahahaha!!! :D

Σόρρυ, άκυρη όπως πάντα, μην ξεχνάτε το μικρό Χ πάνω δεξιαααά!

Ένα αστέρι πέφτει...

Χτες μετά από τόσο καιρό ήταν πράγματι μια υπέροχη βραδιά.

Αστέρια να πέφτουν. Μικρές ουράνιες ψυχούλες να πέφτουν.
Όποιος δεν ξέρει να εκτιμάει τα αστέρια, δεν ξέρει να εκτιμάει την αξία της αρχής και του τέλους. Όλοι από κάπου ξεκινάμε και κάπου θα τελειώσουμε. Και δεν είναι καθόλου μακάβριο αυτό. Είναι απλά αληθινό και κάποτε στην ζωή μας, όλοι πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε
Το φως των αστεριών είναι αυτό που κρύβουμε μέσα μας, ο πολύτιμος εσωτερικός μας κόσμος.
Και αυτός είναι που μας κάνει να τους μοιάσουμε, έστω λίγο.




Όμως τα αστέρια έχουν άλλο μεγαλείο. Από το βασίλειο του ουρανού έρχεται η ώρα να δώσουν και λίγη μαγεία σε εμάς με τις φανταχτερές ουρές που αφήνουν πίσω τους.

Ο ουρανός είναι γεμάτος όνειρα. Όνειρα που δεν θα τολμούσες αλλιώς να κάνεις. Όνειρα άπιαστα, μα και εφικτά.

Για λίγο ξεχνάς και συ ό,τι σε ταλαιπωρεί και το μόνο που σκέφτεσαι και βλέπεις είναι τα ουράνια σώματα να πέφτουν, το ένα μετά το άλλο, άφοβα.


"Ίσως αυτό το μικρούλι να ήταν φίλος του μεγάλου που πέταξε πριν λίγο."

"Μήπως εκείνο δεν ήθελε να φύγει;"

"Λες να καταφέρω ποτέ να πιάσω ένα λίγο πριν πεθάνει;"

Οι απλές και παιδικές ερωτήσεις είναι αυτές που χρειάζονται απάντηση για να φωτίσει η ψυχή ενός ανθρώπου.




Θυμάμαι μικρή που τα βλέπαμε από την θάλασσα. Μια φορά είχε πέσει ένα πάνω στο αυτοκίνητό μας!Δυστυχώς δεν το θυμάμαι καλά, ήμουν γύρω στα 7 χρόνια τότε, μικρούλα.



Κάθε αστέρι είναι μια ευχή. Μια ευχή χιλιοειπωμένη και βγαλμένη από την καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων.
Μια μικρή αγάπη.

Μια αγάπη που χάνεται, που πέφτει.
Μια χαμένη αγάπη.

Ακόμη και τότε όμως μας λούζει στο φως.
Μας θυμίζει πως ακόμη υπάρχουν δισεκατομμύρια αστέρια για να κλείσουμε μέσα τους την αγάπη μας!
Μας θυμίζει πως δεν είμαστε μόνοι - κάπου εκεί έξω κάποιος μπορεί να εύχεται το ίδιο πράγμα!
Μας θυμίζει να μην χάνουμε ποτέ, μα ποτέ τις ελπίδες μας!

Shh... A star is falling tonight. Don't forget to make a wish. :)

ΥΓ: Η ανάρτηση αφιερωμένη στον Λευτέρη και το Μαράκι.
Στον 1ο για να μην φοβάται πως θα χάσει την παιδική του πλευρά μεγαλώνοντας Όλα μέσα μας είναι. Όσο συνεχίζεις να τα κοιτάς, θα τα θυμάσαι και θα σε θυμούνται. :)
Και στο Μαράκι με την τόσο μαγική καρδιά της, που μου πρωτοείπε για τα πεφταστέρια. Μακάρι όλοι να ήταν έστω λίγο σαν εσένα.

Πότε φεύγουμε για Neverland??? :)

«Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους γιατί τα παιδιά ζουν απ’ ευθείας χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες. Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα παραμύθια μας και η παραμυθία μας για το χαμένο παράδεισο στην εξορία μας. Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν. Μπορούν ν’ αποκρυπτογραφούν τα μαγικά σημάδια του κόσμου γιατί την έχουν την καθαρή όραση που συλλαμβάνει τα άφαντα, ενώ εμείς τη χάσαμε με τα χρόνια και με τις γνώσεις. Τα παιδιά είναι σοβαρότερα και συνεπέστερα απ’ τους μεγάλους γι’ αυτό κι εγώ στο παλιό ζαρωμένο παιδί που απέμεινε μέσα μου προστρέχω όταν είναι να αισθανθώ τα πιο σπουδαία. Ένα παιδί από παλιά κι από βαθιά βγαίνει κι αποφασίζει στις εσχατιές της ζωής μας. Υπάρχει ένα παιδί μέσα μου που ξέμεινε, δεν την ξεχνά την ποίηση των πραγμάτων που χρόνια πριν αντίκρυσε και ζει με την αόριστη νοσταλγία της ανικανοποίητο πια και λυπημένο. Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με την ποίηση των πράγματων στην παιδική ματιά, όλα είναι κατώτερά της από δω κι ύστερα.»
(Μαντέψτε. Μάρω Βαμβουνάκηηη/Απόσπασμα από το "Η μοναξιά είναι από χώμα"! <3 )

Πόσες φορές δεν παίξαμε με τον διακόπτη μεγάλος/μικρός άραγε;
Εκεί που μας συμφέρει είμαστε μικροί κι αλλού ξαφνικά μεγαλώνουμε...
Γίνεται να ξαναγυρίσω σε όλη αυτή την παιδική αθωότητα; Μερικές φορές θα ήθελα να μην καταλαβαίνω τίποτα ή απλά να κλείσω επιδεικτικά τα αυτιά μου σαν τα μικρά παιδάκια και να τραγουδήσω "νανανανααα στρουμφοτραγουδωωώ"! :Ρ
Ναι, το λένε ΚΑΙ ανωριμότητα ή παλιμπαιδισμό αυτό, το ξέρω... x_x

Απλά θυμάμαι που μικρή το μολύβι μου ήταν το μαγικό ραβδί μου και τίποτα δεν με σταματούσε με αυτό... Η ξυλομπογιά το ουράνιο τόξο!
Μεταξύ μας, μερικές φορές ακόμα κάνω κάτι τέτοια, όσο χαζό κι αν ακούγεται. :Ρ
Αλλά τα μαγικά δεν πιάνουν το ίδιο όπως τότε...

Φοβάμαι πως αν μεγαλώσω πολύ, θα ωριμάσω σαν τα φρούτα στα δέντρα και θα πέσω! :|
Οκ, μαζεύτε με γιατί θα πω και άλλες βλακείες.

Καληνύχτεεες από την Ανθή-που-με αυτα που γράφει-θα-σας-πέσουν-τα-μαλλιά. :Ρ

ΥΓ:Πάντως το ταξιδάκι στην Neverland θα το κάνω! Κανείς που να προσφέρει την παιδική του μαγεία για να κάνουμε τελετή έκκλησης στον Πήτερ Παν;;; :)

Get out of my head...

Anthi's Sentimental Mood = ON.

Όποιος δεν θέλει να δει γλυκανάλατες βλακείες μου σταματάει εδώ.
Προειδοποίησα!

Ο ουρανός... Τι μαγεία κρύβει τελικά... Πόσα πράγματα μπορείς να δεις μέσα του... Χρώματα, εικόνες, πρόσωπα, αναμνήσεις... Πρόσωπα... εικόνες... πρόσωπα. Για άλλη μια φορά σε θυμήθηκα όταν τον χάζευα τον ουρανό απόψε. Πάλι εδώ... Εσύ δεν το καταλαβαίνεις... Δεν θα το καταλάβεις ποτέ μάλλον... Πως είναι δυνατόν το πρόσωπό ενός ατόμου να μπλέκεται τόσο πολύ σε κάθε σου σκέψη... Σημαντική ή ανούσια... Απλά να πετάγεται εκεί, να αναβοσβήνει η εικόνα του στα μάτια του μυαλού σου, συνέχεια. Σαν χαλασμένος διακόπτης λειτουργείς, δεν μπορώ να σε κλείσω μόλις σε ανοίξω. Και θέλεις να μάθεις και το άλλο...; Ούτε που ξέρω πως σε πάτησα αρχικά...
Σας προειδοποίησα πως θα ακολουθήσουν βλακείες, είχατε την επιλογή να πατήσετε το ωραιότατο Χ που διακοσμεί την σελίδα μου.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι, εσύ τι σκέφτεσαι; έχεις σκεφτεί ποτέ ό,τι έχω σκεφτεί εγώ; Ό,τι συνεχίζω να σκέφτομαι καθημερινά... Αυτό που με βασανίζει τόσο να το βλέπω κι όμως πάλι, ούτε αυτό το ξέρεις... Και που να το ξέρεις δηλαδή; Όταν εσύ μιλούσες εγώ σε άκουγα... Μα εγώ δεν μιλούσα. Ντρεπόμουν; Πιθανόν. Κανένας δεν με ξέρει αληθινά... Δεν ανοίγομαι, δεν μιλάω ποτέ γι αυτά που νιώθω... Μήπως και γελάσουν. Μήπως και με ρωτήσουν κάτι και εγώ θα πρέπει να απαντήσω ενώ δεν θέλω να φτάσω ως εκεί... Ακόμα και τώρα ξεκάθαρα δεν γράφω. Το βλέπεις. Το ξέρεις από τον τρόπο που μιλούσα... Ίσως το μόνο που πραγματικά ξέρεις για μένα πέρα από αυτό που βγάζω προς τα έξω καθημερινά...
Ναι, είμαι και ρομαντική. Αλλά ούτε αυτό το ξέρεις... Μαντεύω πως κανείς δεν το ξέρει, σημάδια δεν δίνω. Θα μπορούσα να γράφω ολόκληρους τόμους με αυτά που σκέφτομαι και θεωρούνται "ρομαντικά"... Με αυτά που νιώθω, περιγραφές ολόκληρες... Μα φυσικά δεν το ξέρεις. Και εγώ δεν μπορώ να στο αναλύσω μέσα από ένα μπλογκ που δεν ξέρεις - για άλλη μια φορά- πως υπάρχει... Όχι ότι φταις, εγώ το επιδίωξα αυτό... Να μην ξέρεις εσύ, για να μην δεθώ εγώ...
Ναι, γράφω και ζωγραφίζω. Αλήθεια. Και για σένα γράφω... και μετά σβήνω και πετάω. Και προσπαθώ να απεικονίσω αυτό που νιώθω... μάταια. Μουτζούρες καταλήγουν. Ούτε αυτό το ξέρεις. Χτες έγραφα το όνομά σου με κάτι μικρές μπίλιες που σκόρπισαν από ένα χαλασμένο μου βραχιόλι... Όχι, δεν μου άρεσε. Δεν έδειχνε πόσο όμορφο ήταν το όνομά σου στ' αλήθεια... Ούτε οι δικές μου καλλικαντζούρες που θεωρούνται γράμματα, μπορούν να δείξουν πόσα πολλά σημαίνει αυτό το όνομα για μένα... Μια απλή λέξη είναι κι όμως αρκεί για να με βυθίζει πάλι στις σκέψεις μου...
Πολλά αποσιωπητικά έβαλα... Χα, να τα πάλι! Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει. Γιατί έτσι νιώθω... Σαν μια τεράστια σειρά από ατελείωτα αποσιωπητικά που δεν λένε να βρουν μια σταθερή τελεία ή ένα ενθουσιασμένο θαυμαστικό για να τους μιλήσει. Να τους πει ότι ναι, επιτέλους μπορούν να μην ανησυχούν, επιτέλους θα 'ναι ευτυχισμένα...
Και ας επιστρέψω πάλι στον ουρανό... Πόσο μελιστάλαχτο μπορεί να ακουστεί αυτό. Και πόσο ηλίθιο και κοινότοπο.
Πώς θα 'ταν άραγε αν τα χαζεύαμε μαζί αυτά τα αστέρια; Αν έπιανα το χέρι σου;
Τι χαζή που είμαι... Λες και δεν ξέρω πως θα ήταν για μένα...
Καληνύχτα τώρα, να προσέχεις, για μένα... :)

Οκ, κάηκε το μηχάνημα.

Βαρεμάρα. Μια λέξη, 4 συλλαβές. Και εγώ βαριέμαι. Απίστευτα πολύ. Καλοκαίρι θα μου πεις, δεν βρίσκεις τι να κάνεις; Όοοχι. Γιατί είμαι γκαντέμω. Όλη η πόλη έχει αδειάσει και η πλειοψηφία της παρέας έχει πάρει τα μπογαλάκια για νησιά - χωριά. Και εγώ ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Τρομερά πολύ. Πέρα από το να λιώνω στον ύπνο (καλά εδώ το κακό έχει παραγίνει, ειλικρινά :Ρ), να διαβάζω του κόσμου τα μυθιστορήματα (εγώ να διαβάζω Υπερηφάνεια & Προκατάληψη, jesus christ! ) και για μαντέψτε... να κοιμάμαι(!) δεν έχω τίποτα απολύτως να κάνω. Επίσης έχω πάρει ό,τι ταινία μπορείτε να φανταστείτε και έχω δει περισσότερες από ότι είδα 2 χρόνια μαζί. Έλεγα να πάω κανένα σινεμά που το λατρεύω, αλλά πουυυύ! "Στην Αίθουσα 1, προβάλλεται Ο Βασιλιάς της Μυκόνου, η ελληνική κωμωδία μπλα μπλα μπλα.." Ούτε να ακούσω παρακάτω θέλω. Άλλη μια ποιοτική ταινία να συμπληρώσει τη συλλογή των ποιοτικών ταινιών της τελευταίας ελληνικής 5ετίας. :Ρ
Λιώνω - σβήνω, χάνομαι :Ρ- από την ζέστη η οποία είναι πραγματικά ανυπόφορη και με αναγκάζει τη μισή νύχτα ή μέρα ανάλογα να την περνάω μπαινοβγαίνοντας στο ντουζ.
Ευτυχώς που υπάρχει και το ίντερνετ γιατί θα είχα πέσει σε καλοκαιρινή νάρκη προ πολλού. :Ρ Και οι καμμένες συζητήσεις ως τα ξημερώματα βεβαίως, βεβαίως! (βλέπε Ρέα, Ρέα, Ρέα :Ρ, Φλο, Μερ, Ντιμ) Να 'ναι καλά τα παιδιά που ανέχονται τις βλακείες μου δηλαδή! ^_^
Έχω φτάσει σε σημείο η μάνα μου να με ρωτάει αν θα βγω και εγώ να της απαντάω "Όχι, πριν μπήκα στο ντουζ." Δηλαδή, ντάξει, πόσα εγκεφαλικά κύτταρα να μου έχουν απομείνει...;
Επίσης, προσπαθώ να ακούσω καταθλιπτικά τραγούδια και ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω. Ο διπλανός μας λατρεμένος γείτονας, φαν του Έμινεμ, του ποδοσφαίρου και των "hits" βάζει όσο πιο τέρμα μπορεί τα αγαπημένα του εκτρώματα που θεωρούνται τραγούδια. -.- Όσο για το Μουντιάλ... ασχολίαστο! Ηρεμήστε, όλο θα πάνε καλά, θα ζήσετε και μετά την ήττα της ομάδας σας! Ναι, αλήθεια σας λέω! :|
Calm down you people...

Γενικό συμπέρασμα;
Πρέπει επειγόντως να φύγω , γιατί η Ανθή θα μας τελειώσει. Ειλικρινά. =.=
Η βαρεμάρα φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα όπως καταλάβατε και πιο πάνω. :Ρ

Το ταξίδι...

Πάντα ήθελα να έχω φτερά ή έστω να μπορώ να πετάξω... Το μεγαλύτερο όνειρο μου ίσως και το πιο ακατόρθωτο απ' όλα όσα ζητάω. Παράξενο; Κουλό; Μπορεί. Αλλά όνειρο.
Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο σύμβολο ελευθερίας από το να πετάς... Από μια πεταλούδα, που ανοίγει το πολύχρωμο κορμάκι της κόντρα στον άνεμο και προσπαθεί, παλεύει να ζήσει, ελεύθερη, να ξεφύγει, να πάει στο αγαπημένο της λουλούδι. Τι υπέροχο αίσθημα, πράγματι...

Κάποιοι πετάνε χαρούμενοι, λυτρωμένοι... Πετάνε γιατί πιστεύουνε στην δύναμη της αγάπης, στις δυνατότητες ενός απλού χαμόγελου, σε μια ακτίνα μέσα από την καταθλιπτική συννεφιά της γκρίζας πόλης, στο άγγιγμα ενός αγαπημένου φίλου... Αυτοί ναι, είναι οι πιο ελεύθεροι απ' όλους. Αγγίζουν τον "ουρανό", την κατάδικη τους ευτυχία. Ακόμα και όταν δεν μπορούν να δούνε το φως, συνεχίζουν να πετάνε ψάχνοντας, δακρύζοντας, μα πετάνε... Το μεγαλύτερο όπλο τους είναι και το να παίρνουν χαρά από τα απλά, τα καθημερινά... Μα ναι, χάνονται και αυτοί στην μελαγχολία τους, στην λύπη τους. Ώρες ώρες δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. "Γιατί;" αναρωτιούνται, όλα είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό, μια ματαιότητα. Πονάνε τα φτερά τους, λένε πως θα πέσουν πια, πως δεν θ' αντέξουν άλλο. Μα εκείνα δεν τους προδίδουν, πονάνε, πονάνε πολύ, ματώνουν... Kinda supehero stuff, right? Δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλά ανθρωπάκια, τελίτσες μέσα στην υδρόγειο πια... Αλλά επιζούν, βγαίνουν, μόνοι τους από το μεγάλο λευκό τοίχο. Γιατί ο τοίχος είναι λευκός και τους πνίγει. Σαν μια μεγάλη ξερή έρημος με την άμμο της, πάει να τους πνίξει. Αλλά το όνειρο είναι πάντα εκεί και τους σώζει... Ναι, τις πιο πολλές φορές παγώνουν. Αν και οι ίδιοι θέλουν να αναλύουν τα πάντα, δεν αντέχουν τις γενικότητες, το ξερό "θα δούμε". Θα δούμε, θα δούμε, όλο το μέλλον μια τυχαία γραμμή από το μολύβι ενός νηπίου, το μπλε απέραντο, άγνωστο... Η ζωή ένας κύκλος που δεν κλείνει ποτέ, δεν θα συναντηθεί ποτέ, απλά συνεχίζει να μεγαλώνει με τον καιρό και ποτέ σου δεν ξέρεις τι θα σε βρει... Ποιο κρύο ρεύμα αγέρα θα προσπαθήσει να σε γκρεμίσει. Έχουν μάθει να ζουν και στην παγωνιά, περιμένοντας, ελπίζοντας, ακόμα και όταν πνίγονται στα δάκρυα... Προσμένουν, κάτι καλύτερο... Ίσως, λένε, το αύριο να 'ναι καλύτερο και το ταξίδι μου να συνεχίσει... Και όταν αυτό το απέραντο ταξίδι στις αποχρώσεις του μωβ, του πορφυρού κόκκινου και του γαλάζιου φτάσει στο τέλος του σκέφτονται:

"Τελικά ο κόσμος είναι όμορφος... Ομορφιά υπάρχει παντού μα και μάτια που δεν την βλέπουν..."

Μην ξεχνάς, μάτια που δεν την βλέπουν, μάτια που δεν την βλέπουν...

The boy who ruined my whole life!(or not?)

Υπάρχει και για μένα εκείνο το αγόρι που μου κατέστρεψε τη ζωή, απο πολύ πολύ μικρή ηλικία κιόλας! Πώς τον λένε;
Peter Pan!

Τι μπορείς να πάθεις αν αρχίζεις να πιστεύεις στον Peter:
●Περιμένεις όλη νύχτα με το παράθυρο σου ανοιχτό-ενώ εσύ τουρτουρίζεις- μήπως και εμφανιστεί και σε πάρει στη Χώρα του Ποτέ. (Αυτό κυρίως σε μικρότερη ηλικία)
●Όμως, όσο μεγαλώνεις συνεχίζεις να πιστεύεις μέσα σου και ας μην έρχεται ποτέ,γιατί πια μεγάλωσες - έτσι δικαιολογείς την απουσία του. :Ρ
●Κάθε φορά που κάποιος πάει να πει "Δεν υπάρχουν νερά--" , τον κόβεις και του λες "ΜΗ!ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ!ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΛΕΕΙ ΑΥΤΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΝΕΡΑΪΔΑ!"
●Εκείνη η λάμψη που είδες το βράδυ πριν πέσεις για ύπνο, ξέρεις πως ήταν Tinkerbell!
●Στην ξαστεριά, ψάχνεις για εκείνο το μικρό φωτεινό σώμα: "Second Star to the right, and straight on 'till morning!"
●Πιστεύεις οτι ο ιδανικότερος προορισμός και ο προσωπικός σου παράδεισος είναι η ίδια η Neverland. :P
●Για σένα, δεν υπάρχει καλύτερο μαγικό στον κόσμο από λίγη νεραϊδόσκονη!
●Όταν (με το καλό) παντρευτείς και (όταν με το καλό πάλι:Ρ) κάνεις παιδιά, θα συνεχίσεις να τους λες την ιστορία του αγοριού που δεν μεγάλωσε ποτέ και θα περιμένεις τα βράδια μήπως τελικά και έρθει να πάρει αυτά, έστω για λίγο!
●Φυσικά και μισείς την Wendy, που ήταν τόσο απίστευτα τυχερή! :Ρ
●Όποτε βλέπεις κάποιο μικρό αγοράκι να ντύνεται Peter Pan τις Απόκριες βγάζεις ένα επιφώνημα χαράς (τρομάζεις και το μικρό:Ρ)!
●Θα ήθελες να πας στην Neverland, έστω ως πειρατής/πειρατίνα στο πλήρωμα το Captain Hook.
●Έχεις ονειρευτεί άπειρες φορές όλα τα παραπάνω, συμπεριλαμβανομένου ότι ο Peter σε ερωτεύτηκε στην περίπτωση που είσαι κορίτσι! :Ρ
Τέλος:
You do believe in fairies!You do! You do!


Ίσως τελικά να με έσωσε.
Όπως σώζονται όλοι αυτοί που εξακολουθούν να πιστεύουν στην μαγεία!

Ένας...ταξιτζής όλα τα μπορεί!

Θα απορείτε για την εικόνα βέβαια!Απλά η εικόνα του Ζορό για να δείτε πόσο τζέντλμαν είμαστε εμείς οι Έλληνες όταν οδηγούμε! Και όταν μιλάμε και.. στα όλα μας γενικά! :Ρ

Παρακολουθείστε Έλληνα ταξιτζή και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ.


Όλα ξεκινάνε μια όμορφη μέρα με ήλιο ντάλα-όχι και τόση ζέστη παρόλα αυτά-και εσύ πηγαίνεις ωραία και καλά(λεεέμε τώρα :Ρ) στο φροντιστήριό σου!Τελειώνεις το μάθημα -φιουυυ- και ξεκινάς κλασικά να γυρίσεις σπίτι περπατώντας.Αμ έλα που ο καιρός δεν συμφωνεί και ξεσπάει μια μπόρα! Έλα που εσύ σαν πολύ προνοητικό άτομο που είσαι άφησες την ομπρέλα σπίτι;
"Παιδί μου πάρε μια ομπρέλα μαζί σου καλού κακού."
"Άσε μας ρε μάνα! Δε βλέπεις τον ήλιο;Σύννεφα βλέπεις;Γιατί εγώ δεν βλέπω τίποτα!"
Έλα που είχε δίκιο; Όχι σοβαρά τώρα,το μητρικό ένστικτο αν και εκνευριστικό αρκετές φορές,άλλες τόσες πέφτει μέσα! Την επόμενη φορά άκουσε την μανούλα/παππούλη/μπαμπάκα/γιαγούλα σου! Έχουν αυτοί μια γρουσουζιά!Άλλο πράγμα. Ρωτήστε και μένα που ήμουν η άτυχη αυτή τη φορά! :Ρ
Έλα που το μπουφάν σου δεν έχει κουκούλα;
"Έτσι είναι η μόδα,δεν ξέρεις εσύ." Χρααατς! Πάει η κουκούλα! Γιοκ!
(όχι,όχι κουκούλα είχα,μην αρχίσετε τις ντομάτες :Ρ)
Έχεις 5ευρω πάνω σου,λες θα πάρω ένα ταξάκι με την άνεσή μου και ούτω καθεξής.Φτάνει και παραφτάνει μέχρι το σπίτι σου.Λαμπρά! Τρέχεις μέσα στη βροχή στην κοντινότερη πιάτσα.Άδεια.Λες "Ε,θα 'ναι απ' τη βροχή θα έπεσε δουλειά." και περιμένεις -κατά 99% πάλι μέσα στη βροχή.Στο 20 λεπτό η μία πνευμονία δώρο!-τον καλό και άγιο οδηγό ταξί που θα σε πάει σπιτάκι σου πριν βγάλεις κι άλλα λέπια.
Και ω, ναι! Βλέπεις το σηματάκι στην κορυφή και χαίρεσαι! Ταξί έφτασε!
Κόβει ταχύτητα τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα να φρενάρει ακριβώς πάνω στη λακκούβα δίπλα από το πεζούλι χαρίζοντας σου άλλη μια ευκαιρία να βραχείς!Γιούπι!Αλλά γιατί να τον νοιάξει;Τα ειδικά εφέ είναι της μόδας.Το προσπερνάς αυτό.Χτυπάς ευγενικά το παράθυρο(οι ευγένειες μας μάραναν!) κατεβάζει σιγά σιγά -με το αυτόματο παρακαλώ -σύστημα το τζάμι, αλά Μπράντ Πίτ στο Oceans 11 και ρωτάς "Να περάσω;" Σε κοιτάει εξεταστικά από πάνω ως κάτω ,(εμ βέβαια λες να 'μαι κανά τεκνό και να μην το κατάλαβε; ) και σου απαντάει το πολύ πολύ ευγενικό "Ναι."
Τσακίζεσαι να μπεις μέσα μήπως γλιτώσεις καμιά στάλα και σου κάνει και παράπονο επειδή λέει γεμίζεις το κάθισμα νερά.Άσε μας ρε σκληρά εργαζόμενε! Λίγο έλειψε να μας άφηνες κ απέξω! Του λες επιτέλους την οδό.Ξεκινάει με τη φυσιολογική ,γι αυτόν ταχύτητα των 70χλμ-βουυυμ,βρουυμ :D -και κάνεις την προσευχή σου να μη διαλυθεί το αυτοκίνητο σε καμιά λακούβα ή στροφή.Ζώνες πίσω δεν υπάρχουν και τα τζάμια είναι φιμέ.Ε μα ναι,να μην μας βλέπουν τέτοια χάλια που χουμε! Μόνο εμείς να κόβουμε κίνηση από μέσα σαν πράκτορες του FBI.Καλά,δε το συζητώ τα φιμέ τζάμια είναι το ψώνιο κάθε ταξιτζή,το πολυπόθητο του όνειρο.Βάλε μου μαύρο τζάμι και πάρε μου την ψυχή ένα πράγμα!Άσε που δημιουργεί και έναν αέρα μυστηριού.Μωρέ και είχα μια φαγούρα για το αν ο ταξιτζής μέσα είναι ξανθός με γαλανά μάτια...Και έλεγα τι έχω -τι έχω και δεν κοιμάμαι τα βράδια!
Σε όλη τη διαδρομή σε κοιτάει με ύφος 100 καρδιναλίων από τον καθρέφτη και φυσικά κάνει πως εσύ τον κοιτάς εξεταστικά μάλιστα.Μουτζώνει όσους περιμένουν στο κόκκινο φανάρι και αν τύχει να τον πιάσει αυτόν αρχίζει τα μπινελίκια.Αν πάλι κάποιος μπροστά του σταματήσει σε φανάρι είναι μ@λ@κας και ο κύριος οδηγός μας έιναι σε ετοιμότητα!!! Χέρι σε απόσταση χιλιοστών από την κόρνα-το αγαπημένο άθλημα κάθε Ελληνάρα- και το πόδι πάνω από το γκάζι.Ούτε αεροπλάνο να είχες ρε μεγάλε! Ανάβει πράσινο περνάνε 2 δευτερόλεπτα και η κόρνα ξεκινάει τη δουλειά της!
"Άντε ρε μπιιιιιπ!Κουνήσου ρεεεε!Δέκα λεπτά πέρασαν ρε μπιιιπ!"
Ο καημένος ο οδηγός μπροστά να έχει ψαρώσει ,να πάει να ξεκινήσει και να του σβήνει η μηχανή! Τέτοια τύχη ο καημένος! Μέχρι να την βάλει μπρος ο ταξιτζής μας να έχει βρίσει αδερφούς/μητέρες/Χριστούς/στάνες και ό,τι άλλο έχει και δεν έχει!Να μην ξεχάσω το υπέροχο τσιγάρο που έφτιαξε επίσης την ατμόσφαιρα.Ούτε γκρέιπφρουτ να ήτανε! Όταν τελικά τα καταφέρνει ο μπροστινός και ξεκολλάτε από το φανάρι ανακτά την υπέροχη του ταχύτητα και πάλι.Όπα γκάζωσε τώρα-85χλμ!
Πλησιάζετε στην οδό που του είπες:
"Κοπελιά που είναι;"
"Δυο σπίτια μετά τον παιδότοπο."
"Αριθμός;"
Σου ρχεται να του πεις "μήπως να σου δώσω και ταυτότητα;"
"Θα το δείτε,δύο σπίτια ακριβώς μετά"
Μμμμ!Ο πληθυντικός μ'αρέσει! Έ ρε η καλή ανατροφή τι μας κάνει...
"Εδώ;"
"Εδώ"
"Πόσο είναι;"
"4 ευρώ."
Ανακατώνεις τσάντες και θήκες να βρεις το χαρτονόμισμα.Του το δίνεις.
Σου γυρνάει 90 λεπτά. "Συγγνώμη 4 ευρώ δεν είπατε;" "Μέχρι να τα βρεις πήγε 4.10"
Το προσπερνάμε κι αυτό!Και γω το καημένο που ήξερα πως η χρέωση πάει με τα χιλιόμετρα! :Ρ
Βγαίνεις από την πόρτα και σου λέει το κλασικό "Σιγά τις πόρτες!"
την χτυπάς επίτηδες πλέον και φεύγεις!

Επαγγελματίας ο τύπος! :Ρ
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις ,βεβαια.
Εγώ πάντως έπεσα πάνω στον κανόνα σήμερα!
Χωρίς παρεξήγηση για άπαντα ταξιτζή που διαβάζει αυτή την ανάρτηση,αλλά λυπάμαι μόνο που δεν κράτησα τον αριθμό κυλοφορίας!
Πεθαίνω για άλλη μία τέτοια εμπειρία!