Οι άνθρωποι πάντα έφευγαν, πάντα φεύγουν πάντα θα συνεχίζουν να φεύγουν.
Αναρωτιέμαι αν θα ήταν εφικτό να κλειδώσουμε κάποιον μέσα σε έναν τέλειο γυάλινο κόσμο, σε ένα μικρό ροζ σύννεφο, τι θα γινόταν; Σίγουρα η τέλεια ζωούλα του δεν θα τον συνάρπαζε για πάντα και θα έφευγε, ψάχνοντας λίγο πόνο, ενώ εμείς φεύγουμε για να τον γλιτώσουμε...
Μέσα σε ένα τρένο είμαστε όλοι ίδιοι, όλοι ξένοι. Ξένοι ανάμεσα σε ξένους, ξένοι που φεύγουν. Ίσως αυτό να 'ναι που σε βοηθάει όταν φεύγεις μακριά... Εκείνους δεν τους νοιάζει, γιατί είναι ξένοι, εσένα δεν σε νοιάζει γιατί όταν πονάς ο ίδιος σου ο εαυτός σου φαίνεται ξένος. Απλά θέλεις να σε αφήσουν ήσυχο, να μην ασχολούνται μαζί σου, να ξεχάσεις... Και αυτό το τρένο που σε τραβάει κάπου αλλού, σου τα δίνει όλα αυτά, σε αφήνει να παλέψεις με τα κύματα στην μαύρη άβυσσο της ψυχή σου.
Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Θέλεις να μείνεις εκεί για πάντα. Σε αυτό το τέλος. Σου φαίνεται αδύνατο να υπάρχει κάτι παρακάτω, όλοι ξέρουμε πως αυτό επιζητούσες από την αρχή... ένα τέλος. Θες αυτή γραμμή να τελειώνει εκεί, τίποτα άλλο μόνο το τέλος... Δεν βλέπεις το νόημα να υπάρχει κάτι μετά. Αλήθεια υπάρχει; Το ταξίδι τελείωσε, έτσι μου 'πανε, σκέφτεσαι.
Δυστυχώς για σένα, αυτό το ταξίδι τελείωσε.
Ευτυχώς όμως που πάντα υπάρχει ένα νέο τρένο να σε πάει παρακάτω... ίσως να 'χεις και παρέα πια. :)
People always leave. But sometimes, they choose to leave together.
Ψιτ, εσύ, με ακούς εκεί πέρα;
Κάθε τέλος και μια νέα αρχή...
