Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Αποχαιρετισμοί: ή αλλιώς Πόσο Μισώ τα Αντίο

Και οι άνθρωποι φεύγουν
και 'μεις δεν αντιδράμε...

Πως ν' αντιδράσεις όταν έχει παγώσει η έκφραση στο πρόσωπό σου; Όταν το στόμα σου σφιγμένο σε μια παράξενη γκριμάτσα, αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα, εσύ παραμένεις ένας απλός θεατής. Και το fast-forward του τηλεκοντρόλ έχει κολλήσει και σου 'ρχεται να το σπάσεις στο κεφάλι κάποιου. Κατά βάθος θέλεις να το σπάσεις στο δικό σου το κεφάλι, γιατί πονάει να μην κάνεις τίποτα, πονάει να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Ας το σπάσεις τουλάχιστον το πούστικο.

Πως να πεις αντίο σε κάποιον που αγαπάς 2 χρόνια;
Που τον λατρεύεις με κάθε κύτταρό σου, με κάθε σου ανάσα, όποτε θυμάσαι να αναπνεύσεις όταν βρίσκεσαι γύρω του δηλαδή. Που σε έμαθε να θες να δίνεις αγάπη, χωρίς να περιμένεις τίποτα για αντάλλαγμα. Που σε άλλαξε, σε έκανε να νιώσεις ξανά αθώο παιδί, που τα ξεχνούσες όλα τα προβλήματα, όλες τις υποχρεώσεις κ όλες σου τις έγνοιες με μια αγκαλιά; Πείτε μου πως. Βρείτε μου τον τρόπο. Τα πράγματα που έκανες κάθε μέρα, χάνουν όλα το νόημά τους. Δεν προχωράει η πουτάνα η μέρα, δεν έχεις τίποτα να περιμένεις. Το μόνο πράγμα που συνεχίζει να προχωράει είναι ο ρυθμός με τον οποίο αδειάζεις, από μέσα, γιατί η απόσταση όλο και μεγαλώνει: πραγματική και μη.


Πως να αφήσεις πίσω σου κάποιον που κρύβεις μέσα στην καρδιά σου 3 ολόκληρα χρόνια;
Που είναι ο κρυφός σου πόθος, ο λόγος που σηκώνεσαι κάθε πρωί και ετοιμάζεσαι με τόση σπουδή. Που σε νευριάζει, που τον σιχαίνεσαι, τον μισείς και μετά θες απλά να τον αρπάξεις και να του πεις "ό,τι και να κάνεις, εγώ σε αγαπάω, σε παρακαλώ, άγαπησέ με κ συ. Δωσ' μου λίγη αγάπη..." Αυτός που μαζί του ωρίμασες. Έκλαψες πολλές φορές. Αναστατώθηκες. Ερωτεύτηκες ξανά και ξανά και ξανά. Έλιωσες μέσα στην μορφή του. Διατήρησες ελπίδα, την ξαναέχασες... Μα, μάρτυς σου ο Θεός, μεγάλωσες. Άτιμο πράγμα ο χρόνος ε; Τελειώνει κ συ παρακαλάς το τίποτα για "μια ακόμα μέρα"...

Πως να προχωρήσεις, ενώ εκείνος που αγαπάς από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου να μαθαίνει το "άλφα' και το "βήτα", μένει πίσω;
Που να το βρεις το κουράγιο, από που να μαζέψεις τον εγωισμό; Σας έλεγα συνέχεια "αφήστε τους εγωισμούς", αλλά σε μια ιστορία σαν κ αυτή ποτέ δεν υπήρξαν περιθώρια για εγωισμούς, το ξερα μέσα μου. Και συ το ξερες. Στα σιωπηλά βλέμματα που ανταλλάξατε, στις μισές κουβέντες, στις καλημέρες: η σιωπή σας έλεγε πάντα πιο πολλά πράγματα απ' ότι εσείς. Φοβόσταν μην φέρετε την αγάπη σας στο φως και αποδειχτεί λίγη. Γιατί μέσα σας, καλλιεργούσατε και ποτίζατε εκείνο το τριαντάφυλλο που άνθισε από την πρώτη μέρα της γνωριμίας σας και είχε φουντώσει, είχε θεριέψει μέσα σας η τριανταφυλλιά, είχε απλώσει τα αγκάθια της η πραγματικότητα και σας πλήγωνε. Πνιγήκατε στην ίδια σας την αγάπη, ή μάλλον, ποιος ξέρει; , η ίδια η αγάπη έπνιξε τα λόγια σας... Που να πάτε χωρίς ο ένας τον άλλο; Χρόνια και χρόνια, στιγμές και στιγμές, αμέτρητες και όμως τελείωσαν. ΓΙΑΤΙ;

Χρόνος. Στιγμές. Τελειώνει. Γρήγορα.
Χρόνος. Γιατρεύει. Αργά. Πολύ.