Ο Ελληνάρας του 21ου αιώνα

Αντιγράφω όσα έγραψα σε φόρουμ. Αν στα αλήθεια δεν είστε ρατσιστές θα καθόσασταν ένα 5λεπτο να διαβάσετε τα όσα γράφω. Γιατί είναι όλα αλήθεια.

Μέσα στην τάξη μου, η πλειοψηφία, μην πω όλοι εκτός από 2-3 που δεν εκδήλωσαν άποψη, είναι τέρμα ρατσιστές. Μέχρι και η καθηγήτρια, αν και προσπαθεί να το κρύψει, με αυτό που θεωρεί αυτή "πλάκα" βγαίνουν και μερικές αλήθειες για το τι πιστεύει. Πόσο εκνευρίζομαι, πόσο θέλω να ξυπνήσω αυτούς που πιστεύουν πως το "Έξω οι μετανάστες από την Ελλάδα", είναι το καλύτερο σύνθημα που ειπώθηκε ποτέ. Και είναι τόσο κρίμα, είμαστε μόλις 15-16 χρονών, πως θα πάμε μπροστά έτσι;

"Μερικές φορές και να μην θέλεις να γίνεσαι ρατσιστής, αναγκάζεσαι. Γνωρίζω ένα περιστατικό στο οποίο δύο μαροκινοί ξυλοκόπησαν άσχημα μία γηραιά γυναίκα και την έστειλαν με πολλαπλά κατάγματα προσώπου στο νοσοκομείο απλά και μόνο για να της κλέψουν το κινητό. Δηλαδή ο σύντροφος αυτής της γυναίκας, δεν θα ήταν στο μέλλον αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στους Μαροκινούς;"
Και για να αλλάξω λιγάκι αυτή την ερώτηση. Αν ήταν Έλληνες δηλαδή θα την γλίτωναν; Έχει μήπως καμία διαφορά; Ό,τι έγινε, έγινε, αν δεν μπορεί να τιμωρηθεί όποιος το προκάλεσε, πρέπει δηλαδή να συμπεριφερθώ και εγώ άσχημα στους Μαροκινούς για να λύσω το πρόβλημα. Γιατί είστε όλοι τόσο ΤΥΦΛΟΙ;

"Συγνώμη ρε Ανθή, και 'γω Ρατσίστρια είμαι. Όχι με τους Γάλλους, Ιταλούς, κτλ, με τους άλλους. Και είμαι και περήφανη."
Εσύ κοπέλα μου που θα πας έτσι όπως σκέφτεσαι; Είσαι περήφανη που δεν εκτιμάς το διαφορετικό; Που τους κλείνεις την πόρτα για μια νέα ζωή στα μούτρα;
"Είναι σκ**οψυχοι οι περισσότεροι", μου λες. Γιατί κάθισες ποτέ να τους μιλήσεις, να τους πιάσεις το χέρι, να τους προσφέρεις ένα πιάτο φαί; Τους ρώτησες ποτέ πως νιώθουν ή μήπως το σκέφτηκες ποτέ; Έρχονται απελπισμένοι, απογοητευμένοι, αφήνουν ό,τι έχουν πίσω τους, σου φαίνεται τόσο γελοία εύκολο; Μήπως τους αρέσει κιόλας να αφήνουν την πατρίδα, νομίζεις; Μπράβο σου. Νιώσε περήφανη για τον υπέροχο χαρακτήρα σου και κοίτα να μην χάσεις ποτέ το ιδιοφυές μυαλό σου.
-Τους δίνουμε ποτέ μια ευκαιρία να ενταχθούν; Η απάντηση είναι όχι.
"Το σύστημα βρωμάει από παντού βρε Ανθούλα", μου απαντάς. Και αυτομάτως αυτό σημαίνει πως εμείς πρέπει να τα παρατήσουμε. Ε ρε μυαλά που κουβαλάμε!

-Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν η χώρα μας αν ξαφνικά εξαφανιζόταν όλοι οι μετανάστες; Ας το δούμε από την οικονομική άποψη.. Εκείνοι κρατάνε τις μισές δουλειές που ένας Ελληνάρας -τρομάρα μας- δεν καταδέχεται να κάνει. Η οικονομία θα γκρεμιζόταν 3 φορές χειρότερα. Μέχρι και ο τάδε βουλευτής που είχε καλομάθει να έχει την εφημερίδα και τον καφέ του κάθε πρωί, θα παρακαλάει να γυρίσει πίσω η Αλβανίδα βοηθός του.
Και η απάντηση που δέχτηκα από ένα κορίτσι: "Τι θα γινόταν; Θα έπαιρναν οι Έλληνες τις θέσεις που έχουν πιάσει αυτοί και θα ήταν όλα καλύτερα."
Χα, χα, χα. Απαξιώ να ασχοληθώ ξανά μαζί σου κοριτσάκι μου. Εσύ η φοβερή Ελληνίδα, η καλοαναθρεμμένη, θα δεχόσουν ποτέ να καθαρίζεις τουαλέτες; Να ταπεινώνεσαι καθημερινά με έναν εξευτελιστικό μισθό; Όχι βέβαια. Αλλά είσαι Ελληνίδα εσύ και την εξυπνάδα την έχεις στην άκρη των χειλιών σου. ΠΟΣΟ τυφλή και εσύ.

"Να παρακαλάμε να μην βρεθούμε στην θέση τους."-Ελισάβετ
Άλλη έξυπνη: "Καλύτερα να παρακαλάμε να μην μας πάρουν τα σπίτια μας!"
Διαδραματίζεται κάποιος πόλεμος εδώ; Μήπως κηρύξαμε την εθνική μέρα βλακείας και δεν το θυμάμαι; Οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν μια κουβέρτα να μην παγώσουν από το κρύο, τα δικά μας σπίτια με τα λούξα θα κοιτάξουν; Στην γωνιά σου και 'συ τυφλό κοριτσάκι. Στην γωνιά σου και στα τζακούζι σου.

"Σύλησαν τάφους! Οι νεκροί τι χρωστάνε;" Και ένα παρατεταμένο μπλιαχ ακούστηκε από την αίθουσα.
Φτάσε εσύ στο σημείο να πεθαίνεις της πείνας και μετά έλα μίλα μου. Όχι πως οι νεκροί θα γυρίσουν και θα μας ζητήσουν τα ρέστα. Όχι πως είχαν άλλη επιλογή, ο αγώνας για την επιβίωση δεν τα κοιτάει αυτά γλυκιά μου. Πίσω στο στρωμένο τραπέζι σου πήγαινε, εκείνο σου αρμόζει.

"Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Καλύτερο από το Ελλάς Ελλήνων Αμερικάνων, ε;" και γελάτε.
Σας σιχαίνομαι. Όλους. Σε λάθος εποχή γεννηθήκατε. Είστε μια σπατάλη σάρκας.

Το Κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο

Πάντα ήμουν το κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο. Εξαρχής. Αυτό το κορίτσι πίσω απ' το κόκκινο αινιγματικό Βιβλίο με τις παράξενες λέξεις που κανείς άλλος δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει. Εκείνες τις μικροσκοπικές αμαρτίες που χόρευαν μπροστά στα μάτια μου πάνω στις σελίδες του...
Ας είμαι ειλικρινής, λίγοι ενδιαφέρθηκαν αρκετά για μένα ώστε να κάνουν μια προσπάθεια να το διαβάσουν, σε αυτή την άγνωστη γλώσσα - όχι πως τα κατάφεραν, όχι πως προσπάθησαν αρκετά. Κουράστηκαν γρήγορα και άρχισαν να κρατάνε μια απόσταση από αυτό, κι εμένα μαζί, γιατί εγώ κι αυτό πηγαίναμε πάντα πακέτο.


"Sin is whatever obscures the human soul."

Ένιωθα ξεχωριστή που ήξερα μόνο εγώ την γλώσσα της αμαρτίας- ή καλύτερα, την γλώσσα που μιλούσαν οι δικές μου αμαρτίες. Το σαγηνευτικό τραγούδι τους, το έντονο χρώμα τους.
Με τον καιρό, άρχισα να χάνομαι όλο και πιο βαθιά μέσα στο Kόκκινο Bιβλίο μου, αργούσα να επιστρέψω στον πραγματικό κόσμο, μου άρεσε εκεί που ήμουν. Μέσα στις πιο βαθιές μου επιθυμίες, πράγματα που ούτε τολμούσα να προφέρω μήπως και διαλυθούν μόλις ειπωθούν και εξαφανιστούν σαν τον καπνό. Φοβόμουν την καταστροφική δύναμή τους, τόσο μεγάλη που μπορεί η πραγματικότητα να μου τις έκλεβε γιατί θα μπορούσαν να βλάψουν κάποιον. Δεν ήθελα να τις γκρεμίσει.

Και έτσι απλά, με βρήκες και μπήκες πίσω από το Bιβλίο. Δεν ξέρω πως το έκανες, αλλά άρχισες να καταλαβαίνεις την γλώσσα που μου είχε μάθει, χωρίς όμως απαραίτητα να μιλάω. Είπες πως σου αρέσει αυτή η γλώσσα, αυτό το Κόκκινο Βιβλίο, μα πιο πολύ το Κορίτσι που κρυβόταν πίσω του.

Ξαφνιάστηκα. Δεν υπήρχε Κορίτσι στο μυαλό μου, απλά το Bιβλίο. Εσύ επέμενες, κάθε φορά δίπλα μου. Εσύ κοιτούσες εμένα και εγώ το βιβλίο. Ποτέ μου δεν σε έβλεπα, απλά άκουγα τις ίδιες λέξεις "Το κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο, το Κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο..." Αυτό γινόταν για πολύ καιρό. Εγώ συνέχιζα να περιπλανιέμαι μέσα στις υπέροχες αμαρτίες μου.

Μια μέρα έφυγες. Όταν όλοι οι άλλοι έφευγαν, δεν το πρόσεχα καθόλου, μονάχα μήνες αργότερα όταν κάποια θολή εικόνα της ανούσιας παρελθοντικής παρουσίας τους περνούσε μέσα απ' το μυαλό μου κι έπειτα το γνωστό "Πάει κι αυτός/ή..."
Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό, υπήρχε πόνος, υπήρχε απώλεια της γνώριμης φωνής σου στο κεφάλι μου, υπήρχε ένα κενό. Ήθελα να έρθεις πάλι δίπλα μου, με αυτόν τον διακριτικό σου τρόπο...

Εσύ με κοιτούσες και εγώ όχι!
Αυτή ήταν η αληθινή Αμαρτία.
Έκλεισα το Βιβλίο για πρώτη φορά.

***

Εγκαταλείπω το Bιβλίο μου πολύ συχνά τελευταία, δεν φαίνεται τόσο συναρπαστικό πια, όσο υπάρχεις εσύ γύρω μου... Δύσκολο να το αποχωριστώ τελείως ακόμη βέβαια, αλλά...“The knowledge of sin is the beginning of salvation”, right?

Το Κορίτσι και Εσύ, κανένα "βιβλίο" να παρεμβάλλει.