Είστε μεγάλοι (κ)όλοι!

Οι μεγάλοι, είστε ένας ΜΕΓΑΛΟΣ πόνος στον κώλο.
Ζητάτε από τα παιδιά σας την κατανόηση που δεν διατίθεστε να δώσετε
Ζητάτε από το κράτος το δίκαιο που οι ίδιοι χάσατε όταν ξέρατε ποιος ήταν αυτός που αδικούσε και δεν μιλήσατε
Ζητάτε το δίκαιο και τα δεδουλευμένα όταν φοβάστε να σταθείτε μονάχοι μπροστά απ' αυτούς που σας το παίρνουν
Ζητάτε δικαιώματα, ενώ ξεχνάτε πως έχετε υποχρεώσεις 
Ζητάτε απ' τα παιδιά σας επαίνους, για να τους καμαρώνετε εσείς κορνιζαρισμένους στο δωμάτιό σας
Ζητάτε αποκλειστική φροντίδα ενώ διδάσκετε ανεξαρτησία
Ζητάτε υποστήριξη και 'σεις δεν την παρέχετε
Λατρεύετε τα ζώα, μα τα διώχνετε, γιατί ο σπιτονοικοκύρης τα μισεί
Αγαπάτε τα παιδιά σας, μα τα συγκρίνετε συνέχεια με τα "καλά" παιδιά άλλων
Αγαπάτε τον άντρα σας, αλλά είναι "ένας σπαστικός μαλάκας"
Αγαπάτε την γυναίκα σας, αλλά είναι μια "γερασμένη στρίγγλα"
Επιθυμείτε αλλαγή, όταν οι ίδιοι δεν την κάνετε

Είστε το ίδιο το ανάποδο γαμώτο-

 μια Αντίφαση: μπλεγμένοι κάπου ανάμεσα στο "σπουδαίο παρελθόν" σας και στο μίζερο παρόν σας.

ξεκινάμε

Και κάπως έτσι, στις 22 έχουμε πρεμιέρα για την μία και μοναδική παράσταση που θα δώσουμε.
Κάπου ανάμεσα στα νεύρα και στις πρόβες και στους καβγάδες και στα σκηνικά και στα καπέλα και στα ποτήρια και στις φωνές και  στα φυλλάδια και στην καζούρα και στο κάστινγκ και στη ζέστη τα μεσημέρια της Κυριακής, περάσαμε όμορφα. Οι σακούλες γεμάτες ρούχα και παλιούς δίσκους, τα κολονάτα ποτήρια, η λευκή ποδιά μου, η συνεχής επανάληψη των ίδιων ατάκων ξανά και ξανά μέχρι να γίνουν δεύτερη φύση μου, και οι πλεξούδες της κυρά Κατίνας και οι δικές μου πλεξούδες και το γέλιο στη σκηνή της δεξίωσης και οι επευφημίες στην σκηνή του καυγά και η πειστικότητα στα σοβαρά σημεία... και ο μικρός μας θίασος από γελαστά και οξύθυμα παιδιά και παιδιά ήρεμα κ ντροπαλά και παιδιά λαμπερά και σνομπ και απλά και σύνθετα.
Και σηκώνεται η αυλαία και ξεκινάμε.
Τα φώτα τυφλώνουν τα μάτια μας κ δεν βλέπουμε στην αρχή τα πρόσωπα που ψάχνουμε στο κοινό.
Μα τελικά, τι σημασία έχει;
Εμείς δεν υπάρχουμε πια, η .... που ψάχνει την κολλητή της δεν υπάρχει πια.
Μια βαθιά αναπνοή.
Και εμείς πλέον δεν υπάρχουμε, υπάρχει μόνο το σανίδι

"Λίσμπετ Σαλάντερ, είσαι μια ενοχλητική ηλίθια"

Δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να σου λένε "Είναι απλά ένας χαρακτήρας σε ένα βιβλίο. Ούτε που υπάρχει. Πώς κάνεις έτσι;". Ποτέ δεν θα καταλάβω.

Ίσως φανεί παράξενο, μα διαβάζω πολλά βιβλία. Παράξενο από την άποψη ότι βρίζω πολύ, σχεδόν σαν νταλικιέρης και τους ξενερώνω όλους αγρίως. Παράξενο επίσης διότι δεν είμαι αρκετά έξυπνη όσο θα έπρεπε να είμαι, συγκριτικά με τον αριθμό των βιβλίων που έχω διαβάσει. Συνεχίζω να είμαι το ίδιο αργοστροφο άτομο, αλλά παρόλα αυτά, βρίσκω μια ικανοποίηση μέσα στα βιβλία, σαν να μου δίνεται μια ευκαιρία να "λάμψω" μαζί με τον "χ" χαρακτήρα τους. “You live a thousand lives when you read a thousand books.” , είπε η Στέφανι Μέγιερ.Αν και γενικά, δεν εκτιμώ ιδιαίτερα την συγκεκριμένη συγγραφέα για τα δημιουργήματά της, αυτό που είπε το θεωρώ σωστό και αληθινό. Ανταποκρίνεται στην πραγματικότητά μου.

Πρώτον, πρέπει να καταφέρει το εξώφυλλο να μου τραβήξει την προσοχή. Ένας εκκεντρικός τίτλος, μια παράξενη κοπέλα στο οπισθόφυλλο; Σπάνια η περίληψη με ικανοποιεί. Προτιμώ να διαβάζω το πρώτο κεφάλαιο ακουμπώντας σε κάποιον τοίχο και εκνευρίζοντας τον καταστηματάρχη, but who cares really? Τουλάχιστον δεν του μιλάω καθόλου και κάθομαι στην γωνιά μου.

Δεύτερο βήμα, είναι να το μυρίσω. Μοιάζει κάπως αστείο και αγενές όταν ψωνίζεις σε βιβλιοπωλείο και όχι σε πολυκατάστημα, δυστυχώς. Τα καλά βιβλία ή μάλλον, τα καλά φύλλα, μυρίζουν διαφορετικά από τα φτηνιάρικα. Θα μου πείτε, "ποιο θεωρείται σκάρτο χαρτί μις ειδικέ"; Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς, μα το χαρτί παίζει ιδιαίτερα καθοριστικό ρόλο για έναν βιβλιοσκώληκα. (η λέξη βιβλιοφάγος, μου "κολλάει" κάπως αρνητικά στην γλώσσα)

Το πιο δύσκολο κομμάτι βέβαια, είναι να διαλέξεις ποιο απ' όλα τα βιβλία θ' αγοράσεις. Είναι τόσα πολλά και τα χρήματά σου τόσο λίγα, όπως και ο χρόνος σου. Βασικά, θα έλεγα πως ο χρόνος σου, ακόμη και μηδαμινός, φτάνει πάντα για να διαβάσεις ένα βιβλίο 700 σελίδων και ποτέ για να κάνεις την εργασία σου για το σχολείο. Οπότε, καταλήγουμε στα λεφτά. Και είναι λίγα. Γιατί αν ανήκεις σε μια ας πούμε, μεσαία, οικογένεια, τα φέρνεις ίσα ίσα. Οι ελληνικές εκδόσεις είναι ακριβές για την τσέπη μου, πιο απλά. 22 ευρώ μπορεί να κάνω να τα μαζέψω και 2,5 βδομάδες και η Πλατύπους δεν έχει εκπτωτική κάρτα μέλους, για παράδειγμα. Συμπεραίνουμε πως τα πράγματα είναι σκούρα. Χαλάς το 50ευρω που μάζεψες με κόπο σε κανα δυο βιβλία και φεύγεις με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Κάπου εκεί θυμάσαι πως δεν έχεις ούτε μια φόρμα που σου χρειάζεται για την αυριανή γυμναστική και την μεθαυριανή και και και... αλλά δεν το μετανιώνεις ποτέ. Συνήθως, μένω χωρίς ρούχα, γιατί φοράω τα ίδια σχεδόν δύο με δυομιση χρόνια, σαν φόρο τιμής στα γεμάτα μου ράφια και προς λύπη των άδειων μου συρταριών.

Το χειρότερο ή το καλύτερο απ' την ανάγνωση -δεν μπορώ να κρίνω- είναι το δέσιμο με κάποιον χαρακτήρα. πρόσφατα δέθηκα κάπως έτσι με την Λίσμπετ Σαλάντερ, την χάκερ του Στιγκ Λάρσον. Την δυναμική αυτή και πανέξυπνη κοπέλα, που οι κοινωνικές υπηρεσίες την έκριναν ανίκανη να διαχειριστεί τις υποθέσεις της και την έθεσαν υπό καθεστώς κηδεμονίας. Τις περισσότερες των περιπτώσεων την χαρακτήρισαν ψυχοπαθή, εγωπαθή και  ακοινώνητη όπως και διανοητικά καθυστερημένη και βίαιη. Όλα απέχουν από την ουσία του ποια είναι η Λίσμπετ Σαλάντερ: μια νευρώδης, ιδιοφυής, ψυχικά αγνή και βαθιά ηθική νεαρή κοπέλα, προστάτης των γυναικών, που άδικα καταδιώκεται συνεχώς από τον νόμο και από την ίδια της την άσχημη ζωή. Πρώτα, ο πατέρας της. Έπειτα, το μπούλινγκ στο σχολείο και η στρεβλή της αντιμετώπιση από δασκάλους και ψυχολόγους. Η απουσία ανταπόκρισης της σε κάθε είδους ψυχολογικό τεστ, υπήρξε αφορμή της... "διανοητικά καθυστερημένης" Λίσμπετ, αυτής που δεν πλησίασε ποτέ κανείς, που δεν πίστεψε ποτέ κανείς, που απλά μπουζουριάστηκε στο ψυχιατρείο της Ουψάλα. Της Λίσμπετ, που στα 24 της χρόνια, ερωτεύτηκε για πρώτη φορά και τα χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς πληγώθηκε τόσο πολύ που με έκανε να κλάψω εγώ, γιατί αυτή δε λύγισε. Μιας Λίσμπετ που υπέστη πολλές φορές σωματική βία και σεξουαλική παρενόχληση και παρόλα αυτά, δεν έγινε ένα ψυχοσωματικό ράκος και αντιμετώπισε μόνη της τους θύτες, αφού φυσικά, "ο νόμος δεν θα δικαίωνε ποτέ μια τρελή", όπως και η ίδια παρουσιάζει τον εαυτό της, ενώ ξεκάθαρα δεν είναι.

Λοιπόν, Λίσμπετ Σαλάντερ, εκτός από "μια ενοχλητική ηλίθια", είσαι αξιαγάπητη. 

Και να ξέρεις, πως στο κεφάλι μου είσαι πιο αληθινή και απ' τους ίδιους μου τους "φίλους".

flood

Πρέπει να νιώθετε πολύ ωραία όταν την λέτε σε κάποιον, για να συνεχίζετε να το κάνετε με τόση μεγάλη επιτυχία. "You can always underestimate people's brains, but you can never underestimate how they feel."  λένε οι Raining Pleasure, αλλά μάλλον δεν γνωρίζετε από αισθήματα εσείς. Και για να μπούμε στα λεγόμενα... "αmentionta", τα ποστ δηλαδή που απευθύνονται συγκεκριμένα σε κάποιον, απλά δεν έχουν το @όνομά του πάνω, ναι, αυτή η ανάρτηση είναι για δύο άτομα τα οποία νομίζουν πως όχι μόνο τα ξέρουν όλα, αλλά πως έχουν και το δικαίωμα να σου την λένε με το καλημέρα και να σε κάνουν να νιώθεις σκουπίδι.

Αναρωτηθήκατε ποτέ σας πόση πίκρα και αχρείαστη κυνικότητα βγάζετε καθημερινά; Αυτό που εσείς θεωρείτε καθαρό σαρκασμό, είναι τελικά μια τεράστια κακία που έχει υποτιθέμενο στόχο την "πλάκα". Πλάκα είναι δηλαδή να μειώνεις τον άλλο επειδή απλά εξέφρασε την άποψή του; "Πλάκα" και στα μούτρα σας, αν είναι τόσο αστεία αυτά που λέτε, να 'χετε να γελάτε.
Και το γαμώτο δεν είναι ότι με πληγώνετε καθημερινά και 'γω δεν σας λέω να πάτε να γαμηθείτε, απλά  κ ωραία, μα το ότι δεν το κάνετε μονάχα σε μένα. Το εγώ σας είναι τόσο μεγάλο και τόσο ΧΑΧΑΧΑ αστείο, που αρπάζετε την παραμικρή ευκαιρία για να πετάξετε την "πετυχημένη ατάκα" σας. Όχι παιδιά, δεν είναι υπέρ σας που μας πηδάτε την ψυχολογία, που νομίζετε πως εμείς συνέχεια λέμε ένα μάτσο μπούρδες, πως είστε εξυπνότεροι.

Και υποθετικά, εγώ είμαι ανόητη. Αγνοήστε με. Ως ανώτεροι μου δεν θα πρεπε να 'χετε την απαραίτητη εξυπνάδα να μην συναναστρέφεστε με ένα τόσο ηλίθιο άτομο; Μια φορά ακόμη να ακούσω ή να δω κακία σας, θα υποθέσω πως είστε πιθανόν τα πιο δυστυχισμένα άτομα στον κόσμο, αφού χαίρεστε με την πίκρα που προξενείτε στους άλλους.

Πράσινες λέξεις με κόκκινα σημάδια

Σε είδα που έπινες κάτι πράσινο, σκούρο πράσινο κ μπλε. Νομίζω πως δεν σου άρεσε κιόλας, αλλά ήθελες απλά να πιεις.

***

Συναυλία. Κρύο. Κόκκινη ζακέτα. Ξανθά μαλλιά και πολύχρωμα βραχιόλια.

Παγωμένα χέρια σε κόκκινες τσέπες.

"Άφησες την φίλη σου αρκετή ώρα μόνη"

(κ αν δεν ήθελα να φύγω;)

"Ναι."

***

Ασανσέρ και κλειδιά πάνω στο σίδερο. 

"Μην έχεις νεύρα. Ήθελα απλά να σου πω ότι μου άρεσες μου αρέσεις θέλω να νιώθεις όμορφα."

***

Τελευταίο μάθημα.

"Αυτό, το πράσινο, είναι για σενα.

Μπορείς να το περάσεις σε βραχιόλι αν θέλεις"

 --είναι πολύ ωραίο: ευχαριστώ θα μου λείψεις--

---

Γράμμα σ' έναν(κ 2 κ 3) ρατσιστή(ες)

Αγαπητοί μου συμμαθητές,

...ανίδεοι και ρατσιστές,
πόσο επιπόλαια βγάζετε συμπεράσματα για το διαφορετικό, για αυτό που φοβάστε ν' αγγίξετε!
πόσο άσχημα σας ανέθρεψαν οι γονείς σας!
Ανόητοι, στενόμυαλοι συμμαθητές μου, πώς θα γίνετε άνθρωποι ή μάλλον, ανθρώπινα άνθρωποι; Πως μπορείτε και μιλάτε τόσο άσχημα για άτομα που δεν γνωρίζετε κι ούτε έχετε πρόθεση να το κάνετε; Ντρέπομαι. Ντρέπομαι που ζω ανάμεσά σας 7 ώρες την ημέρα. Ανάμεσα σας και ανάμεσα σε άλλα τόσο εκατομμύρια μικρά, λιλιπούτεια άτομα στην Ελλάδα. Μικρά όπως το πεδίο αντίληψής τους. Μικροσκοπικά, ξύλινα ανθρωπάκια...  Ζείτε μέσα στην άγνοια που καλλιέργησε για σας η κοινωνία, η μαμά, ο μπαμπάς, εκείνος ο απαράδεκτος καθηγητής που είχατε κάποτε. Είστε περίπου σαν... φυτά θερμοκηπίου. Φοβάστε να απλώσετε τα κλαδιά σας πέρα από τον προστατευμένο κ ζεστό σας χώρο. Μιλάτε εκ του ασφαλούς: δεν αναλογιστήκατε ΠΟΤΕ πως θα νιώθατε αν ήσασταν εσείς εκείνος ο Πακιστανός (κωλοπακιστανός, για ν' ακριβολογούμε). Ναι, έχετε δίκιο, ανόητοι συμμαθητές μου, έχετε δίκιο - ήρθαν στην Ελλάδα για να την κατακτήσουν, για να μας πάρουν τις δουλειές, για να μας πάρουν τα σπίτια, για να...(!) Όχι απλώς για να βγάλουν το ψωμί τους, λέω 'γω τώρα... Όχι απλώς για να ταϊσουν τα παιδιά τους... (ΝΑΙ, ΕΛΛΗΝΑ, ΚΑΝΟΥΝ Κ ΑΥΤΟΙ ΠΑΙΔΙΑ, ΟΜΟΡΦΑ ΜΩΡΑΚΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ζ Ω Α!) Ανόητε συμμαθητή, μου λες πως μισείς τους Αλβανούς και καθώς σε ρωτάω "πες μου έναν λόγο", μου απαντάς "Είναι κωλοφάρα". Ποιός είσαι εσύ ρε φίλε, ο Κριτής; Ένας νεοναζί στο ξεκίνημά του; Γιατί πιστεύεις πώς όλοι οι Αλβανοί είναι κλέφτες; Γαμώτο, γιατί Τηλεόραση, δεν προβάλλεις ποτέ τις ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ληστείες που γίνονται καθημερινά από Έλληνες; Ανόητο, άχρηστο, χαζο-κούτι! Κι εσύ, ανόητε συμμαθητή, γιατί απλά δεν δίνεις μια ευκαιρία σε εκείνο το σκουρόχρωμο άτομο που βλέπεις να πεινάει κ συ το φτύνεις;
Ωωω κ τώρα η σειρά σου, λατρευτό κ αξιαγάπητο ελληνικό κράτος!
Ντρέπομαι που είμαι μέλος σου. Επιχείρηση "σκούπα" για τους λαθρομετανάστες; Μμμ, σαν να μου μυρίζει κάτι από Χίτλερ μαζί με εκλογές γύρω στον Μάιο. Γελοίε Χρυσοχοϊδη. Γελοίε! Εσύ, ήρωα, ευτυχώς που θα μας προστατεύσεις από τον κακόμοιρο τον έγχρωμο που δεν έχει ούτε κουβέρτα για τις βραδιές στου στα παγκάκια της Αθήνας. Αφού όλα τ' άλλα τα λύσαμε, ας λύσουμε κ αυτό το "πρόβλημα", με σωστό τρόπο βεβαίως-βεβαίως!Όχι να τους βοηθήσουμε να ενταχθούν και να 'χουν μια καθως πρέπει ζωή, αλλά να τους γκετοποιήσουμε, σε δήθεν "ξενώνες" που θα καλύπτουν τις ανάγκες τους. Ας τους στείλουμε πίσω στην χώρα τους κιόλας. Δεν θυμόμαστε νομίζεις, Κράτος, της θαλασσοπνίχτρες που επέβαιναν παλιά Έλληνες για Αμερική.(ΕΛΛΗΝΑ, ΞΕΧΝΑΣ! ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΗΣΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ!) Φαντάζομαι την άνεση του αεροπορικού τους ταξιδιού πίσω στην χώρα τους. Φαντάζομαι πόσο όμορφα θα νιώθουν, που γυρίζουν σε παιδιά κ συγγενείς άφραγκοι, ένα ψυχοσωματικό ράκος- αποτυχίες, παρίες.
Μαλάκα Χρυσοχοϊδη, παραιτήσου σε παρακαλώ, η βρώμα του σάπιου κεφαλιού σου έφτασε ως τα Τρίκαλα.

"Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ’ ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το χαρακτήρα τους."

-Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Τι θα κάνουμε αύριο;

Push the play button.

Κι έτσι κρύβω καλά, στο μπουφάν το τσεκούρι μου 
και νερό της φωτιάς, έχω μες το παγούρι μου 
όλα γύρω στεγνά, σιωπηλά και απρόσωπα δεν αντέχω άλλο πια, τα χλωμά σας τα πρόσωπα...

Mόνη παρηγοριά, η μικρή ινδιάνα μου

και όταν πέφτει το φως, ένα μπλουζ στην κιθάρα μου! 

Κυριακή βράδυ και δεν στεναχωριέμαι που αύριο θα πάω για μάθημα. Έχω μια γλυκιά διάθεση, κάπως παράξενη, μα όμορφη. Χαίρομαι που αύριο
-θα γελάσω με τα αστεία του Γ.
-θα γκρινιάξω με τα παρανοϊκά σενάρια της Ε.
-θα αγκαλιάσω την Α. που θα της λείπει κάποιος που έφυγε
-θα πάω αδιάβαστη(ξανά) στα Αρχαία! Επιτέλους, κάτι γίνεται παράδοση. :Ρ
-θα γίνει ο κακός χαμός στα Αγγλικά με την κύρια Κ. "Good morning, children!" <3
-θα εκνευριστώ με την Φ. και την τελειότητά της(χα, άλλη μια παράδοση φαίνεται να καθιερώνεται).
-θα λύσω βιαστικά ασκήσει ΧΚ, γιατί δεν τις πρόλαβα όλες στο Σαβ/κο.
-θα πλακωθώ με τον Ζ. και θα τον ζαλίσω να έρθει στην εκδρομή Αθήνα.
-θα πω για άλλη μια φορά "Καλλλλημέρα παιδιά. Θα μιλλλλήσουμε για...." (δεν συνεχίζω, γιατί αν διαβαστεί αυτό το μπλογκ ποτέ από καθηγητή μου, είμαι νεκρή.- :Ρ )
-θα ακούσω το τρομερα σατανικό-αστείο γέλιο του Γ.
-θα κάνω χλαπ-χλαπ το κεφάλι της Β.
-θα τραγουδήσω ρεμπέτικα με τον ΓΝ. Κανείς άλλος δεν θα μπορεί να τραγουδήσει μαζί μας.
-θα φωνάξω την Ρ. "ΕΠ, ΜΑΝΑΡΙ;"
-θα γελάσω με τα "Κουμπάρε!" που εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση στο τμήμα μας.
-θα πάω Έκθεση και θα δώσω το χαντράκι με το αρχικό "Α" σε έναν φίλο.
-θα στέλνω φιλάκια στην Θ.
-θα μιλάω κ θα μιλάω κ θα μιλάω με άλλον ένα φίλο.
-θα "πλακώνομαι" με τον φιλόλογό μου για τον καπιταλισμό :Ρ
-θα λέω υποτιθέμενα αστεία: "Κόπρος. Επιτρέπεται να βάλω οποιοδήποτε συνώνυμο θέλω; :Ρ"
-θα γελάει μόνο ο ένας με τα "αστεία" μου
-θα λέει πως τον ενοχλώ. Μετά θα μου μιλάει. Μετά θα τον ενοχλώ (.....)
-θα στέλνω γλυκές καληνύχτες
-θα στριφογυρνάω
-θα σε ονειρεύομαι.