ξεκινάμε

Και κάπως έτσι, στις 22 έχουμε πρεμιέρα για την μία και μοναδική παράσταση που θα δώσουμε.
Κάπου ανάμεσα στα νεύρα και στις πρόβες και στους καβγάδες και στα σκηνικά και στα καπέλα και στα ποτήρια και στις φωνές και  στα φυλλάδια και στην καζούρα και στο κάστινγκ και στη ζέστη τα μεσημέρια της Κυριακής, περάσαμε όμορφα. Οι σακούλες γεμάτες ρούχα και παλιούς δίσκους, τα κολονάτα ποτήρια, η λευκή ποδιά μου, η συνεχής επανάληψη των ίδιων ατάκων ξανά και ξανά μέχρι να γίνουν δεύτερη φύση μου, και οι πλεξούδες της κυρά Κατίνας και οι δικές μου πλεξούδες και το γέλιο στη σκηνή της δεξίωσης και οι επευφημίες στην σκηνή του καυγά και η πειστικότητα στα σοβαρά σημεία... και ο μικρός μας θίασος από γελαστά και οξύθυμα παιδιά και παιδιά ήρεμα κ ντροπαλά και παιδιά λαμπερά και σνομπ και απλά και σύνθετα.
Και σηκώνεται η αυλαία και ξεκινάμε.
Τα φώτα τυφλώνουν τα μάτια μας κ δεν βλέπουμε στην αρχή τα πρόσωπα που ψάχνουμε στο κοινό.
Μα τελικά, τι σημασία έχει;
Εμείς δεν υπάρχουμε πια, η .... που ψάχνει την κολλητή της δεν υπάρχει πια.
Μια βαθιά αναπνοή.
Και εμείς πλέον δεν υπάρχουμε, υπάρχει μόνο το σανίδι