Μια αγάπη από αίμα μου ‘χει πιάσει το χέρι σφιχτά
Ένα πύρινο ψέμα που κρατάει πιστή συντροφιά
And God knows I'm not dying but I bleed now
And God knows it's the only way to heal now
And my blood is all I see |As you steal my soul from me
Όχι, δεν είναι αγάπη αν δε βγαίνει απ’ το στομάχι σαν ρουκέτα από αίμα
Όχι, αν δε σ’ απογυμνώνει και γλυκά σε ταπεινώνει στο φως της ημέρας
Το ένα χέρι μου είναι δεμένο και ο επίδεσμος ματωμένος. Το αυτοκίνητο συνεχίζει να προχωράει νωχελικά στο δρομάκι, σηκώνει πολλή σκόνη, γιατί είναι απλά χάλια. Πέτρες, ή μάλλον κοτρώνες και στις δυο πλευρές του μονοπατιού, και πολλή βλάστηση, βαθιά πράσινη, που έρχεται σε αντίθεση με το άγονο τοπίο που αφήνουμε πίσω μας. Καθόμαστε πίσω. Βασικά, δεν ξέρω καν ποιος οδηγεί ή ποιος είναι ο συνοδηγός, μάλλον γιατί δεν με ενδιαφέρει. Το χέρι που πονάει είναι το αριστερό. Γέρνω στον ώμο σου από την αριστερή πλευρά μου και αισθάνομαι μια μικρή ανατριχίλα. Δεν αντιδράς, απλά με κοιτάς και λίγο πριν κλείσω τα βλέφαρά μου βλέπω τα πράσινα μάτια σου να τα φωτίζει ο ήλιος καθώς γυρνάνε πάλι προς την άλλη πλευρά και μετά ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και κοιτάς μπροστά. Έχει ζέστη, φοράω κάτι καφέ, αλλά τα παράθυρα του αυτοκινήτου είναι κλειστά-είναι γλυκιά η ζέστη. Με παίρνει ο ύπνος, κοντέυουμε να φτάσουμε, αλλά δεν με νοιάζει- αισθάνομαι τόσο ήρεμη: σαν να ανήκω εκεί, γερμένη στον ώμο σου. Δεν ξέρω που κοιτάζεις, δεν βλέπω πια. Τα βλέφαρά μου είναι κλειστά, τα χτυπάει το φώς-πορτοκαλί φως- και κοιμάμαι. Το δεξί μου χέρι απλά πέφτει πάνω στο πόδι σου. "Αν πάμε... θα απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σου...", οι λέξεις δεν φτάνουν ακριβώς στα αυτιά μου, απλά η ιδέα των λέξεων, το γενικότερο νόημα. "Υποσχέσου", θέλω να πω, αλλά δεν μπορώ. "Υποσχέσου μου"...
Αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω, καθώς γλιστράω πιο βαθιά μέσα στην λήθη μου, είναι να ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου-ή μήπως είναι της δικιάς σου;- και το καυτό μου αίμα να βουίζει δυνατά και να με πλημμυρίζει κύτταρο-κύτταρο, σε κάθε ζωντανό όργανο, μέχρι τα αυτιά μου, καλύπτοντας κάθε ήχο.
Εσύ.Ηρεμία.Και καυτό, βραστό αίμα.
Ένα πύρινο ψέμα που κρατάει πιστή συντροφιά
And God knows I'm not dying but I bleed now
And God knows it's the only way to heal now
And my blood is all I see |As you steal my soul from me
Όχι, δεν είναι αγάπη αν δε βγαίνει απ’ το στομάχι σαν ρουκέτα από αίμα
Όχι, αν δε σ’ απογυμνώνει και γλυκά σε ταπεινώνει στο φως της ημέρας
Το ένα χέρι μου είναι δεμένο και ο επίδεσμος ματωμένος. Το αυτοκίνητο συνεχίζει να προχωράει νωχελικά στο δρομάκι, σηκώνει πολλή σκόνη, γιατί είναι απλά χάλια. Πέτρες, ή μάλλον κοτρώνες και στις δυο πλευρές του μονοπατιού, και πολλή βλάστηση, βαθιά πράσινη, που έρχεται σε αντίθεση με το άγονο τοπίο που αφήνουμε πίσω μας. Καθόμαστε πίσω. Βασικά, δεν ξέρω καν ποιος οδηγεί ή ποιος είναι ο συνοδηγός, μάλλον γιατί δεν με ενδιαφέρει. Το χέρι που πονάει είναι το αριστερό. Γέρνω στον ώμο σου από την αριστερή πλευρά μου και αισθάνομαι μια μικρή ανατριχίλα. Δεν αντιδράς, απλά με κοιτάς και λίγο πριν κλείσω τα βλέφαρά μου βλέπω τα πράσινα μάτια σου να τα φωτίζει ο ήλιος καθώς γυρνάνε πάλι προς την άλλη πλευρά και μετά ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και κοιτάς μπροστά. Έχει ζέστη, φοράω κάτι καφέ, αλλά τα παράθυρα του αυτοκινήτου είναι κλειστά-είναι γλυκιά η ζέστη. Με παίρνει ο ύπνος, κοντέυουμε να φτάσουμε, αλλά δεν με νοιάζει- αισθάνομαι τόσο ήρεμη: σαν να ανήκω εκεί, γερμένη στον ώμο σου. Δεν ξέρω που κοιτάζεις, δεν βλέπω πια. Τα βλέφαρά μου είναι κλειστά, τα χτυπάει το φώς-πορτοκαλί φως- και κοιμάμαι. Το δεξί μου χέρι απλά πέφτει πάνω στο πόδι σου. "Αν πάμε... θα απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σου...", οι λέξεις δεν φτάνουν ακριβώς στα αυτιά μου, απλά η ιδέα των λέξεων, το γενικότερο νόημα. "Υποσχέσου", θέλω να πω, αλλά δεν μπορώ. "Υποσχέσου μου"...
Αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω, καθώς γλιστράω πιο βαθιά μέσα στην λήθη μου, είναι να ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου-ή μήπως είναι της δικιάς σου;- και το καυτό μου αίμα να βουίζει δυνατά και να με πλημμυρίζει κύτταρο-κύτταρο, σε κάθε ζωντανό όργανο, μέχρι τα αυτιά μου, καλύπτοντας κάθε ήχο.
Εσύ.Ηρεμία.Και καυτό, βραστό αίμα.
