Τα αντίο δεν έμοιαζαν ποτέ δυσκολότερα.
Πρέπει ξαφνικά, από το πουθενά να πω αντίο σε έναν τρόπο ζωής που γνώριζα από 6 χρονών. Πρέπει να πω αντίο στο σχολείο μου. Στην μοναδική αλήθεια που με συντρόφευε στην μέχρι τώρα ζωή μου. Δεν ξέρω ποια είμαι χωρίς το σχολείο μου, χωρίς τους καθηγητές μου. Αυτοί μου στάθηκαν καλύτερα από γονείς. Ποτέ δεν με έκριναν, ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω σκουπίδι. Εύχομαι να μπορούσα να τους κρατήσω μέσα στην αγκαλιά μου όλους, να μείνουν για πάντα εκεί. Δεν θέλω, πραγματικά δεν θέλω να τους αποχωριστώ. Μου έμαθαν ποια πρέπει να είμαι. Μου έμαθαν να μην είμαι κακομαθημένη και σνομπ. Μου έμαθαν να μην υποτιμάω τα συναισθήματα κανενός. Μου έμαθαν να μιλάω, να κρίνω σωστά, μου έμαθαν να εκτιμάω τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω μου. Μου έδωσαν τόσες ευκαιρίες. Τους έβλεπα κάθε μέρα, ήξερα ότι θα είναι κάθε πρωί εκεί να με περιμένουν, να με διδάξουν, να με βοηθήσουν, να με αποσπάσουν από τα οικογενειακά μου προβλήματα. Ό,τι δεν έμαθα στο σπίτι μου, μου το έδωσαν εκείνοι. ήξερα πως κάθε μέρα, κάθε γαμημένη μέρα, όσο όμορφη ή άσχημη κι αν ήταν, όσο και αν μαλώναμε, όσο και αν την λέγαμε ο ένας στον άλλο, θα φιλιώναμε πάλι. Ήταν η οικογένεια που ποτέ δεν είχα. Δεν ήξερα η ανόητη πόσος λίγος χρόνος μου έμενε μαζί τους. Δεν ήξερα...
Πρέπει να πω τα αντίο μου και σε πολλούς φίλους και σε άλλους τόσους παραπάνω κι από φίλους. Μακάρι να 'χα λίγο ακόμη χρόνο, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, ποτέ, μα ποτέ ξανά δεν ευχήθηκα κάτι τέτοιο. Μακάρι να μπορούσα να τα ξαναζήσω όλα, αλλά να ξερα πόσο σύντομα θα τελείωναν. Μακάρι να το ξερα η ανόητη. Και δεν θα γκρίνιαζα τόσο, δεν θα μουν τόσο αχάριστη... Δεν θέλω να πω αντίο. Γιατί ξέρω ότι θα 'ναι οριστικό. Θέλω, θέλω... θέλω να τους κρατήσω δίπλα μου, θέλω να τους γνωρίσω κι άλλο, να τους γνωρίσω μέχρι αηδίας, μέχρι να γίνουν κομμάτι μου. Είμαι άπληστη, σαν πύθωνας: να τους καταπιώ ολόκληρους, για να μην μου φύγουν ποτέ. Ξέρω, έτσι είναι ζωή, πρέπει να προχωράς και πρέπει να αφήνεις αυτούς που αγαπάς να αποφασίζουν εκείνοι πως να προχωρήσουν... Μακάρι, μακάρι, μακάρι (κάνω χίλιες ευχές) να μπορούσα να τους κρατήσω λίγο ακόμα, να μην χρειαζόταν να τους κουβαλάω για πάντα στην καρδιά μου έτσι βαριά, να καταφέρω να τους θυμάμαι με χαρά, να μην πονάω που μου φεύγουν. Μακάρι να μπορούσα να τους ονειρευτώ σήμερα και αύριο και κάθε μέρα, χωρίς να με πονάει, γιατί είμαι εγωίστρια, σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου και πόσο με πονάει που φεύγουν μακριά μου. Απ' τη μια χαίρομαι και απ' την άλλη πονώ.
Οι αλήθειες μου ξεριζώνονται η μια πίσω απ' την άλλη...
Θα μου λείψετε τόσο πολύ.
Τόσο, μα τόσο γαμημένα πολύ.
Τίποτα δεν θα 'ναι το ίδιο. Θα 'χει χάσει κάτι απ' την λάμψη του το αύριο χωρίς εσάς.
Ψέμματα είπα πριν. Μου λείπετε ήδη.
Πρέπει ξαφνικά, από το πουθενά να πω αντίο σε έναν τρόπο ζωής που γνώριζα από 6 χρονών. Πρέπει να πω αντίο στο σχολείο μου. Στην μοναδική αλήθεια που με συντρόφευε στην μέχρι τώρα ζωή μου. Δεν ξέρω ποια είμαι χωρίς το σχολείο μου, χωρίς τους καθηγητές μου. Αυτοί μου στάθηκαν καλύτερα από γονείς. Ποτέ δεν με έκριναν, ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω σκουπίδι. Εύχομαι να μπορούσα να τους κρατήσω μέσα στην αγκαλιά μου όλους, να μείνουν για πάντα εκεί. Δεν θέλω, πραγματικά δεν θέλω να τους αποχωριστώ. Μου έμαθαν ποια πρέπει να είμαι. Μου έμαθαν να μην είμαι κακομαθημένη και σνομπ. Μου έμαθαν να μην υποτιμάω τα συναισθήματα κανενός. Μου έμαθαν να μιλάω, να κρίνω σωστά, μου έμαθαν να εκτιμάω τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω μου. Μου έδωσαν τόσες ευκαιρίες. Τους έβλεπα κάθε μέρα, ήξερα ότι θα είναι κάθε πρωί εκεί να με περιμένουν, να με διδάξουν, να με βοηθήσουν, να με αποσπάσουν από τα οικογενειακά μου προβλήματα. Ό,τι δεν έμαθα στο σπίτι μου, μου το έδωσαν εκείνοι. ήξερα πως κάθε μέρα, κάθε γαμημένη μέρα, όσο όμορφη ή άσχημη κι αν ήταν, όσο και αν μαλώναμε, όσο και αν την λέγαμε ο ένας στον άλλο, θα φιλιώναμε πάλι. Ήταν η οικογένεια που ποτέ δεν είχα. Δεν ήξερα η ανόητη πόσος λίγος χρόνος μου έμενε μαζί τους. Δεν ήξερα...
Πρέπει να πω τα αντίο μου και σε πολλούς φίλους και σε άλλους τόσους παραπάνω κι από φίλους. Μακάρι να 'χα λίγο ακόμη χρόνο, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, ποτέ, μα ποτέ ξανά δεν ευχήθηκα κάτι τέτοιο. Μακάρι να μπορούσα να τα ξαναζήσω όλα, αλλά να ξερα πόσο σύντομα θα τελείωναν. Μακάρι να το ξερα η ανόητη. Και δεν θα γκρίνιαζα τόσο, δεν θα μουν τόσο αχάριστη... Δεν θέλω να πω αντίο. Γιατί ξέρω ότι θα 'ναι οριστικό. Θέλω, θέλω... θέλω να τους κρατήσω δίπλα μου, θέλω να τους γνωρίσω κι άλλο, να τους γνωρίσω μέχρι αηδίας, μέχρι να γίνουν κομμάτι μου. Είμαι άπληστη, σαν πύθωνας: να τους καταπιώ ολόκληρους, για να μην μου φύγουν ποτέ. Ξέρω, έτσι είναι ζωή, πρέπει να προχωράς και πρέπει να αφήνεις αυτούς που αγαπάς να αποφασίζουν εκείνοι πως να προχωρήσουν... Μακάρι, μακάρι, μακάρι (κάνω χίλιες ευχές) να μπορούσα να τους κρατήσω λίγο ακόμα, να μην χρειαζόταν να τους κουβαλάω για πάντα στην καρδιά μου έτσι βαριά, να καταφέρω να τους θυμάμαι με χαρά, να μην πονάω που μου φεύγουν. Μακάρι να μπορούσα να τους ονειρευτώ σήμερα και αύριο και κάθε μέρα, χωρίς να με πονάει, γιατί είμαι εγωίστρια, σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου και πόσο με πονάει που φεύγουν μακριά μου. Απ' τη μια χαίρομαι και απ' την άλλη πονώ.
Οι αλήθειες μου ξεριζώνονται η μια πίσω απ' την άλλη...
Θα μου λείψετε τόσο πολύ.
Τόσο, μα τόσο γαμημένα πολύ.
Τίποτα δεν θα 'ναι το ίδιο. Θα 'χει χάσει κάτι απ' την λάμψη του το αύριο χωρίς εσάς.
Ψέμματα είπα πριν. Μου λείπετε ήδη.
