Δεν είμαι έξυπνη. Δεν περιμένω κανέναν να μου πει πως είμαι έξυπνη, ενώ δεν νιώθω έξυπνη. Δεν περιμένω από κανέναν να μου κάνει τέτοια φιλοφρόνηση, όταν ακόμη και η ίδια δεν μπορώ να την βασίσω σε κάτι.
Είμαι ένα απλό κορίτσι με απλό μυαλό. Μου αρέσει να βλέπω ταινίες, σειρές, να διαβάζω βιβλία. Να ταυτίζομαι και να συμπονώ φανταστικούς χαρακτήρες που δεν υπήρξαν πουθενά αλλού, πέρα απ την φαντασία μου. Μου αρέσει να τους αισθάνομαι κομμάτι μου, σαν καλούς φίλους. Στα δύσκολα, στα εύκολα, στα αλλόκοτα, να πράττω αναλόγως με το πως θα έπραττε ο τάδε χαρακτήρας, που πέρασε κάτι παρόμοιο και το διαχειρίστηκε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο. Να, σου λέω είμαι τόσο απλή, που αμφιβάλλω αν κάποια πράξη μου είναι αποκλειστικά δική μου. Είμαι ένα κράμα ανθρώπων που δεν υπήρξαν ποτέ, είμαι ένα συλλογικό αποκύημα φαντασίας. Μια σιλουέτα που διαγράφεται σε φωτισμένο τοίχο, μια κουρτίνα που τρεμοπαίζει απ' τον άνεμο. Τόσο μεταβλητή είμαι- δεν είμαι εγώ, είμαι αυτή που μου αρέσει να είμαι, πολλά αποσπάσματα από σενάρια και βιβλία, είμαι αυτή που με έκαναν εκείνα να θέλω να είμαι. Αυτό ώρες-ώρες με τρομάζει, αλλά το 'χω αποδεχτεί.
Είμαι ένα κορίτσι πίσω από ένα βιβλίο. Μερικοί βλέπουν ένα κορίτσι, άλλοι ένα βιβλίο. Ελάχιστοι ποτέ προσπάθησαν να συλλάβουν και τα δυο. Δεν τους κατηγορώ... Άντε να σηκώσεις το βάρος τόσων ανθρώπων που ζούνε μέσα μου. Ούτε να το συλλάβεις δεν μπορείς, όσο απλό κι αν είναι- δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι μόνο εγώ. Τόσο απλό.
Μου αρέσει να χορεύω όταν δεν με βλέπει κανείς, να προσποιούμαι πως έχω υπέροχη φωνή και να τραγουδάω τα αγαπημένα μου κομμάτια. Μου αρέσει το swing, η jazz. Το καλό κρασί. Η ιστορία. Η γοητεία του παρελθόντος. Τα πολύτιμα παλιά πράγματα. Η τέχνη. Η ποίηση. Το μακιγιάζ. Όλα αυτά που εξημερώνουν το πνεύμα.
Όλη αυτή η ομορφιά.
Κατάλαβέ το, είναι απλό, δεν είμαι μόνο εγώ. Μόνο εγώ δεν θα άντεχα την τόση ομορφιά γύρω μου, γύρω απ' όλη μας την ύπαρξη. Το γκρίζο-πορτοκαλί φως που βλέπω μέσα απ' τα σκονισμένα παράθυρα του λεωφορείου στις επτά κάθε απόγευμα, είναι όμορφο. Οι παράταιρες πολυκατοικίες με τις απλωμένες μπουγάδες στα γερμένα μπαλκόνια είναι όμορφες. Ο τρόπος που αναπηδούν τα σγουρά μαλλιά των κοριτσιών όταν περπατάνε, είναι όμορφος. Οι πέρλες, τα κομψά φορέματα, τα βράδια γεμάτα καπνό, η αιθέρια μουσική, ω θεέ μου, είναι όλα τους όμορφα. Τα παιδάκια που γελάνε και φωνάζουν ακόμα στις γειτονιές, τόσο όμορφα...
Δεν είμαι έξυπνη. Αν ήμουν έξυπνη, θα σταματούσα καιρό τώρα να μιλάω για ομορφιά.
Αλλά βλέπεις... δεν είμαι μόνο εγώ. Εκατοντάδες πρόσωπα, εκατοντάδες ζωές που έζησα μου λένε πως όλη η ομορφιά είναι μεγαλύτερη από μένα, σημαντικότερη. Πρέπει να την δείξω και σε άλλους, μέχρι εκεί που αντέχουν.
Δεν είμαι μόνο εγώ-
Είναι ένας κόσμος παγιδευμένος μέσα μου και αστράφτει από ομορφιά.
Και ξέρω, μια μέρα, θα με τυφλώσει. Όμως τα πάμε,... δεν είμαι μόνο εγώ.
Είμαι ένα απλό κορίτσι με απλό μυαλό. Μου αρέσει να βλέπω ταινίες, σειρές, να διαβάζω βιβλία. Να ταυτίζομαι και να συμπονώ φανταστικούς χαρακτήρες που δεν υπήρξαν πουθενά αλλού, πέρα απ την φαντασία μου. Μου αρέσει να τους αισθάνομαι κομμάτι μου, σαν καλούς φίλους. Στα δύσκολα, στα εύκολα, στα αλλόκοτα, να πράττω αναλόγως με το πως θα έπραττε ο τάδε χαρακτήρας, που πέρασε κάτι παρόμοιο και το διαχειρίστηκε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο. Να, σου λέω είμαι τόσο απλή, που αμφιβάλλω αν κάποια πράξη μου είναι αποκλειστικά δική μου. Είμαι ένα κράμα ανθρώπων που δεν υπήρξαν ποτέ, είμαι ένα συλλογικό αποκύημα φαντασίας. Μια σιλουέτα που διαγράφεται σε φωτισμένο τοίχο, μια κουρτίνα που τρεμοπαίζει απ' τον άνεμο. Τόσο μεταβλητή είμαι- δεν είμαι εγώ, είμαι αυτή που μου αρέσει να είμαι, πολλά αποσπάσματα από σενάρια και βιβλία, είμαι αυτή που με έκαναν εκείνα να θέλω να είμαι. Αυτό ώρες-ώρες με τρομάζει, αλλά το 'χω αποδεχτεί.
Είμαι ένα κορίτσι πίσω από ένα βιβλίο. Μερικοί βλέπουν ένα κορίτσι, άλλοι ένα βιβλίο. Ελάχιστοι ποτέ προσπάθησαν να συλλάβουν και τα δυο. Δεν τους κατηγορώ... Άντε να σηκώσεις το βάρος τόσων ανθρώπων που ζούνε μέσα μου. Ούτε να το συλλάβεις δεν μπορείς, όσο απλό κι αν είναι- δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι μόνο εγώ. Τόσο απλό.
Μου αρέσει να χορεύω όταν δεν με βλέπει κανείς, να προσποιούμαι πως έχω υπέροχη φωνή και να τραγουδάω τα αγαπημένα μου κομμάτια. Μου αρέσει το swing, η jazz. Το καλό κρασί. Η ιστορία. Η γοητεία του παρελθόντος. Τα πολύτιμα παλιά πράγματα. Η τέχνη. Η ποίηση. Το μακιγιάζ. Όλα αυτά που εξημερώνουν το πνεύμα.
Όλη αυτή η ομορφιά.
Κατάλαβέ το, είναι απλό, δεν είμαι μόνο εγώ. Μόνο εγώ δεν θα άντεχα την τόση ομορφιά γύρω μου, γύρω απ' όλη μας την ύπαρξη. Το γκρίζο-πορτοκαλί φως που βλέπω μέσα απ' τα σκονισμένα παράθυρα του λεωφορείου στις επτά κάθε απόγευμα, είναι όμορφο. Οι παράταιρες πολυκατοικίες με τις απλωμένες μπουγάδες στα γερμένα μπαλκόνια είναι όμορφες. Ο τρόπος που αναπηδούν τα σγουρά μαλλιά των κοριτσιών όταν περπατάνε, είναι όμορφος. Οι πέρλες, τα κομψά φορέματα, τα βράδια γεμάτα καπνό, η αιθέρια μουσική, ω θεέ μου, είναι όλα τους όμορφα. Τα παιδάκια που γελάνε και φωνάζουν ακόμα στις γειτονιές, τόσο όμορφα...
Δεν είμαι έξυπνη. Αν ήμουν έξυπνη, θα σταματούσα καιρό τώρα να μιλάω για ομορφιά.
Αλλά βλέπεις... δεν είμαι μόνο εγώ. Εκατοντάδες πρόσωπα, εκατοντάδες ζωές που έζησα μου λένε πως όλη η ομορφιά είναι μεγαλύτερη από μένα, σημαντικότερη. Πρέπει να την δείξω και σε άλλους, μέχρι εκεί που αντέχουν.
Δεν είμαι μόνο εγώ-
Είναι ένας κόσμος παγιδευμένος μέσα μου και αστράφτει από ομορφιά.
Και ξέρω, μια μέρα, θα με τυφλώσει. Όμως τα πάμε,... δεν είμαι μόνο εγώ.
