Κάπως, σιγά-σιγά, η ζυγαριά του κόσμου αυτού κλίνει προς την δικαιοσύνη.
Κι όσο κι αν ή αλλη πλευρά λυσσομανάει τραβώντας την προς τα κάτω, πετάει τις πιο κοφτερές τις λεπίδες, αδειάζει όλα τα θανατηφόρα και βρωμερά της σωθικά πάνω στο ασημένιο πιάτο… μάταια-
Η γη συνεχίζει να γυρίζει. Ο ήλιος ανατέλλει. Όπως κάθε μέρα, το φως λιγοστεύει κατά τις 7.00 μ.μ. και τα σύννεφα ξεσπάνε. Τα ρολά ανεβαίνουν για να μπει το δροσερό αεράκι μετά την βροχή να λυτρώσει τα ζεστά πλακάκια του σπιτιού.
Γέρνω στην καρέκλα μου: μια συνήθεια χρόνων. Υπομονετικό scroll. Δημόψισμα. €€€φόβοςελπίδαευρώπησωτηρίακαυγάδεςΝΑΙ/ΟΧΙ- σταματάω. Άδικη, ακαταλόγιστη, αμετροεπής κατάχρηση λέξεων. Αηδία.
Κι απρόσμενα, ένα χέρι απλώνεται. Δεν ξέρω αν θέλει να με ξεκοιλιάσει ή να με τραβήξει προς την επιφάνεια, αλλά είναι εκεί. Απειλεί να μου σπάσει τα πλευρά, να ξεκλειδώσει το απαραβίαστο κλουβί στο στέρνο μου.
[
Είστε υπέρ ή κατά;
Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι.
Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί
Πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε
Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή
Παιδιά γυναίκες έντομα
Βλαβερά φυτά χαμένες ώρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φιλμ.
Κι αυτό σας βασάνισε ασφαλώς.
Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν.
Έστω με ναι ή όχι.
Σ’ εσάς ανήκει η απόφαση.
Δε σας ζητούμε φυσικά να πάψετε
Τις ασχολίες σας να διακόψτε τη ζωή σας
Τις προσφιλείς εφημερίδες σας τις συζητήσεις
Στο κουρείο τις Κυριακές σας στα γήπεδα.
Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν:
Είστε υπέρ ή κατά;
Σκεφθείτε το καλά. Θα περιμένω.
Mανόλης Αναγνωστάκης ]
λέγεται Ελπίδα. Αδερφή με την Παγίδα. Πέρασαν πολλά χρόνια η μία πλάι στην άλλη, μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Ευμετάβλητες. Έρχονται με την μορφή που τις χρειάζεσαι. Η δικιά μου είναι ένας λαγός, με γυαλιά που κρέμονται στραβά από το πρόσωπο του. Στο μπροστινό του πόδι ένα ρολόι τσέπης. Είναι βιαστικός.
Η γνωστή ιστορία. Ένα ξανθό κορίτσι μπροστά σε μια τρύπα. Ούτε εκείνος δεν ξέρει αν οδηγεί πλέον στην Χώρα των Θαυμάτων, αφού σχεδόν κανείς δεν πιστεύει σε αυτή πλέον. Σταμάτα να αποζητάς μια ουτοπία μικρή μου, we are not in Wonderland anymore Alice.
και κάπου στο βάθος της τρύπας, νομίζω πως βλέπω μια λάμψη. Το στόμα μου στεγνό, διψάω. Οι παλάμες μου με φαγουρίζουν.
Λυγίζω τα γόνατα και πηδάω—
