Θα βρουν ποτέ αυτά τα γράμματα
το δρόμο προς εσένα;
Θα σε αγγίξω ποτέ ;
και θα κλάψω.
Η δύναμη μιας ευχής είναι τεράστια, όταν η πρόθεση είναι ειλικρινής.
Σου έταξα μια μενεξεδένια πολιτεία. Και είναι δικιά σου πλέον.
Είναι τόσο τυχερή η πολιτεία σου.
Πως γίνεται ένας άνθρωπος να είναι τόσο
απαλός, σαν λευκό φτερό
ένας θετικός οιωνός που φέρνει το ζεστό αεράκι
όταν ανοίγεις το παράθυρό σου Παρασκευή απόγευμα,
Ιούνιο μήνα
λίγο σκονισμένο,
σου λείπουν πούπουλα - φυσικά:
γύριζες όλη την Αθήνα...
Πόσα χρυσάνθεμα χωράνε σε αυτό το χαμόγελο;
ατέλειωτα λιβάδια, γεμάτα χρυσάνθεμα
δροσάτα από τις πρώτες βροχές του Δεκέμβρη
Κορίτσια με κίτρινα φορέματα και λαμπερά καστανά μάτια
Πράσινα φανάρια αναμμένα, στο τέλος της καταιγίδας,
με μικρές σταγόνες να γλιστράνε παίζοντας με το φως.
Ένα πορτοκαλί τριαντάφυλλο που σφίγγει κάποιος περαστικός,
σπρώχνοντας μια οπάλ βαλίτσα.
Αγάπησα στα μάτια σου
όλους τους περαστικούς
όλα τα παλιά, παρατημένα τρένα της γραμμής
όλα τα μπαλόνια που έφυγαν από τις μικρές παλάμες των παιδιών στον πεζόδρομο
Ποια τείχη έσπασες και βγήκα;
*
“Gatsby believed in the green light, the orgastic future that year by year recedes before us. It eluded us then, but that's no matter--tomorrow we will run faster, stretch out our arms farther... And one fine morning--
So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.”
Αττική οδός,
(@aenigmaepoche, Tumblr)
