Βαρεμάρα. Μια λέξη, 4 συλλαβές. Και εγώ βαριέμαι. Απίστευτα πολύ. Καλοκαίρι θα μου πεις, δεν βρίσκεις τι να κάνεις; Όοοχι. Γιατί είμαι γκαντέμω. Όλη η πόλη έχει αδειάσει και η πλειοψηφία της παρέας έχει πάρει τα μπογαλάκια για νησιά - χωριά. Και εγώ ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Τρομερά πολύ. Πέρα από το να λιώνω στον ύπνο (καλά εδώ το κακό έχει παραγίνει, ειλικρινά :Ρ), να διαβάζω του κόσμου τα μυθιστορήματα (εγώ να διαβάζω Υπερηφάνεια & Προκατάληψη, jesus christ! ) και για μαντέψτε... να κοιμάμαι(!) δεν έχω τίποτα απολύτως να κάνω. Επίσης έχω πάρει ό,τι ταινία μπορείτε να φανταστείτε και έχω δει περισσότερες από ότι είδα 2 χρόνια μαζί. Έλεγα να πάω κανένα σινεμά που το λατρεύω, αλλά πουυυύ! "Στην Αίθουσα 1, προβάλλεται Ο Βασιλιάς της Μυκόνου, η ελληνική κωμωδία μπλα μπλα μπλα.." Ούτε να ακούσω παρακάτω θέλω. Άλλη μια ποιοτική ταινία να συμπληρώσει τη συλλογή των ποιοτικών ταινιών της τελευταίας ελληνικής 5ετίας. :Ρ
Λιώνω - σβήνω, χάνομαι :Ρ- από την ζέστη η οποία είναι πραγματικά ανυπόφορη και με αναγκάζει τη μισή νύχτα ή μέρα ανάλογα να την περνάω μπαινοβγαίνοντας στο ντουζ.
Ευτυχώς που υπάρχει και το ίντερνετ γιατί θα είχα πέσει σε καλοκαιρινή νάρκη προ πολλού. :Ρ Και οι καμμένες συζητήσεις ως τα ξημερώματα βεβαίως, βεβαίως! (βλέπε Ρέα, Ρέα, Ρέα :Ρ, Φλο, Μερ, Ντιμ) Να 'ναι καλά τα παιδιά που ανέχονται τις βλακείες μου δηλαδή! ^_^
Έχω φτάσει σε σημείο η μάνα μου να με ρωτάει αν θα βγω και εγώ να της απαντάω "Όχι, πριν μπήκα στο ντουζ." Δηλαδή, ντάξει, πόσα εγκεφαλικά κύτταρα να μου έχουν απομείνει...;
Επίσης, προσπαθώ να ακούσω καταθλιπτικά τραγούδια και ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω. Ο διπλανός μας λατρεμένος γείτονας, φαν του Έμινεμ, του ποδοσφαίρου και των "hits" βάζει όσο πιο τέρμα μπορεί τα αγαπημένα του εκτρώματα που θεωρούνται τραγούδια. -.- Όσο για το Μουντιάλ... ασχολίαστο! Ηρεμήστε, όλο θα πάνε καλά, θα ζήσετε και μετά την ήττα της ομάδας σας! Ναι, αλήθεια σας λέω! :|
Calm down you people...
Γενικό συμπέρασμα;
Πρέπει επειγόντως να φύγω , γιατί η Ανθή θα μας τελειώσει. Ειλικρινά. =.=
Η βαρεμάρα φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα όπως καταλάβατε και πιο πάνω. :Ρ
Πάντα ήθελα να έχω φτερά ή έστω να μπορώ να πετάξω... Το μεγαλύτερο όνειρο μου ίσως και το πιο ακατόρθωτο απ' όλα όσα ζητάω. Παράξενο; Κουλό; Μπορεί. Αλλά όνειρο.
Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο σύμβολο ελευθερίας από το να πετάς... Από μια πεταλούδα, που ανοίγει το πολύχρωμο κορμάκι της κόντρα στον άνεμο και προσπαθεί, παλεύει να ζήσει, ελεύθερη, να ξεφύγει, να πάει στο αγαπημένο της λουλούδι. Τι υπέροχο αίσθημα, πράγματι...
Κάποιοι πετάνε χαρούμενοι, λυτρωμένοι... Πετάνε γιατί πιστεύουνε στην δύναμη της αγάπης, στις δυνατότητες ενός απλού χαμόγελου, σε μια ακτίνα μέσα από την καταθλιπτική συννεφιά της γκρίζας πόλης, στο άγγιγμα ενός αγαπημένου φίλου... Αυτοί ναι, είναι οι πιο ελεύθεροι απ' όλους. Αγγίζουν τον "ουρανό", την κατάδικη τους ευτυχία. Ακόμα και όταν δεν μπορούν να δούνε το φως, συνεχίζουν να πετάνε ψάχνοντας, δακρύζοντας, μα πετάνε... Το μεγαλύτερο όπλο τους είναι και το να παίρνουν χαρά από τα απλά, τα καθημερινά... Μα ναι, χάνονται και αυτοί στην μελαγχολία τους, στην λύπη τους. Ώρες ώρες δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. "Γιατί;" αναρωτιούνται, όλα είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό, μια ματαιότητα. Πονάνε τα φτερά τους, λένε πως θα πέσουν πια, πως δεν θ' αντέξουν άλλο. Μα εκείνα δεν τους προδίδουν, πονάνε, πονάνε πολύ, ματώνουν... Kinda supehero stuff, right? Δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλά ανθρωπάκια, τελίτσες μέσα στην υδρόγειο πια... Αλλά επιζούν, βγαίνουν, μόνοι τους από το μεγάλο λευκό τοίχο. Γιατί ο τοίχος είναι λευκός και τους πνίγει. Σαν μια μεγάλη ξερή έρημος με την άμμο της, πάει να τους πνίξει. Αλλά το όνειρο είναι πάντα εκεί και τους σώζει... Ναι, τις πιο πολλές φορές παγώνουν. Αν και οι ίδιοι θέλουν να αναλύουν τα πάντα, δεν αντέχουν τις γενικότητες, το ξερό "θα δούμε". Θα δούμε, θα δούμε, όλο το μέλλον μια τυχαία γραμμή από το μολύβι ενός νηπίου, το μπλε απέραντο, άγνωστο... Η ζωή ένας κύκλος που δεν κλείνει ποτέ, δεν θα συναντηθεί ποτέ, απλά συνεχίζει να μεγαλώνει με τον καιρό και ποτέ σου δεν ξέρεις τι θα σε βρει... Ποιο κρύο ρεύμα αγέρα θα προσπαθήσει να σε γκρεμίσει. Έχουν μάθει να ζουν και στην παγωνιά, περιμένοντας, ελπίζοντας, ακόμα και όταν πνίγονται στα δάκρυα... Προσμένουν, κάτι καλύτερο... Ίσως, λένε, το αύριο να 'ναι καλύτερο και το ταξίδι μου να συνεχίσει... Και όταν αυτό το απέραντο ταξίδι στις αποχρώσεις του μωβ, του πορφυρού κόκκινου και του γαλάζιου φτάσει στο τέλος του σκέφτονται:
"Τελικά ο κόσμος είναι όμορφος... Ομορφιά υπάρχει παντού μα και μάτια που δεν την βλέπουν..."
Μην ξεχνάς, μάτια που δεν την βλέπουν, μάτια που δεν την βλέπουν...
