Πότε φεύγουμε για Neverland??? :)

«Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους γιατί τα παιδιά ζουν απ’ ευθείας χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες. Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα παραμύθια μας και η παραμυθία μας για το χαμένο παράδεισο στην εξορία μας. Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν. Μπορούν ν’ αποκρυπτογραφούν τα μαγικά σημάδια του κόσμου γιατί την έχουν την καθαρή όραση που συλλαμβάνει τα άφαντα, ενώ εμείς τη χάσαμε με τα χρόνια και με τις γνώσεις. Τα παιδιά είναι σοβαρότερα και συνεπέστερα απ’ τους μεγάλους γι’ αυτό κι εγώ στο παλιό ζαρωμένο παιδί που απέμεινε μέσα μου προστρέχω όταν είναι να αισθανθώ τα πιο σπουδαία. Ένα παιδί από παλιά κι από βαθιά βγαίνει κι αποφασίζει στις εσχατιές της ζωής μας. Υπάρχει ένα παιδί μέσα μου που ξέμεινε, δεν την ξεχνά την ποίηση των πραγμάτων που χρόνια πριν αντίκρυσε και ζει με την αόριστη νοσταλγία της ανικανοποίητο πια και λυπημένο. Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με την ποίηση των πράγματων στην παιδική ματιά, όλα είναι κατώτερά της από δω κι ύστερα.»
(Μαντέψτε. Μάρω Βαμβουνάκηηη/Απόσπασμα από το "Η μοναξιά είναι από χώμα"! <3 )

Πόσες φορές δεν παίξαμε με τον διακόπτη μεγάλος/μικρός άραγε;
Εκεί που μας συμφέρει είμαστε μικροί κι αλλού ξαφνικά μεγαλώνουμε...
Γίνεται να ξαναγυρίσω σε όλη αυτή την παιδική αθωότητα; Μερικές φορές θα ήθελα να μην καταλαβαίνω τίποτα ή απλά να κλείσω επιδεικτικά τα αυτιά μου σαν τα μικρά παιδάκια και να τραγουδήσω "νανανανααα στρουμφοτραγουδωωώ"! :Ρ
Ναι, το λένε ΚΑΙ ανωριμότητα ή παλιμπαιδισμό αυτό, το ξέρω... x_x

Απλά θυμάμαι που μικρή το μολύβι μου ήταν το μαγικό ραβδί μου και τίποτα δεν με σταματούσε με αυτό... Η ξυλομπογιά το ουράνιο τόξο!
Μεταξύ μας, μερικές φορές ακόμα κάνω κάτι τέτοια, όσο χαζό κι αν ακούγεται. :Ρ
Αλλά τα μαγικά δεν πιάνουν το ίδιο όπως τότε...

Φοβάμαι πως αν μεγαλώσω πολύ, θα ωριμάσω σαν τα φρούτα στα δέντρα και θα πέσω! :|
Οκ, μαζεύτε με γιατί θα πω και άλλες βλακείες.

Καληνύχτεεες από την Ανθή-που-με αυτα που γράφει-θα-σας-πέσουν-τα-μαλλιά. :Ρ

ΥΓ:Πάντως το ταξιδάκι στην Neverland θα το κάνω! Κανείς που να προσφέρει την παιδική του μαγεία για να κάνουμε τελετή έκκλησης στον Πήτερ Παν;;; :)

Get out of my head...

Anthi's Sentimental Mood = ON.

Όποιος δεν θέλει να δει γλυκανάλατες βλακείες μου σταματάει εδώ.
Προειδοποίησα!

Ο ουρανός... Τι μαγεία κρύβει τελικά... Πόσα πράγματα μπορείς να δεις μέσα του... Χρώματα, εικόνες, πρόσωπα, αναμνήσεις... Πρόσωπα... εικόνες... πρόσωπα. Για άλλη μια φορά σε θυμήθηκα όταν τον χάζευα τον ουρανό απόψε. Πάλι εδώ... Εσύ δεν το καταλαβαίνεις... Δεν θα το καταλάβεις ποτέ μάλλον... Πως είναι δυνατόν το πρόσωπό ενός ατόμου να μπλέκεται τόσο πολύ σε κάθε σου σκέψη... Σημαντική ή ανούσια... Απλά να πετάγεται εκεί, να αναβοσβήνει η εικόνα του στα μάτια του μυαλού σου, συνέχεια. Σαν χαλασμένος διακόπτης λειτουργείς, δεν μπορώ να σε κλείσω μόλις σε ανοίξω. Και θέλεις να μάθεις και το άλλο...; Ούτε που ξέρω πως σε πάτησα αρχικά...
Σας προειδοποίησα πως θα ακολουθήσουν βλακείες, είχατε την επιλογή να πατήσετε το ωραιότατο Χ που διακοσμεί την σελίδα μου.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι, εσύ τι σκέφτεσαι; έχεις σκεφτεί ποτέ ό,τι έχω σκεφτεί εγώ; Ό,τι συνεχίζω να σκέφτομαι καθημερινά... Αυτό που με βασανίζει τόσο να το βλέπω κι όμως πάλι, ούτε αυτό το ξέρεις... Και που να το ξέρεις δηλαδή; Όταν εσύ μιλούσες εγώ σε άκουγα... Μα εγώ δεν μιλούσα. Ντρεπόμουν; Πιθανόν. Κανένας δεν με ξέρει αληθινά... Δεν ανοίγομαι, δεν μιλάω ποτέ γι αυτά που νιώθω... Μήπως και γελάσουν. Μήπως και με ρωτήσουν κάτι και εγώ θα πρέπει να απαντήσω ενώ δεν θέλω να φτάσω ως εκεί... Ακόμα και τώρα ξεκάθαρα δεν γράφω. Το βλέπεις. Το ξέρεις από τον τρόπο που μιλούσα... Ίσως το μόνο που πραγματικά ξέρεις για μένα πέρα από αυτό που βγάζω προς τα έξω καθημερινά...
Ναι, είμαι και ρομαντική. Αλλά ούτε αυτό το ξέρεις... Μαντεύω πως κανείς δεν το ξέρει, σημάδια δεν δίνω. Θα μπορούσα να γράφω ολόκληρους τόμους με αυτά που σκέφτομαι και θεωρούνται "ρομαντικά"... Με αυτά που νιώθω, περιγραφές ολόκληρες... Μα φυσικά δεν το ξέρεις. Και εγώ δεν μπορώ να στο αναλύσω μέσα από ένα μπλογκ που δεν ξέρεις - για άλλη μια φορά- πως υπάρχει... Όχι ότι φταις, εγώ το επιδίωξα αυτό... Να μην ξέρεις εσύ, για να μην δεθώ εγώ...
Ναι, γράφω και ζωγραφίζω. Αλήθεια. Και για σένα γράφω... και μετά σβήνω και πετάω. Και προσπαθώ να απεικονίσω αυτό που νιώθω... μάταια. Μουτζούρες καταλήγουν. Ούτε αυτό το ξέρεις. Χτες έγραφα το όνομά σου με κάτι μικρές μπίλιες που σκόρπισαν από ένα χαλασμένο μου βραχιόλι... Όχι, δεν μου άρεσε. Δεν έδειχνε πόσο όμορφο ήταν το όνομά σου στ' αλήθεια... Ούτε οι δικές μου καλλικαντζούρες που θεωρούνται γράμματα, μπορούν να δείξουν πόσα πολλά σημαίνει αυτό το όνομα για μένα... Μια απλή λέξη είναι κι όμως αρκεί για να με βυθίζει πάλι στις σκέψεις μου...
Πολλά αποσιωπητικά έβαλα... Χα, να τα πάλι! Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει. Γιατί έτσι νιώθω... Σαν μια τεράστια σειρά από ατελείωτα αποσιωπητικά που δεν λένε να βρουν μια σταθερή τελεία ή ένα ενθουσιασμένο θαυμαστικό για να τους μιλήσει. Να τους πει ότι ναι, επιτέλους μπορούν να μην ανησυχούν, επιτέλους θα 'ναι ευτυχισμένα...
Και ας επιστρέψω πάλι στον ουρανό... Πόσο μελιστάλαχτο μπορεί να ακουστεί αυτό. Και πόσο ηλίθιο και κοινότοπο.
Πώς θα 'ταν άραγε αν τα χαζεύαμε μαζί αυτά τα αστέρια; Αν έπιανα το χέρι σου;
Τι χαζή που είμαι... Λες και δεν ξέρω πως θα ήταν για μένα...
Καληνύχτα τώρα, να προσέχεις, για μένα... :)