Get out of my head...

Anthi's Sentimental Mood = ON.

Όποιος δεν θέλει να δει γλυκανάλατες βλακείες μου σταματάει εδώ.
Προειδοποίησα!

Ο ουρανός... Τι μαγεία κρύβει τελικά... Πόσα πράγματα μπορείς να δεις μέσα του... Χρώματα, εικόνες, πρόσωπα, αναμνήσεις... Πρόσωπα... εικόνες... πρόσωπα. Για άλλη μια φορά σε θυμήθηκα όταν τον χάζευα τον ουρανό απόψε. Πάλι εδώ... Εσύ δεν το καταλαβαίνεις... Δεν θα το καταλάβεις ποτέ μάλλον... Πως είναι δυνατόν το πρόσωπό ενός ατόμου να μπλέκεται τόσο πολύ σε κάθε σου σκέψη... Σημαντική ή ανούσια... Απλά να πετάγεται εκεί, να αναβοσβήνει η εικόνα του στα μάτια του μυαλού σου, συνέχεια. Σαν χαλασμένος διακόπτης λειτουργείς, δεν μπορώ να σε κλείσω μόλις σε ανοίξω. Και θέλεις να μάθεις και το άλλο...; Ούτε που ξέρω πως σε πάτησα αρχικά...
Σας προειδοποίησα πως θα ακολουθήσουν βλακείες, είχατε την επιλογή να πατήσετε το ωραιότατο Χ που διακοσμεί την σελίδα μου.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι, εσύ τι σκέφτεσαι; έχεις σκεφτεί ποτέ ό,τι έχω σκεφτεί εγώ; Ό,τι συνεχίζω να σκέφτομαι καθημερινά... Αυτό που με βασανίζει τόσο να το βλέπω κι όμως πάλι, ούτε αυτό το ξέρεις... Και που να το ξέρεις δηλαδή; Όταν εσύ μιλούσες εγώ σε άκουγα... Μα εγώ δεν μιλούσα. Ντρεπόμουν; Πιθανόν. Κανένας δεν με ξέρει αληθινά... Δεν ανοίγομαι, δεν μιλάω ποτέ γι αυτά που νιώθω... Μήπως και γελάσουν. Μήπως και με ρωτήσουν κάτι και εγώ θα πρέπει να απαντήσω ενώ δεν θέλω να φτάσω ως εκεί... Ακόμα και τώρα ξεκάθαρα δεν γράφω. Το βλέπεις. Το ξέρεις από τον τρόπο που μιλούσα... Ίσως το μόνο που πραγματικά ξέρεις για μένα πέρα από αυτό που βγάζω προς τα έξω καθημερινά...
Ναι, είμαι και ρομαντική. Αλλά ούτε αυτό το ξέρεις... Μαντεύω πως κανείς δεν το ξέρει, σημάδια δεν δίνω. Θα μπορούσα να γράφω ολόκληρους τόμους με αυτά που σκέφτομαι και θεωρούνται "ρομαντικά"... Με αυτά που νιώθω, περιγραφές ολόκληρες... Μα φυσικά δεν το ξέρεις. Και εγώ δεν μπορώ να στο αναλύσω μέσα από ένα μπλογκ που δεν ξέρεις - για άλλη μια φορά- πως υπάρχει... Όχι ότι φταις, εγώ το επιδίωξα αυτό... Να μην ξέρεις εσύ, για να μην δεθώ εγώ...
Ναι, γράφω και ζωγραφίζω. Αλήθεια. Και για σένα γράφω... και μετά σβήνω και πετάω. Και προσπαθώ να απεικονίσω αυτό που νιώθω... μάταια. Μουτζούρες καταλήγουν. Ούτε αυτό το ξέρεις. Χτες έγραφα το όνομά σου με κάτι μικρές μπίλιες που σκόρπισαν από ένα χαλασμένο μου βραχιόλι... Όχι, δεν μου άρεσε. Δεν έδειχνε πόσο όμορφο ήταν το όνομά σου στ' αλήθεια... Ούτε οι δικές μου καλλικαντζούρες που θεωρούνται γράμματα, μπορούν να δείξουν πόσα πολλά σημαίνει αυτό το όνομα για μένα... Μια απλή λέξη είναι κι όμως αρκεί για να με βυθίζει πάλι στις σκέψεις μου...
Πολλά αποσιωπητικά έβαλα... Χα, να τα πάλι! Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει. Γιατί έτσι νιώθω... Σαν μια τεράστια σειρά από ατελείωτα αποσιωπητικά που δεν λένε να βρουν μια σταθερή τελεία ή ένα ενθουσιασμένο θαυμαστικό για να τους μιλήσει. Να τους πει ότι ναι, επιτέλους μπορούν να μην ανησυχούν, επιτέλους θα 'ναι ευτυχισμένα...
Και ας επιστρέψω πάλι στον ουρανό... Πόσο μελιστάλαχτο μπορεί να ακουστεί αυτό. Και πόσο ηλίθιο και κοινότοπο.
Πώς θα 'ταν άραγε αν τα χαζεύαμε μαζί αυτά τα αστέρια; Αν έπιανα το χέρι σου;
Τι χαζή που είμαι... Λες και δεν ξέρω πως θα ήταν για μένα...
Καληνύχτα τώρα, να προσέχεις, για μένα... :)