"Η απόσταση είναι περίεργο πράγμα.Άλλοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα κόσμους μακριά.κ άλλους τους κουβαλάμε μέσα μας ακόμα κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα.Από την αρχή του κόσμου οι άνθρωποι χωρίζονται από αποστάσεις και
ενώνονται με γραμμές:γραμμές τηλεφώνου,γραμμές σιδηροδρομικές,ακτοπλοϊκές,από την αρχή του κόσμου καλύπτουμε αποστάσεις, τις καλύπτουμε με ένα
άγγιγμα,ένα φιλί,ένα ταξίδι..."
S1ngles
Ο αιώνιος αγώνας του ανθρώπου με την απόσταση. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η ακατάπαυστη μάχη να αγγίξεις το ανέφικτο, έστω για λίγο... Να νιώσεις την γλυκιά αυτή ευχαρίστηση, την ζεστασιά που εκπέμπει, το χρώμα του που βλέπεις από μίλια μακριά.
Τι γίνεται όμως όταν έχεις μάθει να παίζεις το σκάκι της ζωής σου πάντα με σπασμένα πιόνια; Με μια χαλασμένη σκακιέρα που σε εμποδίζει να τα μετακινήσεις συνεχώς;
ή ίσως, με ένα προβληματικό φίλμ ταινίας που έχει κολλήσει και παίζει συνεχώς την ίδια σκηνή χωρίς να προχωράει;
Μπορείς να αντέξεις την ταλαιπωρία; Να νικήσεις την Απόσταση; Γιατί αυτή είναι γνωστό πως παίζει βρώμικα, πως δεν διστάζει πουθενά. Ακόμα και αν το άτομο που σου παίρνει μακριά είναι ζωτικής σημασίας για σένα, δεν την νοιάζει.
Μερικές φορές, όταν απελπίζομαι, αναρωτιέμαι αν αξίζει καν να δέχομαι την πρόκληση και να παίζω μια νέα παρτίδα μαζί της, κι έπειτα κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη... όλες με το ίδιο αποτέλεσμα - εμένα χαμένη κι εκείνη με το τεράστιο και σαρδόνιο χαμόγελο της.
"Θα είμαστε πάντα ένα. 5 φίλες με μια ψυχή. Πάντα."
Είμαι ξεροκέφαλη.
Λοιπόν, Απόσταση, πιάσε την σκακιέρα μου... Και ας παίξουμε. Ξανά.
