Το Κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο

Πάντα ήμουν το κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο. Εξαρχής. Αυτό το κορίτσι πίσω απ' το κόκκινο αινιγματικό Βιβλίο με τις παράξενες λέξεις που κανείς άλλος δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει. Εκείνες τις μικροσκοπικές αμαρτίες που χόρευαν μπροστά στα μάτια μου πάνω στις σελίδες του...
Ας είμαι ειλικρινής, λίγοι ενδιαφέρθηκαν αρκετά για μένα ώστε να κάνουν μια προσπάθεια να το διαβάσουν, σε αυτή την άγνωστη γλώσσα - όχι πως τα κατάφεραν, όχι πως προσπάθησαν αρκετά. Κουράστηκαν γρήγορα και άρχισαν να κρατάνε μια απόσταση από αυτό, κι εμένα μαζί, γιατί εγώ κι αυτό πηγαίναμε πάντα πακέτο.


"Sin is whatever obscures the human soul."

Ένιωθα ξεχωριστή που ήξερα μόνο εγώ την γλώσσα της αμαρτίας- ή καλύτερα, την γλώσσα που μιλούσαν οι δικές μου αμαρτίες. Το σαγηνευτικό τραγούδι τους, το έντονο χρώμα τους.
Με τον καιρό, άρχισα να χάνομαι όλο και πιο βαθιά μέσα στο Kόκκινο Bιβλίο μου, αργούσα να επιστρέψω στον πραγματικό κόσμο, μου άρεσε εκεί που ήμουν. Μέσα στις πιο βαθιές μου επιθυμίες, πράγματα που ούτε τολμούσα να προφέρω μήπως και διαλυθούν μόλις ειπωθούν και εξαφανιστούν σαν τον καπνό. Φοβόμουν την καταστροφική δύναμή τους, τόσο μεγάλη που μπορεί η πραγματικότητα να μου τις έκλεβε γιατί θα μπορούσαν να βλάψουν κάποιον. Δεν ήθελα να τις γκρεμίσει.

Και έτσι απλά, με βρήκες και μπήκες πίσω από το Bιβλίο. Δεν ξέρω πως το έκανες, αλλά άρχισες να καταλαβαίνεις την γλώσσα που μου είχε μάθει, χωρίς όμως απαραίτητα να μιλάω. Είπες πως σου αρέσει αυτή η γλώσσα, αυτό το Κόκκινο Βιβλίο, μα πιο πολύ το Κορίτσι που κρυβόταν πίσω του.

Ξαφνιάστηκα. Δεν υπήρχε Κορίτσι στο μυαλό μου, απλά το Bιβλίο. Εσύ επέμενες, κάθε φορά δίπλα μου. Εσύ κοιτούσες εμένα και εγώ το βιβλίο. Ποτέ μου δεν σε έβλεπα, απλά άκουγα τις ίδιες λέξεις "Το κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο, το Κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο..." Αυτό γινόταν για πολύ καιρό. Εγώ συνέχιζα να περιπλανιέμαι μέσα στις υπέροχες αμαρτίες μου.

Μια μέρα έφυγες. Όταν όλοι οι άλλοι έφευγαν, δεν το πρόσεχα καθόλου, μονάχα μήνες αργότερα όταν κάποια θολή εικόνα της ανούσιας παρελθοντικής παρουσίας τους περνούσε μέσα απ' το μυαλό μου κι έπειτα το γνωστό "Πάει κι αυτός/ή..."
Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό, υπήρχε πόνος, υπήρχε απώλεια της γνώριμης φωνής σου στο κεφάλι μου, υπήρχε ένα κενό. Ήθελα να έρθεις πάλι δίπλα μου, με αυτόν τον διακριτικό σου τρόπο...

Εσύ με κοιτούσες και εγώ όχι!
Αυτή ήταν η αληθινή Αμαρτία.
Έκλεισα το Βιβλίο για πρώτη φορά.

***

Εγκαταλείπω το Bιβλίο μου πολύ συχνά τελευταία, δεν φαίνεται τόσο συναρπαστικό πια, όσο υπάρχεις εσύ γύρω μου... Δύσκολο να το αποχωριστώ τελείως ακόμη βέβαια, αλλά...“The knowledge of sin is the beginning of salvation”, right?

Το Κορίτσι και Εσύ, κανένα "βιβλίο" να παρεμβάλλει.