"Λίσμπετ Σαλάντερ, είσαι μια ενοχλητική ηλίθια"

Δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να σου λένε "Είναι απλά ένας χαρακτήρας σε ένα βιβλίο. Ούτε που υπάρχει. Πώς κάνεις έτσι;". Ποτέ δεν θα καταλάβω.

Ίσως φανεί παράξενο, μα διαβάζω πολλά βιβλία. Παράξενο από την άποψη ότι βρίζω πολύ, σχεδόν σαν νταλικιέρης και τους ξενερώνω όλους αγρίως. Παράξενο επίσης διότι δεν είμαι αρκετά έξυπνη όσο θα έπρεπε να είμαι, συγκριτικά με τον αριθμό των βιβλίων που έχω διαβάσει. Συνεχίζω να είμαι το ίδιο αργοστροφο άτομο, αλλά παρόλα αυτά, βρίσκω μια ικανοποίηση μέσα στα βιβλία, σαν να μου δίνεται μια ευκαιρία να "λάμψω" μαζί με τον "χ" χαρακτήρα τους. “You live a thousand lives when you read a thousand books.” , είπε η Στέφανι Μέγιερ.Αν και γενικά, δεν εκτιμώ ιδιαίτερα την συγκεκριμένη συγγραφέα για τα δημιουργήματά της, αυτό που είπε το θεωρώ σωστό και αληθινό. Ανταποκρίνεται στην πραγματικότητά μου.

Πρώτον, πρέπει να καταφέρει το εξώφυλλο να μου τραβήξει την προσοχή. Ένας εκκεντρικός τίτλος, μια παράξενη κοπέλα στο οπισθόφυλλο; Σπάνια η περίληψη με ικανοποιεί. Προτιμώ να διαβάζω το πρώτο κεφάλαιο ακουμπώντας σε κάποιον τοίχο και εκνευρίζοντας τον καταστηματάρχη, but who cares really? Τουλάχιστον δεν του μιλάω καθόλου και κάθομαι στην γωνιά μου.

Δεύτερο βήμα, είναι να το μυρίσω. Μοιάζει κάπως αστείο και αγενές όταν ψωνίζεις σε βιβλιοπωλείο και όχι σε πολυκατάστημα, δυστυχώς. Τα καλά βιβλία ή μάλλον, τα καλά φύλλα, μυρίζουν διαφορετικά από τα φτηνιάρικα. Θα μου πείτε, "ποιο θεωρείται σκάρτο χαρτί μις ειδικέ"; Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς, μα το χαρτί παίζει ιδιαίτερα καθοριστικό ρόλο για έναν βιβλιοσκώληκα. (η λέξη βιβλιοφάγος, μου "κολλάει" κάπως αρνητικά στην γλώσσα)

Το πιο δύσκολο κομμάτι βέβαια, είναι να διαλέξεις ποιο απ' όλα τα βιβλία θ' αγοράσεις. Είναι τόσα πολλά και τα χρήματά σου τόσο λίγα, όπως και ο χρόνος σου. Βασικά, θα έλεγα πως ο χρόνος σου, ακόμη και μηδαμινός, φτάνει πάντα για να διαβάσεις ένα βιβλίο 700 σελίδων και ποτέ για να κάνεις την εργασία σου για το σχολείο. Οπότε, καταλήγουμε στα λεφτά. Και είναι λίγα. Γιατί αν ανήκεις σε μια ας πούμε, μεσαία, οικογένεια, τα φέρνεις ίσα ίσα. Οι ελληνικές εκδόσεις είναι ακριβές για την τσέπη μου, πιο απλά. 22 ευρώ μπορεί να κάνω να τα μαζέψω και 2,5 βδομάδες και η Πλατύπους δεν έχει εκπτωτική κάρτα μέλους, για παράδειγμα. Συμπεραίνουμε πως τα πράγματα είναι σκούρα. Χαλάς το 50ευρω που μάζεψες με κόπο σε κανα δυο βιβλία και φεύγεις με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Κάπου εκεί θυμάσαι πως δεν έχεις ούτε μια φόρμα που σου χρειάζεται για την αυριανή γυμναστική και την μεθαυριανή και και και... αλλά δεν το μετανιώνεις ποτέ. Συνήθως, μένω χωρίς ρούχα, γιατί φοράω τα ίδια σχεδόν δύο με δυομιση χρόνια, σαν φόρο τιμής στα γεμάτα μου ράφια και προς λύπη των άδειων μου συρταριών.

Το χειρότερο ή το καλύτερο απ' την ανάγνωση -δεν μπορώ να κρίνω- είναι το δέσιμο με κάποιον χαρακτήρα. πρόσφατα δέθηκα κάπως έτσι με την Λίσμπετ Σαλάντερ, την χάκερ του Στιγκ Λάρσον. Την δυναμική αυτή και πανέξυπνη κοπέλα, που οι κοινωνικές υπηρεσίες την έκριναν ανίκανη να διαχειριστεί τις υποθέσεις της και την έθεσαν υπό καθεστώς κηδεμονίας. Τις περισσότερες των περιπτώσεων την χαρακτήρισαν ψυχοπαθή, εγωπαθή και  ακοινώνητη όπως και διανοητικά καθυστερημένη και βίαιη. Όλα απέχουν από την ουσία του ποια είναι η Λίσμπετ Σαλάντερ: μια νευρώδης, ιδιοφυής, ψυχικά αγνή και βαθιά ηθική νεαρή κοπέλα, προστάτης των γυναικών, που άδικα καταδιώκεται συνεχώς από τον νόμο και από την ίδια της την άσχημη ζωή. Πρώτα, ο πατέρας της. Έπειτα, το μπούλινγκ στο σχολείο και η στρεβλή της αντιμετώπιση από δασκάλους και ψυχολόγους. Η απουσία ανταπόκρισης της σε κάθε είδους ψυχολογικό τεστ, υπήρξε αφορμή της... "διανοητικά καθυστερημένης" Λίσμπετ, αυτής που δεν πλησίασε ποτέ κανείς, που δεν πίστεψε ποτέ κανείς, που απλά μπουζουριάστηκε στο ψυχιατρείο της Ουψάλα. Της Λίσμπετ, που στα 24 της χρόνια, ερωτεύτηκε για πρώτη φορά και τα χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς πληγώθηκε τόσο πολύ που με έκανε να κλάψω εγώ, γιατί αυτή δε λύγισε. Μιας Λίσμπετ που υπέστη πολλές φορές σωματική βία και σεξουαλική παρενόχληση και παρόλα αυτά, δεν έγινε ένα ψυχοσωματικό ράκος και αντιμετώπισε μόνη της τους θύτες, αφού φυσικά, "ο νόμος δεν θα δικαίωνε ποτέ μια τρελή", όπως και η ίδια παρουσιάζει τον εαυτό της, ενώ ξεκάθαρα δεν είναι.

Λοιπόν, Λίσμπετ Σαλάντερ, εκτός από "μια ενοχλητική ηλίθια", είσαι αξιαγάπητη. 

Και να ξέρεις, πως στο κεφάλι μου είσαι πιο αληθινή και απ' τους ίδιους μου τους "φίλους".