Αποχαιρετισμοί: ή αλλιώς Πόσο Μισώ τα Αντίο

Και οι άνθρωποι φεύγουν
και 'μεις δεν αντιδράμε...

Πως ν' αντιδράσεις όταν έχει παγώσει η έκφραση στο πρόσωπό σου; Όταν το στόμα σου σφιγμένο σε μια παράξενη γκριμάτσα, αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα, εσύ παραμένεις ένας απλός θεατής. Και το fast-forward του τηλεκοντρόλ έχει κολλήσει και σου 'ρχεται να το σπάσεις στο κεφάλι κάποιου. Κατά βάθος θέλεις να το σπάσεις στο δικό σου το κεφάλι, γιατί πονάει να μην κάνεις τίποτα, πονάει να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Ας το σπάσεις τουλάχιστον το πούστικο.

Πως να πεις αντίο σε κάποιον που αγαπάς 2 χρόνια;
Που τον λατρεύεις με κάθε κύτταρό σου, με κάθε σου ανάσα, όποτε θυμάσαι να αναπνεύσεις όταν βρίσκεσαι γύρω του δηλαδή. Που σε έμαθε να θες να δίνεις αγάπη, χωρίς να περιμένεις τίποτα για αντάλλαγμα. Που σε άλλαξε, σε έκανε να νιώσεις ξανά αθώο παιδί, που τα ξεχνούσες όλα τα προβλήματα, όλες τις υποχρεώσεις κ όλες σου τις έγνοιες με μια αγκαλιά; Πείτε μου πως. Βρείτε μου τον τρόπο. Τα πράγματα που έκανες κάθε μέρα, χάνουν όλα το νόημά τους. Δεν προχωράει η πουτάνα η μέρα, δεν έχεις τίποτα να περιμένεις. Το μόνο πράγμα που συνεχίζει να προχωράει είναι ο ρυθμός με τον οποίο αδειάζεις, από μέσα, γιατί η απόσταση όλο και μεγαλώνει: πραγματική και μη.


Πως να αφήσεις πίσω σου κάποιον που κρύβεις μέσα στην καρδιά σου 3 ολόκληρα χρόνια;
Που είναι ο κρυφός σου πόθος, ο λόγος που σηκώνεσαι κάθε πρωί και ετοιμάζεσαι με τόση σπουδή. Που σε νευριάζει, που τον σιχαίνεσαι, τον μισείς και μετά θες απλά να τον αρπάξεις και να του πεις "ό,τι και να κάνεις, εγώ σε αγαπάω, σε παρακαλώ, άγαπησέ με κ συ. Δωσ' μου λίγη αγάπη..." Αυτός που μαζί του ωρίμασες. Έκλαψες πολλές φορές. Αναστατώθηκες. Ερωτεύτηκες ξανά και ξανά και ξανά. Έλιωσες μέσα στην μορφή του. Διατήρησες ελπίδα, την ξαναέχασες... Μα, μάρτυς σου ο Θεός, μεγάλωσες. Άτιμο πράγμα ο χρόνος ε; Τελειώνει κ συ παρακαλάς το τίποτα για "μια ακόμα μέρα"...

Πως να προχωρήσεις, ενώ εκείνος που αγαπάς από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου να μαθαίνει το "άλφα' και το "βήτα", μένει πίσω;
Που να το βρεις το κουράγιο, από που να μαζέψεις τον εγωισμό; Σας έλεγα συνέχεια "αφήστε τους εγωισμούς", αλλά σε μια ιστορία σαν κ αυτή ποτέ δεν υπήρξαν περιθώρια για εγωισμούς, το ξερα μέσα μου. Και συ το ξερες. Στα σιωπηλά βλέμματα που ανταλλάξατε, στις μισές κουβέντες, στις καλημέρες: η σιωπή σας έλεγε πάντα πιο πολλά πράγματα απ' ότι εσείς. Φοβόσταν μην φέρετε την αγάπη σας στο φως και αποδειχτεί λίγη. Γιατί μέσα σας, καλλιεργούσατε και ποτίζατε εκείνο το τριαντάφυλλο που άνθισε από την πρώτη μέρα της γνωριμίας σας και είχε φουντώσει, είχε θεριέψει μέσα σας η τριανταφυλλιά, είχε απλώσει τα αγκάθια της η πραγματικότητα και σας πλήγωνε. Πνιγήκατε στην ίδια σας την αγάπη, ή μάλλον, ποιος ξέρει; , η ίδια η αγάπη έπνιξε τα λόγια σας... Που να πάτε χωρίς ο ένας τον άλλο; Χρόνια και χρόνια, στιγμές και στιγμές, αμέτρητες και όμως τελείωσαν. ΓΙΑΤΙ;

Χρόνος. Στιγμές. Τελειώνει. Γρήγορα.
Χρόνος. Γιατρεύει. Αργά. Πολύ.

Αν κοιτάξω πίσω είμαι χαμένη

   Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να αφήνουμε πίσω ό,τι μας αρρωσταίνει την ψυχή, γιατί αν δεν το κάνουμε, ποτέ, μα ποτέ δεν θα 'μαστε πραγματικά ελεύθεροι. Οι ορίζοντές μας δεν θα 'ναι ποτέ πραγματικά ανοιχτοί. Οι κάρδιες μας θα 'ναι κλειδωμένες στις νέες χαρές, στις νέες λύπες, στα νέα αγγίγματα. Θα αγαπάμε από συνήθεια και θα δίνουμε το χέρι μας στις γνωριμίες βιαστικά.

Αν κοιτάξω πίσω είμαι χαμένη
   Όταν ο ήλιος ή η βροχή ή ο αγέρας χτυπάει με τόση δύναμη τα πραθυρόφυλλά σου, απαγορεύεται να διστάσεις να τα ανοίξεις. Η ασφάλεια του δωματίου σου μια μέρα δεν θα αρκεί. Και αν κυνηγάς την ασφάλεια  δεν αξίζεις την ελευθερία. Η ασφάλεια θα γίνει ρουτίνα, ρουφώντας λίγο-λίγο όλη σου την ικμάδα. 

Αν κοιτάξω πίσω είμαι χαμένη
    Πρέπει να τολμήσεις. Να τολμήσεις ν' απλώσεις τα χέρια σου προς νέες κατευθύνσεις, να ανοίξεις την αγκαλιά σου και ας σου την κλείσουν οι περιστάσεις. Τρύπα το άτιμο το συρματόπλεγμα, για να μπορείς να βγαίνεις όποτε θέλεις.
    Μπράβο. Τώρα είσαι στ' αλήθεια ελέυθερος--γιατί (για μένα) ελευθερία σημαίνει να επιλέγεις συνειδητά αυτό που σε κάνει χαρούμενο.
Αν κοιτάξω πίσω είμαι χαμένη

Έρωτα θέλεις και βροχή

 Δεν θέλω άλλη προστυχιά. Φτάνει. Θέλω να νιώσω παιδί στην αγκαλιά σου. Θέλω τρυφερότητα. Κι αγάπη και το χάδι το αθώο, το αγνό, το απονήρευτο. Την αγκαλιά την ανέλπιστη, την αναπάντεχη, την ειλικρινή. Δεν θέλω άλλο σεξ να μου αφήνει μαύρα σημάδια το άσπρο μου το πάτωμα. Αυτή η μικρή λέξη, τρία γράμματα όλη κι όλη, να χρησιμοποιείται τόσο απερίσκεπτα από στόματα βρώμικα κι ανθρώπους άδειους, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, απλά για να γεμίζει τις κούφιες μας ψυχές.
 Θέλω έρωτα. Κι συ έρωτα θέλεις κι ας μη το ξέρεις. Σαν τον έρωτα δεν έχει- τον έρωτα που σου καίει τις φλέβες, σου ανακατεύει το στομάχι, σου γεμίζει τα μάτια δάκρυα και το στόμα χαμόγελα. Τον έρωτα που γεμίζει το κρεβάτι σου, κι ας είστε μόνο δύο. Αυτόν που γεμίζει το κεφάλι σου μουσική, τραγούδια... που σαν ηλεκτροσόκ, ξεκινάει απ τις άκρες των χεριών σου και φτάνει σε όλο σου το σώμα. Σου καίει και τα πνευμόνια, κύτταρο-κύτταρο. Σου λείπει ο αέρας. Τον έρωτα που γεμίζει την πόλη φώτα τις νύχτες και αγάπη τις σιωπές στα σκουριασμένα παγκάκια. Που δίνει νόημα σε ημερομηνίες και σε στίχους. Που ζωντανεύει τους τοίχους με δυο σκιές που χορεύουν.
 Θέλω εσένα. Να μου θυμίζεις κάθε μέρα γιατί μου αρέσεις, απλά ανασαίνοντας δίπλα μου. Να μου θυμίζεις και γιατί αξίζει να πονάω για χάρη σου. Να προσωποιείς όλα αυτά που θέλω. Στον δικό σου ουρανό να βρίσκω αστέρια, μαζί να τα μετράμε.  Να μου θυμίζεις γιατί σε ερωτεύτηκα και γιατί σε ερωτεύομαι κάθε μέρα πάλι απ' την αρχή. Να με βολτάρεις μες στα δικά σου μοναπάτια, με τα λουλούδια-πολλά αγριολούλουδα, πολύ χορτάρι, πράσινο και υγρό-, κάτω απ' τον ήλιο, πλάι στα δέντρα με το πυκνό φύλλωμα, που στάζουν νέκταρ και πορτοκαλίζουν. Και στα μονοπάτια που έχουν ξεφτίσει πια, οι πλάκες έχουν βγει απ' τα πεζοδρόμια και οι άνθρωποι φορούν βρώμικα πουκάμισα και τα παιδιά δεν παίζουν πια στα σοκάκια, αλλά η ζωή συνεχίζεται, σαν να μην συμβαίνει, τίποτα παράξενο, συνεχίζεται και συ με παρασύρεις: εκεί που γεννιούνται κι εκεί που πεθαίνουν τα όνειρα, εκεί που οι ερωτες κρύβονται στα σκοτάδια.
 Θέλω, τα δυο μάτια σου, να με κοιτούν. Τα δυο χείλη σου να μου λένε πάντα την αλήθεια. Τα χέρια σου να μου γράφουν όμορφα πράγματα, όμορφες ιδέες και τραγούδια.

Θέλω, την μυστική μου φωτιά να την θυμάσαι.
 Και αναρωτιέμαι...
πως γίνεται ο ήλιος να ερωτεύτηκε την βροχη;
η φλόγα τον αέρα;
ο βράχος το νερό;

Ας πέσω πάλι. Ας τσακίσω την σιωπή μου. Την καρδιά μου δεν την νοιάζει.
Ας πέσω.
Αρκεί να 'ναι στην βροχή.
Σαν πρώτα.
Σαν την μέρα που σε γνώρισα.

don't say goodbye...

Τα αντίο δεν έμοιαζαν ποτέ δυσκολότερα.
Πρέπει ξαφνικά, από το πουθενά να πω αντίο σε έναν τρόπο ζωής που γνώριζα από 6 χρονών. Πρέπει να πω αντίο στο σχολείο μου. Στην μοναδική αλήθεια που με συντρόφευε στην μέχρι τώρα ζωή μου. Δεν ξέρω ποια είμαι χωρίς το σχολείο μου, χωρίς τους καθηγητές μου. Αυτοί μου στάθηκαν καλύτερα από γονείς. Ποτέ δεν με έκριναν, ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω σκουπίδι. Εύχομαι να μπορούσα να τους κρατήσω μέσα στην αγκαλιά μου όλους, να μείνουν για πάντα εκεί. Δεν θέλω, πραγματικά δεν θέλω να τους αποχωριστώ. Μου έμαθαν ποια πρέπει να είμαι. Μου έμαθαν να μην είμαι κακομαθημένη και σνομπ. Μου έμαθαν να μην υποτιμάω τα συναισθήματα κανενός. Μου έμαθαν να μιλάω, να κρίνω σωστά, μου έμαθαν να εκτιμάω τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω μου. Μου έδωσαν τόσες ευκαιρίες. Τους έβλεπα κάθε μέρα, ήξερα ότι θα είναι κάθε πρωί εκεί να με περιμένουν, να με διδάξουν, να με βοηθήσουν, να με αποσπάσουν από τα οικογενειακά μου προβλήματα. Ό,τι δεν έμαθα στο σπίτι μου, μου το έδωσαν εκείνοι. ήξερα πως κάθε μέρα, κάθε γαμημένη μέρα, όσο όμορφη ή άσχημη κι αν ήταν, όσο και αν μαλώναμε, όσο και αν την λέγαμε ο ένας στον άλλο, θα φιλιώναμε πάλι. Ήταν η οικογένεια που ποτέ δεν είχα. Δεν ήξερα η ανόητη πόσος λίγος χρόνος μου έμενε μαζί τους. Δεν ήξερα...
Πρέπει να πω τα αντίο μου και σε πολλούς φίλους και σε άλλους τόσους παραπάνω κι από φίλους. Μακάρι να 'χα λίγο ακόμη χρόνο, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, ποτέ, μα ποτέ ξανά δεν ευχήθηκα κάτι τέτοιο. Μακάρι να μπορούσα να τα ξαναζήσω όλα, αλλά να ξερα πόσο σύντομα θα τελείωναν. Μακάρι να το ξερα η ανόητη. Και δεν θα γκρίνιαζα τόσο, δεν θα μουν τόσο αχάριστη... Δεν θέλω να πω αντίο. Γιατί ξέρω ότι θα 'ναι οριστικό. Θέλω, θέλω... θέλω να τους κρατήσω δίπλα μου, θέλω να τους γνωρίσω κι άλλο, να τους γνωρίσω μέχρι αηδίας, μέχρι να γίνουν κομμάτι μου. Είμαι άπληστη, σαν πύθωνας: να τους καταπιώ ολόκληρους, για να μην μου φύγουν ποτέ. Ξέρω, έτσι είναι ζωή, πρέπει να προχωράς και πρέπει να αφήνεις αυτούς που αγαπάς να αποφασίζουν εκείνοι πως να προχωρήσουν... Μακάρι, μακάρι, μακάρι (κάνω χίλιες ευχές) να μπορούσα να τους κρατήσω λίγο ακόμα, να μην χρειαζόταν να τους κουβαλάω για πάντα στην καρδιά μου έτσι βαριά, να καταφέρω να τους θυμάμαι με χαρά, να μην πονάω που μου φεύγουν. Μακάρι να μπορούσα να τους ονειρευτώ σήμερα και αύριο και κάθε μέρα, χωρίς να με πονάει, γιατί είμαι εγωίστρια, σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου και πόσο με πονάει που φεύγουν μακριά μου. Απ' τη μια χαίρομαι και απ' την άλλη πονώ.
Οι αλήθειες μου ξεριζώνονται η μια πίσω απ' την άλλη...
Θα μου λείψετε τόσο πολύ.
Τόσο, μα τόσο γαμημένα πολύ.

Τίποτα δεν θα 'ναι το ίδιο. Θα 'χει χάσει κάτι απ' την λάμψη του το αύριο χωρίς εσάς.
Ψέμματα είπα πριν. Μου λείπετε ήδη.

Of Fear

Φόβος-μην αφήσεις τον φόβο να ρίξει τα δίχτυα του πάνω σου, γιατί, εντελώς ξαφνικά, θα αρχίσεις να φοβάσαι τα πάντα. Θα φοβάσαι μήπως δεν ξυπνήσεις το πρωί και ακόμα χειρότερα, μήπως κάποιος που αγαπάς δεν ξυπνήσει. Θα φοβάσαι να περπατάς μόνος στον δρόμο τις νύχτες, θα φοβάσαι μήπως έγινες σχιζοφρενής, θα φοβάσαι να περπατούν όσοι αγαπάς μόνοι στο δρόμο τις νύχτες. Ο φόβος σου θα υπερνικήσει ό,τι καλό έχεις μέσα σου, θα σπείρει την αμφιβολία, την μόνιμη ανησυχία, μια πρωτόγνωρη δειλία. Θα αρχίσεις άθελά σου να σκέφτεσαι το μέλλον κ απ' την άλλη το παρόν, πόσες φορές αγκάλιασες εκείνους που μετράνε γιατί αύριο-φοβάσαι-μπορεί να μην είσαι εδώ πια. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ζεις την στιγμή-το ξέρεις, άλλωστε, η ζωή είναι απρόβλεπτη- αλλά ο φόβος θα σε κάνει να σκέφτεσαι το μέλλον, να βρωμίζεις την στιγμή. Το μέλλον θα γίνει ο εχθρός του παρόντος σου και των όμορφων στιγμών του. Καμία δουλειά, καμία ασχολία δεν θα μπορέσει να σε ξεκολλήσει από τον επίμονο φόβο σου, την ματαιότητα-τι αξίζει να κάνεις, εφόσον δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί, τι μπορεί να χάσεις από λεπτό σε λεπτό; Φυσικά ξέρεις πως η ανθρωπότητα τη μια στιγμή είναι εδώ και την επόμενη στο χώμα, αλλά ο φόβος που καλλιέργησες μόνος σου έτσι αναίτια, σε κάνει να αναρωτιέσαι, να φοβάσαι, τι ήταν αρκετό, τι άξιζε πραγματικά να κάνεις--άξιζε τίποτα; Θα αρχίσεις να φοβάσαι τον θάνατο: είναι φυσικό. Ο φόβος νικάει. Όταν κάποιος πεθάνει, κάποιος που αγαπούσες, εσύ θα σκέφτεσαι μόνο τις πικρές λέξεις που ξεστόμισες σ' εκείνον, γιατί ήσουν πάντα τόσο κακός και αγενής σ' αυτό το άτομο. Ο φόβος σε βύθισε στην λησμονιά: δεν θυμάσαι πια τις όμορφες λέξεις που κάποτε του είπες. Ο φόβος είναι μωβ, μια μωβ ομίχλη και έχει μαύρη μπέρτα και πολλούς φίλους. Η καλύτερή του φίλη όμως είναι η ανησυχία. Η ανησυχία θα σε επισκέπτεται κάθε βράδυ, θα σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, άναρθρες κραυγές που δεν μπορείς ποτέ να ξεστομίσεις, γιατί αυτός που θα σε ακούσει θα αρχίσε να φοβάται κι αυτός(για σένα) και ο φόβος θα κερδίσει άλλον έναν γύρο. Θα σου μοιάζει πιο εύκολο να προσωποποιήσεις τον Φόβο, να γράφεις γι αυτόν σαν να είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο και πολύ μισητό. Επίσης, θα 'ναι πολύ ευκολότερο να γράφεις σε τρίτο πρόσωπο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα σε 'σένα, γιατί πολύ απλά δεν θέλεις να νικήσει ο φόβος, να εξαπλωθεί σε 'κεινους που ενδιαφέρονται για 'σένα. Κανείς δεν είναι άτρωτος μπροστά στον χειρότερο φόβο του, κανείς δεν είναι τόσο δυνατός.

 There is a light, however,-deep inside, red and so dangerous you would blind your own eyes. Red. bloody red and it hurts touching it and you wouldn't even dare look at it. You just have to cuddle it. Think of yourself as a deep blue lake of emotions, drown in fear. You must bring the light into the lake, bury it, so that you have that light whenever you fear again. You think you can't do such thing. The light is bloody and blinding. But remember-you are The Source, you are The Lake, you Control the Light and Fear has bigger eyes than you know, weaker than yours. BLIND HIM OUT OF YOUR KINGDOM

GREEN petals stained with BLOOD

Μια αγάπη από αίμα μου ‘χει πιάσει το χέρι σφιχτά
Ένα πύρινο ψέμα που κρατάει πιστή συντροφιά

 And God knows I'm not dying but I bleed now
And God knows it's the only way to heal now
And my blood is all I see |As you steal my soul from me
  

Όχι, δεν είναι αγάπη αν δε βγαίνει απ’ το στομάχι σαν ρουκέτα από αίμα
Όχι, αν δε σ’ απογυμνώνει και γλυκά σε ταπεινώνει στο φως της ημέρας

 Το ένα χέρι μου είναι δεμένο και ο επίδεσμος ματωμένος. Το αυτοκίνητο συνεχίζει να προχωράει νωχελικά στο δρομάκι, σηκώνει πολλή σκόνη, γιατί είναι απλά χάλια. Πέτρες, ή μάλλον κοτρώνες και στις δυο πλευρές του μονοπατιού, και πολλή βλάστηση, βαθιά πράσινη, που έρχεται σε αντίθεση με το άγονο τοπίο που αφήνουμε πίσω μας. Καθόμαστε πίσω. Βασικά, δεν ξέρω καν ποιος οδηγεί ή ποιος είναι ο συνοδηγός, μάλλον γιατί δεν με ενδιαφέρει. Το χέρι που πονάει είναι το αριστερό. Γέρνω στον ώμο σου από την αριστερή πλευρά μου και αισθάνομαι μια μικρή ανατριχίλα. Δεν αντιδράς, απλά με κοιτάς και λίγο πριν κλείσω τα βλέφαρά μου βλέπω τα πράσινα μάτια σου να τα φωτίζει ο ήλιος καθώς γυρνάνε πάλι προς την άλλη πλευρά και μετά ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και κοιτάς μπροστά. Έχει ζέστη, φοράω κάτι καφέ, αλλά τα παράθυρα του αυτοκινήτου είναι κλειστά-είναι γλυκιά η ζέστη. Με παίρνει ο ύπνος, κοντέυουμε να φτάσουμε, αλλά δεν με νοιάζει- αισθάνομαι τόσο ήρεμη: σαν να ανήκω εκεί, γερμένη στον ώμο σου. Δεν ξέρω που κοιτάζεις, δεν βλέπω πια. Τα βλέφαρά μου είναι κλειστά, τα χτυπάει το φώς-πορτοκαλί φως- και κοιμάμαι. Το δεξί μου χέρι απλά πέφτει πάνω στο πόδι σου.  "Αν πάμε... θα απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σου...", οι λέξεις δεν φτάνουν ακριβώς στα αυτιά μου, απλά η  ιδέα των λέξεων, το γενικότερο νόημα. "Υποσχέσου", θέλω να πω, αλλά δεν μπορώ. "Υποσχέσου μου"... 
Αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω, καθώς γλιστράω πιο βαθιά μέσα στην λήθη μου, είναι να ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου-ή μήπως είναι της δικιάς σου;- και το καυτό μου αίμα να βουίζει δυνατά και να με πλημμυρίζει κύτταρο-κύτταρο, σε κάθε ζωντανό όργανο, μέχρι τα αυτιά μου, καλύπτοντας κάθε ήχο. 
Εσύ.Ηρεμία.Και καυτό, βραστό αίμα.

άνοιξη

Και ο ήλιος χτυπάει τα παραθυρόφυλλα

 και είναι τόσο όμορφη η λιακάδα

 και το φως που χτυπάει πάνω στο γρασίδι

 και οι μαργαρίτες που φυτρώνουν κάτω απ' τα πόδια μας 

και τα μωβ λουλουδάκια 

και οι μπλε καμπανούλες

 και εκείνο το φύλλο που έχει το ίδιο πράσινο με τα μάτια σου-όχιόχιόχι,τα μάτια σου είναι πιο όμορφα,ναι, μην κοκκινίζεις, θα μοιάζεις με κείνο το --

 κόκκινο μπλουζάκι σου

και το γαλάζιο το δικό μου με την τρυπητή ζακέτα την καινούργια

Σταμάτα να ομορφαίνεις τα ρούχα που φοράω

με ένα άγγιγμα

μια ζωγραφιά

ένα βραχιόλι

σταμάτα

Τα πουλιά που κελαηδούν! Τα άκουσα σήμερα-ή μήπως άκουγα τους χτύπους της καρδιάς μου;

του σφυγμούς που χτυπάνε στο κεφάλι μου

στο δικό σου ηλεκτροσόκ

Τα πουλιά παντως κελαηδούν-τραγουδούν, κ γω τα άκουσα.

Πάνω στο σύρμα, ήρθαν, πέρασε ο χειμώνας μας

Ελπίζω η άνοιξη να ανοίξει και εσένα

να ανθίσουν τα χέρια σου αγγίζοντας εμένα

όπως εκείνο το μικρό χαρτί που σου έδωσα, λίγο κίτρινο, με τις μωβ καμπανούλες, θυμάσαι;

Που φοβήθηκα, θυμάσαι; Σε φοβήθηκα, θυμάσαι;

Θυμάμαι:

Εγώ, η πιο μεγάλη

στις δύσκολες στιγμές γινόμουν άλλη

Εγώ, η πιο μικρή

φοβάμαι το δικό σου το φιλί

Ψήλωσα. Το μάντεψες. Ψήλωσε η ψυχή μου.

Για τα πόδια δεν ξέρω, θα σου άρεσαν ψηλά;

Σάββατο βράδυ, έλα να μου πεις, σου είπα που θα είμαι

Και τα μαλλιά βέβαια ψηλά

Όλα ψηλά σου αρέσουν. Ψηλά ιδανικά. Ψηλό φρόνημα. Ψηλή η ψυχή σου.

Μου αρέσει να σε βλέπω ψηλό και στ' αλήθεια να είσαι

Κάτω απ' το πράσινο φως, δεν θα σε φοβάμαι.

Σάββατο, τα πάμε

 

Cause you make me feel like 

I've been locked out of heaven

for too long...