Αν κοιτάξω πίσω είμαι χαμένη

   Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να αφήνουμε πίσω ό,τι μας αρρωσταίνει την ψυχή, γιατί αν δεν το κάνουμε, ποτέ, μα ποτέ δεν θα 'μαστε πραγματικά ελεύθεροι. Οι ορίζοντές μας δεν θα 'ναι ποτέ πραγματικά ανοιχτοί. Οι κάρδιες μας θα 'ναι κλειδωμένες στις νέες χαρές, στις νέες λύπες, στα νέα αγγίγματα. Θα αγαπάμε από συνήθεια και θα δίνουμε το χέρι μας στις γνωριμίες βιαστικά.

Αν κοιτάξω πίσω είμαι χαμένη
   Όταν ο ήλιος ή η βροχή ή ο αγέρας χτυπάει με τόση δύναμη τα πραθυρόφυλλά σου, απαγορεύεται να διστάσεις να τα ανοίξεις. Η ασφάλεια του δωματίου σου μια μέρα δεν θα αρκεί. Και αν κυνηγάς την ασφάλεια  δεν αξίζεις την ελευθερία. Η ασφάλεια θα γίνει ρουτίνα, ρουφώντας λίγο-λίγο όλη σου την ικμάδα. 

Αν κοιτάξω πίσω είμαι χαμένη
    Πρέπει να τολμήσεις. Να τολμήσεις ν' απλώσεις τα χέρια σου προς νέες κατευθύνσεις, να ανοίξεις την αγκαλιά σου και ας σου την κλείσουν οι περιστάσεις. Τρύπα το άτιμο το συρματόπλεγμα, για να μπορείς να βγαίνεις όποτε θέλεις.
    Μπράβο. Τώρα είσαι στ' αλήθεια ελέυθερος--γιατί (για μένα) ελευθερία σημαίνει να επιλέγεις συνειδητά αυτό που σε κάνει χαρούμενο.
Αν κοιτάξω πίσω είμαι χαμένη

Έρωτα θέλεις και βροχή

 Δεν θέλω άλλη προστυχιά. Φτάνει. Θέλω να νιώσω παιδί στην αγκαλιά σου. Θέλω τρυφερότητα. Κι αγάπη και το χάδι το αθώο, το αγνό, το απονήρευτο. Την αγκαλιά την ανέλπιστη, την αναπάντεχη, την ειλικρινή. Δεν θέλω άλλο σεξ να μου αφήνει μαύρα σημάδια το άσπρο μου το πάτωμα. Αυτή η μικρή λέξη, τρία γράμματα όλη κι όλη, να χρησιμοποιείται τόσο απερίσκεπτα από στόματα βρώμικα κι ανθρώπους άδειους, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, απλά για να γεμίζει τις κούφιες μας ψυχές.
 Θέλω έρωτα. Κι συ έρωτα θέλεις κι ας μη το ξέρεις. Σαν τον έρωτα δεν έχει- τον έρωτα που σου καίει τις φλέβες, σου ανακατεύει το στομάχι, σου γεμίζει τα μάτια δάκρυα και το στόμα χαμόγελα. Τον έρωτα που γεμίζει το κρεβάτι σου, κι ας είστε μόνο δύο. Αυτόν που γεμίζει το κεφάλι σου μουσική, τραγούδια... που σαν ηλεκτροσόκ, ξεκινάει απ τις άκρες των χεριών σου και φτάνει σε όλο σου το σώμα. Σου καίει και τα πνευμόνια, κύτταρο-κύτταρο. Σου λείπει ο αέρας. Τον έρωτα που γεμίζει την πόλη φώτα τις νύχτες και αγάπη τις σιωπές στα σκουριασμένα παγκάκια. Που δίνει νόημα σε ημερομηνίες και σε στίχους. Που ζωντανεύει τους τοίχους με δυο σκιές που χορεύουν.
 Θέλω εσένα. Να μου θυμίζεις κάθε μέρα γιατί μου αρέσεις, απλά ανασαίνοντας δίπλα μου. Να μου θυμίζεις και γιατί αξίζει να πονάω για χάρη σου. Να προσωποιείς όλα αυτά που θέλω. Στον δικό σου ουρανό να βρίσκω αστέρια, μαζί να τα μετράμε.  Να μου θυμίζεις γιατί σε ερωτεύτηκα και γιατί σε ερωτεύομαι κάθε μέρα πάλι απ' την αρχή. Να με βολτάρεις μες στα δικά σου μοναπάτια, με τα λουλούδια-πολλά αγριολούλουδα, πολύ χορτάρι, πράσινο και υγρό-, κάτω απ' τον ήλιο, πλάι στα δέντρα με το πυκνό φύλλωμα, που στάζουν νέκταρ και πορτοκαλίζουν. Και στα μονοπάτια που έχουν ξεφτίσει πια, οι πλάκες έχουν βγει απ' τα πεζοδρόμια και οι άνθρωποι φορούν βρώμικα πουκάμισα και τα παιδιά δεν παίζουν πια στα σοκάκια, αλλά η ζωή συνεχίζεται, σαν να μην συμβαίνει, τίποτα παράξενο, συνεχίζεται και συ με παρασύρεις: εκεί που γεννιούνται κι εκεί που πεθαίνουν τα όνειρα, εκεί που οι ερωτες κρύβονται στα σκοτάδια.
 Θέλω, τα δυο μάτια σου, να με κοιτούν. Τα δυο χείλη σου να μου λένε πάντα την αλήθεια. Τα χέρια σου να μου γράφουν όμορφα πράγματα, όμορφες ιδέες και τραγούδια.

Θέλω, την μυστική μου φωτιά να την θυμάσαι.
 Και αναρωτιέμαι...
πως γίνεται ο ήλιος να ερωτεύτηκε την βροχη;
η φλόγα τον αέρα;
ο βράχος το νερό;

Ας πέσω πάλι. Ας τσακίσω την σιωπή μου. Την καρδιά μου δεν την νοιάζει.
Ας πέσω.
Αρκεί να 'ναι στην βροχή.
Σαν πρώτα.
Σαν την μέρα που σε γνώρισα.