ερωτεύσου τον άνθρωπο...

Τι με τραβάει στους ανθρώπους;
Κάτι πολύ απλό, που όλοι έχουμε ξεχάσει: η ανθρωπιά.
Το ίδιο και όλες οι προεκτάσεις της.
Η καλοσύνη, η αυθόρμητη τάση για βοήθεια στον συνάνθρωπο, η ηθική, το ενδιαφέρον, η θέληση, η ανάγκη για προστασία της δικαιοσύνης.
Μην προσπαθείς να το παίξεις Δικαιοσύνη
Με έχασες όταν το είπες αυτό. Η Δικαιοσύνη και η Ηθική είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχω μέσα μου. Δεν μπορεί κανείς να το παίξει Δικαιοσύνη, ούτε να το παίξει Καλοσύνη. Μόνο να ζει και να φέρεται έχοντας ως κύριο άξονα αυτές τις αρετές. Δεν μπορείς να το παίξεις δίκαιος-μονάχα να είσαι ή να μην είσαι. Που να χωρέσω την υποκρισία, όταν μέσα μου υπάρχει μόνο αγάπη για τον απέναντι;
Πως να σε ερωτευτώ όταν αδιαφορείς; Όταν απλά κουνάς το δάχτυλο στα προβλήματα του κόσμου, απλά για να τα υποδείξεις;
Καταντάει κουραστικό όταν το παίζεις Δικαιοσύνη
Αφού σου αρέσει τόσο αυτή η φράση, προσπάθησε και συ μια φορά να το παίξεις Δικαιοσύνη. Και θα δεις ότι ουδεμία σχέση έχει με παιχνίδι- είναι κουραστικό, σε γεμίζει άγχος τις μισές φορές και τις άλλες μισές αγαλλίαση. Ξέρεις, εγώ θέλω να πεθάνω ήσυχη: βέβαιη δηλαδή, πως ανησυχήσα για όλες τις αδικίες. Πως προσπάθησα να δικαιώσω όσους αδικήθηκαν κι ας μην τα κατάφερα όλες τις φορές. Καθόλου διασκεδαστικό, ε;

Προχωρούσα στον δρόμο. Μετά από 10 λεπτάκια, έφτασα στο μικρό μαγαζάκι.
-σ' ευχαριστώ ρε φίλε. Κλαίω από την λύπη μου, αλλά πιο πολύ από τη χαρά μου.
-Εδώ θα είμαι, μην ανησυχείς Γιωργάκη, εντάξει; Πάω μέσα τώρα γιατί έχω δουλίτσα. Εδώ θα είμαι.
Ο πρώτος, ήταν ναρκομανής. Ο δεύτερος, ενάς απλός ταμίας σε ένα μαγαζί. Αγκαλιάζονταν σαν αδέρφια. Δεν έμαθα τον λόγο-μου αρκεί που σε αυτήν την πόλη γεμάτη αδιάφορα ανθρωποειδή, κάποιος νοιάστηκε.

Σε μια πόλη που γουστάρει μόνο το γκρίζο
όλοι "δεν ξερω/δεν γνωρίζω"...

Προχωρούσα στον δρόμο-ξανά. Γυρνούσα σπίτι. Μια συνηθισμένη διάβαση, εντελώς συνηθισμένα φανάρια. Ένας άνδρας ξαπλωμένος στο έδαφος, ακίνητος. Μάλλον από υπερβολική δόση. Στα 20μ, νοσοκομείο. Πεζοί άφθονοι. Κανένας δε σταμάτησε. Κανένας δεν είχε στο βλέμμα του φρίκη-την συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε το τέρας. Αρχίσαμε να του μοιάζουμε.
"Συνηθίσαμε πια να πιστεύουμε ότι τα πράγματα συμβαίνουν έτσι από μόνα τους.
Συνηθίσαμε πια την άνιση οργάνωση του κόσμου που εξευτελίζει την ανθρώπινη ζωή. [...]"
Πατάω τους αριθμούς. 1 6 6. Τόσο δύσκολο.



Εκτιμώ την ειλικρίνεια
"Δεν ξέρω αν θα σταματούσα να βοηθήσω", μου είπε ο άλλος.
Αυτό μπορώ να το δεχτώ. Είναι ανθρώπινο να παραδέχεσαι πως μπορείς ή δεν μπορείς να κάνεις κάτι.

Αυτό που με εξοργίζει είναι η δική σου σιγουριά πως η ανθρωπότητα είναι καμένο χαρτί, είναι στη ρίζα της κακή, είναι μάταιη κάθε προσπάθεια, γιατί ο άνθρωπος είναι εγωιστής. Δεν είναι έτσι. Το έχω δει, το εφαρμόζω.

Για να σε ερωτευτώ θέλω να δω μέχρι που φτάνει η ανθρωπιά σου. Είσαι άνθρωπος ή ανθρωπάκι;
Είσαι πρόθυμος να μην σταματήσεις να αγωνίζεσαι; Όχι μόνο για την καρδιά μου, αλλά για εκείνους που δεν αγωνίζεται κανείς...

Αν όχι, μη μου ζητάς να σε ερωτευτώ.

Μπορείς να ερωτευτείς μια ιδέα; Μια ιδέα για ένα καλύτερο αύριο; μπορείς να ερωτευτείς τον άνθρωπο;
Τότε γουστάρω να ερωτευτώ την πιο τρελή σου επιθυμία...