"Πρακτικά βγαίνω με κάποιον. Είναι πολύ καλό παιδί. Πάρα πολύ καλό παιδί."
Όταν ξεκινάς έτσι, όταν το πρώτο πράγμα που μου λες γι αυτόν είναι η πόσο καλό παιδί είναι, μάλλον δεν ενδιαφέρεσαι και πολύ. Βέβαια, ποια είμαι εγώ που θα θέσω στάνταρ στις ανθρώπινες σχέσεις και τα αισθήματα. Ο καθένας βιώνει κάποια πράγματα διαφορετικά. Πάντως, δεν είδα τα μάτια σου να φωτίζονται. Δεν είναι αυτό το σκανταλιάρικο χαμόγελο στη δεξιά άκρη των χειλιών σου, όπως τότε, πριν 2 χρόνια που μου μιλούσες για εκείνον (Ανθή είναι υπέροχος. Και τα μάτια του είναι σαν την θάλασσα. Όχι, μην γελάς, αλήθεια σου λέω!). Πες την αλήθεια, δεν σε νοιάζει και πολύ γι αυτή σου την καινούργια κατάκτηση. Απλά βαρέθηκες να είσαι μόνη. Και ποιος μπορεί να σε παρεξηγήσει άλλωστε; Και εσύ είσαι ένα καλό κορίτσι. Ένα πάρα πολύ καλό κορίτσι.
Κάπου όμως στην πορεία απόφασισες να μην περάσεις μερικούς θλιβερούς μήνες μόνη. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή που "αποφασίζεις" -βασικά, το ξέρεις ήδη μέσα σου από καιρό, το 'χεις ζυμώσει κατά πάσα πιθανότητα, με μια επιφύλαξη, από την πρώτη στιγμή που έκανες εικόνα το πρόσωπο σου δίπλα στον άλλο- πιστεύεις πως είναι αυτό που χρειάζεσαι στο παρόν. Τώρα. Ίσως για λίγες μέρες, ή βδομάδες.
Μα όταν μιλάμε για μήνες; Ως που μπορεί να τραβήξει αυτή η μετριότητα και πως σε αλλάζει; Λίγο-λίγο; Σταδιακά; Μπλιαχ, τι λέξη κι αυτή για δυο ανθρώπινες ψυχές! Σταδιακά. Ήδη από το "στάδιο" έχω αρχίσει να φαντάζομαι ένα μικρό έλος πίσω από καλαμιές, κολλώδες και πυκνό και προβλέψιμο: είναι καλοκαίρι, βρίσκεσαι σε κάποιον άγνωστο για σενα χωματόδρομο και σε κάποια στροφή, έχεις βρεθεί και με τις δυο σου ρόδες μέσα.
Μετριότητα. Συνήθεια. Κανένα μεγαλειώδες συναίσθημα. Τουλάχιστον όταν σκάνε πυροτεχνήματα είναι η πρώτη ένδειξη ότι έστω για λίγο, ήσουν εντάξει με σενα. Κέρδισες ένα εισιτήριο για μία και μόνη διαδρομή σε ένα ρόλλερ κόστερ. Το γνωστό, με τα απότομα σκαπανεβάσματα. Εκείνο που σε ορισμένες στροφές μέσα στην μαύρη νύχτα, νομίζεις πως θα φύγει από τις ράγες και θα ακουμπήσεις την ουρά κάποιου αστεριού. Υπάρχει και μια πιθανότητα όντως να εκτροχιαστεί και να πέσεις στο κενό. Και μην ξεχνάμε πως η διαδρομή κάποτε τελειώνει. Χαλάλι, γιατί ένιωσες!
Ένα εύθυμο εμβατήριο!
Ένιωσες!
ένιωσες!
ένιωσες!
Όταν ξεκινάς έτσι, όταν το πρώτο πράγμα που μου λες γι αυτόν είναι η πόσο καλό παιδί είναι, μάλλον δεν ενδιαφέρεσαι και πολύ. Βέβαια, ποια είμαι εγώ που θα θέσω στάνταρ στις ανθρώπινες σχέσεις και τα αισθήματα. Ο καθένας βιώνει κάποια πράγματα διαφορετικά. Πάντως, δεν είδα τα μάτια σου να φωτίζονται. Δεν είναι αυτό το σκανταλιάρικο χαμόγελο στη δεξιά άκρη των χειλιών σου, όπως τότε, πριν 2 χρόνια που μου μιλούσες για εκείνον (Ανθή είναι υπέροχος. Και τα μάτια του είναι σαν την θάλασσα. Όχι, μην γελάς, αλήθεια σου λέω!). Πες την αλήθεια, δεν σε νοιάζει και πολύ γι αυτή σου την καινούργια κατάκτηση. Απλά βαρέθηκες να είσαι μόνη. Και ποιος μπορεί να σε παρεξηγήσει άλλωστε; Και εσύ είσαι ένα καλό κορίτσι. Ένα πάρα πολύ καλό κορίτσι.
Κάπου όμως στην πορεία απόφασισες να μην περάσεις μερικούς θλιβερούς μήνες μόνη. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή που "αποφασίζεις" -βασικά, το ξέρεις ήδη μέσα σου από καιρό, το 'χεις ζυμώσει κατά πάσα πιθανότητα, με μια επιφύλαξη, από την πρώτη στιγμή που έκανες εικόνα το πρόσωπο σου δίπλα στον άλλο- πιστεύεις πως είναι αυτό που χρειάζεσαι στο παρόν. Τώρα. Ίσως για λίγες μέρες, ή βδομάδες.
Μα όταν μιλάμε για μήνες; Ως που μπορεί να τραβήξει αυτή η μετριότητα και πως σε αλλάζει; Λίγο-λίγο; Σταδιακά; Μπλιαχ, τι λέξη κι αυτή για δυο ανθρώπινες ψυχές! Σταδιακά. Ήδη από το "στάδιο" έχω αρχίσει να φαντάζομαι ένα μικρό έλος πίσω από καλαμιές, κολλώδες και πυκνό και προβλέψιμο: είναι καλοκαίρι, βρίσκεσαι σε κάποιον άγνωστο για σενα χωματόδρομο και σε κάποια στροφή, έχεις βρεθεί και με τις δυο σου ρόδες μέσα.
Μετριότητα. Συνήθεια. Κανένα μεγαλειώδες συναίσθημα. Τουλάχιστον όταν σκάνε πυροτεχνήματα είναι η πρώτη ένδειξη ότι έστω για λίγο, ήσουν εντάξει με σενα. Κέρδισες ένα εισιτήριο για μία και μόνη διαδρομή σε ένα ρόλλερ κόστερ. Το γνωστό, με τα απότομα σκαπανεβάσματα. Εκείνο που σε ορισμένες στροφές μέσα στην μαύρη νύχτα, νομίζεις πως θα φύγει από τις ράγες και θα ακουμπήσεις την ουρά κάποιου αστεριού. Υπάρχει και μια πιθανότητα όντως να εκτροχιαστεί και να πέσεις στο κενό. Και μην ξεχνάμε πως η διαδρομή κάποτε τελειώνει. Χαλάλι, γιατί ένιωσες!
Ένα εύθυμο εμβατήριο!
Ένιωσες!
ένιωσες!
ένιωσες!
*
“I wish you had people around you more rudely alive, warmer…”
— Vincent Van Gogh
(Εικόνα @mou-les-ta-matia-sou, Tumblr)
2 σχόλια:
ΩΩΩΩ η πάνεμορφη ανάρτηση. <3
"Μα όταν μιλάμε για μήνες; Ως που μπορεί να τραβήξει αυτή η μετριότητα και πως σε αλλάζει; Λίγο-λίγο; Σταδιακά; Μπλιαχ, τι λέξη κι αυτή για δυο ανθρώπινες ψυχές! Σταδιακά."
Μα πόσο συμφωνώ μαζί σου.
Πόσο συμφωνώ....
Περασα μετα απο πολυ καιρο για να σου ευχηθω Υγεια πανω απ ολα!!!!
Εύχομαι η μαγεία των Χριστουγέννων να μας αγγίξει όλους και να μας δώσει το χαμόγελο και καθετι που χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι στη δύσκολη καθημερινότητα αυτής της εποχής.
˛.°★。˛ΟΜΟΡΦΑ ��˛ ΜΑΓΙΚΑ ��˛ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ°.★* *
˛°_██_*。*./ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。**
˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ~`˛_Π_____. * ˛*
.°( . • . ) ˛°./• '♫ ' •\.˛*../______/~＼*.
*(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.｜田田 ｜門｜╬╬╬-
Δημοσίευση σχολίου