Κάπου στα 15

Βαλ'το να παίζει.

Έχεις ιδέα πόσο λυπηρό είναι να σου λείπει κάποιος και να γυρνάς στην πόλη την νύχτα σαν χαμένος, να ψάχνεις να τον βρεις παντού; Προχωράω πιο μπροστά απ' όλους με το αρκουδάκι στο χέρι. Ξέρεις, πάω κάπως σαν μεθυσμένη κι ας μην έχω πιει τίποτα. ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; Να σε δω, για λίγο, να σ' αγκαλιάσω... Σε παρακαλώ.Μόνο αυτό. Θέλω να κλάψω, αλλά δεν μπορώ να μου το επιτρέψω αυτό. Είμαι δυνατή. Δεν σημαίνουν τίποτα τα μάτια σου για μένα, ούτε τα μαλλιά σου που πέφτουν στο πρόσωπό σου. Φωνάζω κ γελάω δυνατά μαζί με τον Χ για να δείξω πόσο χαρούμενη είμαι, πόσο ελεύθερη είμαι απο σένα, πόσο δεν σε σκέφτομαι.  ΨΕΜΑΤΑ. Μάλλον μοιάζω με τον Τζακ Σπάρροου, λιγάκι, στο περπάτημα. Περνάω απέναντι, στη γέφυρα και βλέπω 2 φίλους και βλέπω ΕΣΕΝΑ ΕΣΕΝΑ ΕΣΕΝΑ να φεύγεις από δίπλα τους. ---Ε Σ Υ---  Υποσχέθηκα να κάνω τόσα πράγματα όταν παρακαλούσα να σε δω, έστω μια στιγμή. Τα υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Μα φεύγω, περνάω απέναντι από τη γέφυρα με τα παιδιά και φεύγω. Και το μόνο που μου μένει από σένα είναι τα μακριά μαλλιά σου να ανεμίζουν καθώς έπαιρνες την στροφή, το βιαστικό "ευχαριστώ" σου και το μακρύ σου παλτό. Νομίζω σε άκουσα να γελάς. Δεν με είδες.
Νομίζω σε άκουσα να γελάς.

Το τραγούδι της κάμπιας

Α: Ωχ... Μεγάλο ζόρι. Περαστικά.

Ι:  Ευχαριστώ :)

Α: Και πάλι περαστικά.

Περαστικά λοιπόν... για τις υποσχέσεις που ανταλλάξαμε και χάθηκαν.
Περαστικά λοιπόν... για τα σ'αγαπώ που δεν είπαμε.
Περαστικά λοιπόν... για τον καπνό τις νύχτες του Σαββάτου.

Περαστικά τα βλέμματά σου, περαστικές οι κουβέντες, περαστικά τ' αγγίγματα.
Περαστικός ο χρόνος που δεν έφτασε... τα μαύρα σου μάτια, τα διαπεραστικά, είναι πια περαστικά.
Περαστικά τα τρεμάμενα χέρια μου, τα ηλεκτροφόρα χέρια σου, οι μισές κουβέντες, οι σχεδόν αγκαλιές.

Περαστικά στο κομμάτι μου που άφησες μόνο.

Θα σας πω ένα τραγούδι για μια κάμπια

που έχει φύγει μακριά...

Για κείνα τα παιδιά, για τούτα τα παιδιά

Ελπίδα είναι

το μοναχικό παιδί στις διαδηλώσεις

Ελπίδα είναι,

ένα δάκρυ στις γιορτές

Ελπίδα είναι 

το μαύρο μπλουζάκι σου-

εκείνο το παλιό-

και ο μικρός του θρήνος

Ελπίδα είναι

να θυμάσαι.

Όχι στ' άσπρα πουκάμισα

και στους φτιαχτούς γιακάδες!

έλα

Φώτα, καπνός, μουσική

να η μυστική συνταγή!

(για να δω το πρόσωπό σου)

Σάββατο βράδυ 

-------------------Κυριακή πρωί

--------------------------------------------------------------(για να δω το πρόσωπό σου)

------ΕΛΑ.

Μέσα στο σκοτάδι είμαστε όλοι ΜΑΥΡΟΙ.

Έτσι είναι η καρδιά μας:




Έτσι είναι οι άνθρωποι στο φως:






Έτσι είναι οι άνθρωποι στο σκοτάδι:




Το σκοτάδι δεν κάνει διακρίσεις, φίλε,
Σε κάνει μαύρο
μαύρο σαν την νυχτα,
μαύρο σαν τον σκοτεινό ουρανό-
ΜΑΥΡΟ.
Το σκοτάδι δεν κάνει διακρίσεις, φίλε,
σε κάνει αυτό που ολότελα μισείς:
ΜΑΥΡΟ!
Το σκοτάδι είναι πιο σοφό από εσένα
δεν έχει μάτια ή αυτιά
"Το Μαύρο" έχει καρδιά
ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΤΙ! αγαπητέ μου φίλε!

Κλείσε τα μάτια σου...
Πιάσε τους γύρω σου
Ανασαίνουν
οι καρδιές τους χτυπούν
Και είναι όλοι μ α ύ ρ ο ι...

It would destroy us

This stuff is AMAZING. JACE AND CLARY OVERDOSEEEE

Ξύλινες λέξεις, μέσα σε σε ξύλινες εκθέσεις από ξύλινες ιδέες, ξύλινων ανθρώπων

Θέλω να εκφραστώ. Να νιώσω αυτό που γράφω, να πιέσω το γραπτό μου και να μου απαντήσει:

"Ναι, είμαι δικό σου.
Ναι αυτά τα τσαπατσούλικα γράμματα, είναι κι αυτά ολόδικά σου, σου ανήκουν, δείχνουν σαν εσένα
Ναι, αυτές οι ιδέες, είναι αποκλειστικά δικές σου.
Τις πιστεύεις, τις μυρίζεις, τις νιώθεις εκεί μέσα.
Ναι, είμαι δικό σου δημιούργημα.
Έχω τα δικά σου λάθη.
Τις δικές σου αξίες.
Είμαι εσύ.
Είμαι οι σκέψεις σου.
Είμαι ΕΣΥ."

Ξύλινα, όλα γίνονται ξύλινα.
Ξύλινα μαθαίνεις τι να γράψεις, ξύλινα να το εκφράσεις στο γραπτό.
Ξύλινο γίνεται το μυαλό σου, ξύλινοι μπαίνουν οι βαθμοί.
Το ξύλινο γραπτό σου δεν είναι αρκετά ξύλινο;
Ξύλινοι άνθρωποι σου φτιάχνουν ένα ακόμη πιο ξύλινο μέλλον.

Που να βρεις στις μέρες μας έναν λιγότερο ξύλινο άνθρωπο, έναν "ανοιχτόμυαλο διορθωτή"! Ξύλινες εποχές!

"Κλείστε τα μάτια σας. Μαζοποιηθείτε. Αυτό επιβάλει μια ξύλινη Παιδεία για να μην γίνουν ξύλινα τα όνειρά σας.
Απαγορεύονται οι πρωτοβουλίες, οι απόψεις!
Όλοι να 'μαστε το ίδιο ξύλινοι, μέσα από ξύλινες διαδικασίες.
Βραβεία για τον πιο ξύλινο! Βαθμός! Μπράβο!"

Ξύλινες καρδιές μας φτιάχνουν.
(Ξύλινα τα φέρετρα, για ξύλινους ανθρώπους)
Όχι
οχι
όχι

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!

"But mother, I don't want to grow up!"

Neither do I!

Καταλαβαίνω κ γω πως τα χρόνια περνάνε και αυτή είναι μια διαδικασία που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Κανείς μας δεν μπορεί- μεγαλώνουμε.
Μερικοί μεγαλώνουν και άλλοι "μεγαλώνουν". ;)

Μπορείς να είσαι όσο χρονών χωράει ο νους σου, χωρίς να έχεις μεγαλώσει. Μπορείς να είσαι απλά "μεγάλος".
Μεγάλος από έξω και "μεγάλος" από μέσα.
"Μεγάλος" από μέσα και παιδί από ακόμη πιο μέσα και αυτό σε κάνει πιο μεγάλο απ' όλους.

Γέλα δυνατά, τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς, δες παλαβά όνειρα- πάντα θα υπάρχει χρόνος για αυτά. Μην ξεχνάς να επισκέπτεσαι συχνά την Χώρα του Ποτέ και αν σε κοροϊδέψουν για αυτό, γέλα ακόμη πιο δυνατά και πέτα πέτα ψηλά!
All you need is faith and trust....
and a little bit of pixie dust!


Αυτοί είναι οι χαμένοι, αυτοί είναι μεγάλοι.

Kαι το βασικότερο... μην πεις ποτέ πως δεν πιστεύεις στις... ουπς, δεν μπορώ να το πω! Θα πεθάνει μια νεράιδα!


I do believe in fairies, I do, I DO!

ΕΓΩ δεν θα γίνω σαν και σας.

Γιατί να γίνω σαν και σας άλλωστε; Είμαι εσύ, μητέρα,πατέρα ή Χ ενήλικα; Είμαι ΕΓΩ. Είμαι η Ανθή, μια ξεχωριστή προσωπικότητα, διαφορετική από εσάς. Δεν είμαι ΕΣΕΙΣ. Δεν είστε ΕΓΩ. ΕΓΩ είμαι ΕΓΩ.
ΕΓΩ δεν θα κυλήσω στα τσιγάρα γιατί απλά μου λετε πως θα έρθει η ώρα που θα κυλήσω και γω. Αυτά τα 'εγώ' δεν είναι ΕΓΩ. Αν δεν γουστάρω να κυλήσω, απλά δεν θα το κάνω.
ΕΓΩ δεν θα μείνω άνεργη, αγαπητέ μου Κύριε Χ. ΕΓΩ θα παλέψω, ΕΓΩ δεν θα τα παρατήσω όπως ΕΣΥ και το μικρό εγώ σου. Θα γυαλίσω παράθυρα, θα μου πιαστεί η μέση, αλλά ΕΓΩ θα τα καταφέρω.
ΕΣΥ, ξαδέρφη που μου λεγες πως εγώ θα κρύβομαι, θα μπλέκω με πολλούς γκόμενους, θα φοράω διχτυωτά καλσόν, δεν έγινα εσύ. Δεν έγινα αυτό το μικροσκοπικό, λιλιπούτειο εσύ σου. ΕΓΩ ερωτεύτηκα, πόνεσα, έκλαψα, πειραματίστηκα, αλλά παρέμεινα ΕΓΩ.
Σταμάτα να μου λες πως με περιμένει δύσκολο αύριο. Το αύριο είναι δικό μου, ΕΓΩ το φτιάχνω, ΕΓΩ φτιάχνω την ζωή μου. Γουστάρω να 'ναι δύσκολη, γιατί μου μαθαίνει να ΞΥΠΝΑΩ, να ΖΩ και να ΦΕΥΓΩ πάντα τις κατάλληλες στιγμές.
ΕΓΩ χρειάζομαι ένας μεγάλο ΕΜΕΙΣ, για να αλλάξω τον κόσμο.
ΕΜΕΙΣ δεν είμαστε ΑΥΤΟΙ. Δεν είμαστε οι γονείς μας. Δεν είμαστε οι πρόγονοι μας. Είμαστε ΕΜΕΙΣ.
Μπορείς να μας χτυπήσεις από εκατό διαφορετικές πλευρές, μπορείς να νομίσεις πως κατάφερες να μας ξεριζώσεις κάθε ελπίδα, αλλά ΕΜΕΙΣ δεν είμαστε ΕΣΕΙΣ.
Ξέρεις κάτι; Δεν μας νοιάζουν τα λεφτά. Θα προτιμούσαμε να μην υπήρχαν. Θα προτιμούσαμε εκείνο το φτωχό παιδί να ζητάει ένα ψωμί και να του δίνουν 10 και το χαμόγελο του να 'ναι η ανταμοιβή. Θα προτιμούσαμε νοσοκομεία να χτίζονται και ας έκλειναν όλες οι εκκλησίες. ΕΜΕΙΣ ξέρουμε πως αν πιστεύεις στον Θεό, αυτός το ξέρει, ακόμα και αν του το λες 200 χιλιόμετρα μακριά από μια εκκλησία. Επίσης ξέρουμε πως δεν 'θα καούμε στην κόλαση' αν δεν πιστεύουμε σε αυτόν, αν δεν είμαστε σίγουροι πως υπάρχει. Ξέρουμε πως ΑΥΤΟΙ άλλαξαν τις αγκαλιές του και τις κάνανε τιμωρίες. ΑΥΤΟΣ δίνει αγκαλιές. ΑΥΤΟΣ (δεν) υπάρχει -ΕΣΥ διαλέγεις- μα αυτό που μας νοιάζει ΕΜΑΣ είναι αν χτυπούν οι καρδιές μας, αν αγαπούν.
Γιατί ΕΜΕΙΣ να γίνουμε το χαζό εσείς σας;
ΕΜΕΙΣ είμαστε αυτό το σπουδαίο ΕΣΕΙΣ που αφήσατε στην άκρη πριν από πολλά-πολλά χρόνια.

ΕΓΩ είμαστε ΕΜΕΙΣ. ΕΣΥ είσαι ΕΜΕΙΣ.
ΕΜΕΙΣ είμαστε ΜΑΖΙ.
εσύ;

Από πότε η Αλήθεια θεωρείται Αντίδραση;



Πότε σταματάνε την αναποτελεσματική προσπάθεια να σε τυφλώσουν;

Βουλιάζοντας

Ειλικρινά βαρέθηκα, βαρέθηκα τις τόσες μαλακίες.
Αν δεν μπορείς να είσαι μαζί μου απλά μην το κάνεις, εντάξει; Βαρέθηκα να χαλάω εγώ την ψυχική μου ηρεμία μονίμως, βαρέθηκα να νιώθω ανασφαλής, να νιώθω πως είσαι σαν τον άνεμο που περνάει μέσα απ’ τα χέρια μου χωρίς να μπορώ να τον πιάσω… Βαρέθηκα να ‘μαι πεσμένη χωρίς λόγο και η ζωή να γλιστράει από δίπλα μου, να τρέχει μίλια μακριά και ‘γω να μην την κυνηγάω… βαρέθηκα. Βαρέθηκα όλα να είναι εναντίον μου και όλα δύσκολα. Πληρώνω για κάτι που δεν ξέρω καν τι είναι, γιατί..;
Δεν ξέρω πια τι να κάνω, πώς να σε κάνω να νιώθεις όμορφα. Δεν ξέρω καν αν εγώ νιώθω όμορφα, δεν ξέρω αν κουράστηκα. Πάντως οι μαλακίες με κούρασαν, αυτό είναι σίγουρο. Γιατί να κλείνομαι στον εαυτό μου, γιατί να λειτουργούμε με την τακτική των αντίποινων ο ένας στον άλλο; Γιατί να περνάνε έτσι αδιάφορα τα Σαββατοκύριακα, με τυπικές και αγέλαστες εξόδους, γιατί να συγκρατώ συνέχεια τον εαυτό μου και να μου λέω ‘όχι’ σε όλα; Να με χαιρετάνε οι ευκαιρίες και ‘γω να τις αποχαιρετάω… Να παραμελώ τις υποχρεώσεις μου, να ‘χω ξεχάσει πόσο δυνατά γελούσα πριν μερικά χρόνια. Όχι πως ευθύνεσαι εσύ γι αυτό, δεν σε κατηγορώ. Όλες οι καταστάσεις είναι σκατά και εγώ δεν κάνω τίποτα για να το αλλάξω αυτό. Αφήνω να παίρνουν άλλοι τα σκοινιά και να με κατευθύνουν όπου θέλουν, σαν μια ηλίθια μαριονέττα.

Από πότε έχω να νοιαστώ για τον εαυτό μου; Να κάτω κάτι που ευχαριστεί αποκλειστικά εμένα;

«Μην πιέσεις αυτούς. Μην πιέσεις τους άλλους. Μην τους πληγώσεις, πρόσεχε.»
Εμένα μια φορά ρε γαμώτο, δεν κοίταξα να μην με πληγώσω. Απλά να βολέψω τους άλλους, τους άλλους, τους άλλους…
«Αμοιβαίες υποχωρήσεις.»
Αμοιβαίες, ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Δεν βλέπω κάποιον συμβιβασμό όμως. Εμένα βλέπω να καίγομαι μόνη μου, να με καταπνίγω. Πάλι.
Πρέπει να γίνω αυτή που ήμουν. Η χαρούμενη, η τρία πουλάκια κάθονταν, η καμένη.

Πνίγηκα.

Κίνημα "Δεν Πληρώνω!"

Σήμερα γυρνώντας από ένα παραθαλάσσιο μέρος που πήγα για μια βουτιά (τελικά δεν μου βγήκε, αλλά δεν μας αφορά αυτό αυτή τη στιγμή:Ρ) στα δεύτερα(!) διόδια της Λάρισας που αναγκάζεσαι να περάσεις εκτός εαν ακολουθήσεις 549498609498 παράδρομους για να τα αποφύγεις, συναντήσαμε ορισμένους υποστηρικτές του κινήματος "Δεν Πληρώνω" που είναι υπέρ της κατάργησης των διοδίων. Φυσικά μας έδωσαν ένα φυλλάδιο και μας είπανε να περάσουμε ελεύθερα μιας και είχαν έρθει σε συνεργασία με τους εργαζόμενους των διοδίων και ήταν κλειστά.

"Δεν πληρώνουμε!" λοιπόν...
Από οικονομικά και πολιτική δεν ξέρω ούτε καταλαβαίνω πολλά - και ώρες ώρες ντρέπομαι γι αυτό- μα ενα το ξέρω σίγουρα. Γιατί τέτοιο χαράτσι στους εθνικούς μας δρόμους που υποτίθεται πως είναι ένα κοινωνικό αγαθό; Πως θα μπορέσει ο μέσος Έλληνας να ανασάνει αν έχει ΚΑΙ αυτό να το βγάλει από την τσέπη του; Είναι δυνατόν να δίνουμε 6,60 ευρώ συνολικά για να κάνουμε την διαδρομή Λάρισα-Τρίκαλα/Τρίκαλα-Λάρισα; Και καλά εμείς των Ι.Χ. που πάμε μιας στις τόσες... Τα φορτηγά που μετακινούνται συνεχώς λόγω επαγγέλματος και οι αγρότες εκείνων των περιοχών δεν είναι δυνατόν να δίνουν τέτοια ποσά καθημερινά. Όσο για τα φορτηγά, τα χρήματα είναι πολύ περισσότερα. Αυτοί οι άνθρωποι ούτε παραδρόμους μπορούν να ακολουθήσουν, ούτε τίποτα. Αναγκαστικά δίνουν και δίνουν καθημερινώς.
Το να μην πληρώσω τα διόδια, λοιπόν, είναι φοροδιαφυγή. Πράγματι, είναι. Μα είναι αυτός νόμιμος φόρος; Ξέρω πως δεν βοηθάει καθόλου την χώρα μας να ανακάμψει αν αποφεύγουμε να πληρώσουμε τους φόρους μας, μα ξαναρωτώ, είναι φόρος αυτός; 2,30 ευρώ για ποιο πράγμα; Για έργα που "θα" γίνουν, για δρόμους που γίνονται από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο αμάξι για την θάλασσα, τότε που είχα ρωτήσει πρώτη φορά τον πατέρα μου γιατί υπάρχουν τα διόδια. Αν όντως αξιοποιούνταν τα λεφτά μας, όλη η Ελλάδα θα ήταν μια ευθεία από άποψη οδικής μέχρι τώρα.
Δεν είναι πως ζητάω την κατάργηση των διοδίων, ας λειτουργήσουν εν ανάγκη. Οι εργαζόμενοί τους το ψωμάκι τους θέλουν να βγάλουν κι αυτοί, δεν φταίνε σε τίποτα να βρεθούν απ' την μια στιγμή στην άλλη στον δρόμο... Ας ρίξουν στην τελική οι "άνω" τις τιμές. Άκου 2,30 ευρώ. Το λέω και το ξαναλέω στον εαυτό μου μπας και το συνειδητοποιήσει.

Στρίβοντας στον δρόμο για Μεσάγγαλα, είδαμε πως τοποθετήθηκαν περιοριστικές μπάρες του ύψους των δύο μέτρων, ώστε να μην μπορούν να περνούν τα φορτηγά! Όποιοι τα τοποθέτησαν είναι "δολοφόνοι"! Αναρωτιέμαι πως δεν αντέδρασαν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, ούτε ένα αγροτικό φορτωμένο με πράγματα θα μπορούσε να μεταφέρει όλο του το φορτίο με την μία... Αναγκαστικά θα έκανε 2-3 διαδρομές γεμίζοντας την καρότσα! Πόσο απαθείς μένουμε μπροστά στις εξελίξεις που τρέχουν εις βάρος μας. Μια φορά ρε γαμώτο να λειτουργούσαμε συλλογικά και γρήγορα...
Και δεν γουστάρω να δω κανένα σχόλιο του τύπου: "Ελλάδα είμαστε, τι περιμένεις!"
Με αυτά τα κεφάλια δεν κάνουμε τίποτα! Ελλάδα είμαστε ρε, ναι! Και είμαστε όπως σκατά είμαστε.
Εσύ τι κάνεις για να το αλλάξεις αυτό όμως;
Συνεχίζεις να πιπιλάς την καραμέλα του τίποτα δεν θα αλλάξει γιατί είμαστε παλιοκράτος;

Εγώ κινούμαι, εσύ τι κάνεις;

Ο Ελληνάρας του 21ου αιώνα

Αντιγράφω όσα έγραψα σε φόρουμ. Αν στα αλήθεια δεν είστε ρατσιστές θα καθόσασταν ένα 5λεπτο να διαβάσετε τα όσα γράφω. Γιατί είναι όλα αλήθεια.

Μέσα στην τάξη μου, η πλειοψηφία, μην πω όλοι εκτός από 2-3 που δεν εκδήλωσαν άποψη, είναι τέρμα ρατσιστές. Μέχρι και η καθηγήτρια, αν και προσπαθεί να το κρύψει, με αυτό που θεωρεί αυτή "πλάκα" βγαίνουν και μερικές αλήθειες για το τι πιστεύει. Πόσο εκνευρίζομαι, πόσο θέλω να ξυπνήσω αυτούς που πιστεύουν πως το "Έξω οι μετανάστες από την Ελλάδα", είναι το καλύτερο σύνθημα που ειπώθηκε ποτέ. Και είναι τόσο κρίμα, είμαστε μόλις 15-16 χρονών, πως θα πάμε μπροστά έτσι;

"Μερικές φορές και να μην θέλεις να γίνεσαι ρατσιστής, αναγκάζεσαι. Γνωρίζω ένα περιστατικό στο οποίο δύο μαροκινοί ξυλοκόπησαν άσχημα μία γηραιά γυναίκα και την έστειλαν με πολλαπλά κατάγματα προσώπου στο νοσοκομείο απλά και μόνο για να της κλέψουν το κινητό. Δηλαδή ο σύντροφος αυτής της γυναίκας, δεν θα ήταν στο μέλλον αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στους Μαροκινούς;"
Και για να αλλάξω λιγάκι αυτή την ερώτηση. Αν ήταν Έλληνες δηλαδή θα την γλίτωναν; Έχει μήπως καμία διαφορά; Ό,τι έγινε, έγινε, αν δεν μπορεί να τιμωρηθεί όποιος το προκάλεσε, πρέπει δηλαδή να συμπεριφερθώ και εγώ άσχημα στους Μαροκινούς για να λύσω το πρόβλημα. Γιατί είστε όλοι τόσο ΤΥΦΛΟΙ;

"Συγνώμη ρε Ανθή, και 'γω Ρατσίστρια είμαι. Όχι με τους Γάλλους, Ιταλούς, κτλ, με τους άλλους. Και είμαι και περήφανη."
Εσύ κοπέλα μου που θα πας έτσι όπως σκέφτεσαι; Είσαι περήφανη που δεν εκτιμάς το διαφορετικό; Που τους κλείνεις την πόρτα για μια νέα ζωή στα μούτρα;
"Είναι σκ**οψυχοι οι περισσότεροι", μου λες. Γιατί κάθισες ποτέ να τους μιλήσεις, να τους πιάσεις το χέρι, να τους προσφέρεις ένα πιάτο φαί; Τους ρώτησες ποτέ πως νιώθουν ή μήπως το σκέφτηκες ποτέ; Έρχονται απελπισμένοι, απογοητευμένοι, αφήνουν ό,τι έχουν πίσω τους, σου φαίνεται τόσο γελοία εύκολο; Μήπως τους αρέσει κιόλας να αφήνουν την πατρίδα, νομίζεις; Μπράβο σου. Νιώσε περήφανη για τον υπέροχο χαρακτήρα σου και κοίτα να μην χάσεις ποτέ το ιδιοφυές μυαλό σου.
-Τους δίνουμε ποτέ μια ευκαιρία να ενταχθούν; Η απάντηση είναι όχι.
"Το σύστημα βρωμάει από παντού βρε Ανθούλα", μου απαντάς. Και αυτομάτως αυτό σημαίνει πως εμείς πρέπει να τα παρατήσουμε. Ε ρε μυαλά που κουβαλάμε!

-Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν η χώρα μας αν ξαφνικά εξαφανιζόταν όλοι οι μετανάστες; Ας το δούμε από την οικονομική άποψη.. Εκείνοι κρατάνε τις μισές δουλειές που ένας Ελληνάρας -τρομάρα μας- δεν καταδέχεται να κάνει. Η οικονομία θα γκρεμιζόταν 3 φορές χειρότερα. Μέχρι και ο τάδε βουλευτής που είχε καλομάθει να έχει την εφημερίδα και τον καφέ του κάθε πρωί, θα παρακαλάει να γυρίσει πίσω η Αλβανίδα βοηθός του.
Και η απάντηση που δέχτηκα από ένα κορίτσι: "Τι θα γινόταν; Θα έπαιρναν οι Έλληνες τις θέσεις που έχουν πιάσει αυτοί και θα ήταν όλα καλύτερα."
Χα, χα, χα. Απαξιώ να ασχοληθώ ξανά μαζί σου κοριτσάκι μου. Εσύ η φοβερή Ελληνίδα, η καλοαναθρεμμένη, θα δεχόσουν ποτέ να καθαρίζεις τουαλέτες; Να ταπεινώνεσαι καθημερινά με έναν εξευτελιστικό μισθό; Όχι βέβαια. Αλλά είσαι Ελληνίδα εσύ και την εξυπνάδα την έχεις στην άκρη των χειλιών σου. ΠΟΣΟ τυφλή και εσύ.

"Να παρακαλάμε να μην βρεθούμε στην θέση τους."-Ελισάβετ
Άλλη έξυπνη: "Καλύτερα να παρακαλάμε να μην μας πάρουν τα σπίτια μας!"
Διαδραματίζεται κάποιος πόλεμος εδώ; Μήπως κηρύξαμε την εθνική μέρα βλακείας και δεν το θυμάμαι; Οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν μια κουβέρτα να μην παγώσουν από το κρύο, τα δικά μας σπίτια με τα λούξα θα κοιτάξουν; Στην γωνιά σου και 'συ τυφλό κοριτσάκι. Στην γωνιά σου και στα τζακούζι σου.

"Σύλησαν τάφους! Οι νεκροί τι χρωστάνε;" Και ένα παρατεταμένο μπλιαχ ακούστηκε από την αίθουσα.
Φτάσε εσύ στο σημείο να πεθαίνεις της πείνας και μετά έλα μίλα μου. Όχι πως οι νεκροί θα γυρίσουν και θα μας ζητήσουν τα ρέστα. Όχι πως είχαν άλλη επιλογή, ο αγώνας για την επιβίωση δεν τα κοιτάει αυτά γλυκιά μου. Πίσω στο στρωμένο τραπέζι σου πήγαινε, εκείνο σου αρμόζει.

"Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Καλύτερο από το Ελλάς Ελλήνων Αμερικάνων, ε;" και γελάτε.
Σας σιχαίνομαι. Όλους. Σε λάθος εποχή γεννηθήκατε. Είστε μια σπατάλη σάρκας.

Το Κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο

Πάντα ήμουν το κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο. Εξαρχής. Αυτό το κορίτσι πίσω απ' το κόκκινο αινιγματικό Βιβλίο με τις παράξενες λέξεις που κανείς άλλος δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει. Εκείνες τις μικροσκοπικές αμαρτίες που χόρευαν μπροστά στα μάτια μου πάνω στις σελίδες του...
Ας είμαι ειλικρινής, λίγοι ενδιαφέρθηκαν αρκετά για μένα ώστε να κάνουν μια προσπάθεια να το διαβάσουν, σε αυτή την άγνωστη γλώσσα - όχι πως τα κατάφεραν, όχι πως προσπάθησαν αρκετά. Κουράστηκαν γρήγορα και άρχισαν να κρατάνε μια απόσταση από αυτό, κι εμένα μαζί, γιατί εγώ κι αυτό πηγαίναμε πάντα πακέτο.


"Sin is whatever obscures the human soul."

Ένιωθα ξεχωριστή που ήξερα μόνο εγώ την γλώσσα της αμαρτίας- ή καλύτερα, την γλώσσα που μιλούσαν οι δικές μου αμαρτίες. Το σαγηνευτικό τραγούδι τους, το έντονο χρώμα τους.
Με τον καιρό, άρχισα να χάνομαι όλο και πιο βαθιά μέσα στο Kόκκινο Bιβλίο μου, αργούσα να επιστρέψω στον πραγματικό κόσμο, μου άρεσε εκεί που ήμουν. Μέσα στις πιο βαθιές μου επιθυμίες, πράγματα που ούτε τολμούσα να προφέρω μήπως και διαλυθούν μόλις ειπωθούν και εξαφανιστούν σαν τον καπνό. Φοβόμουν την καταστροφική δύναμή τους, τόσο μεγάλη που μπορεί η πραγματικότητα να μου τις έκλεβε γιατί θα μπορούσαν να βλάψουν κάποιον. Δεν ήθελα να τις γκρεμίσει.

Και έτσι απλά, με βρήκες και μπήκες πίσω από το Bιβλίο. Δεν ξέρω πως το έκανες, αλλά άρχισες να καταλαβαίνεις την γλώσσα που μου είχε μάθει, χωρίς όμως απαραίτητα να μιλάω. Είπες πως σου αρέσει αυτή η γλώσσα, αυτό το Κόκκινο Βιβλίο, μα πιο πολύ το Κορίτσι που κρυβόταν πίσω του.

Ξαφνιάστηκα. Δεν υπήρχε Κορίτσι στο μυαλό μου, απλά το Bιβλίο. Εσύ επέμενες, κάθε φορά δίπλα μου. Εσύ κοιτούσες εμένα και εγώ το βιβλίο. Ποτέ μου δεν σε έβλεπα, απλά άκουγα τις ίδιες λέξεις "Το κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο, το Κορίτσι πίσω απ' το Βιβλίο..." Αυτό γινόταν για πολύ καιρό. Εγώ συνέχιζα να περιπλανιέμαι μέσα στις υπέροχες αμαρτίες μου.

Μια μέρα έφυγες. Όταν όλοι οι άλλοι έφευγαν, δεν το πρόσεχα καθόλου, μονάχα μήνες αργότερα όταν κάποια θολή εικόνα της ανούσιας παρελθοντικής παρουσίας τους περνούσε μέσα απ' το μυαλό μου κι έπειτα το γνωστό "Πάει κι αυτός/ή..."
Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό, υπήρχε πόνος, υπήρχε απώλεια της γνώριμης φωνής σου στο κεφάλι μου, υπήρχε ένα κενό. Ήθελα να έρθεις πάλι δίπλα μου, με αυτόν τον διακριτικό σου τρόπο...

Εσύ με κοιτούσες και εγώ όχι!
Αυτή ήταν η αληθινή Αμαρτία.
Έκλεισα το Βιβλίο για πρώτη φορά.

***

Εγκαταλείπω το Bιβλίο μου πολύ συχνά τελευταία, δεν φαίνεται τόσο συναρπαστικό πια, όσο υπάρχεις εσύ γύρω μου... Δύσκολο να το αποχωριστώ τελείως ακόμη βέβαια, αλλά...“The knowledge of sin is the beginning of salvation”, right?

Το Κορίτσι και Εσύ, κανένα "βιβλίο" να παρεμβάλλει.

Do stars gaze back?

Ένας φιλόσοφος κάποτε ρώτησε:

"Είμαστε άνθρωποι επειδή κοιτάμε τα αστέρια, ή κοιτάμε τα αστέρια επειδή είμαστε άνθρωποι;"

Ανούσιο πράγματι...

***

"Εμάς, μας κοιτάζουν ποτέ τα αστέρια;"

Well now, that's a really good question. ;)

Mona Lisa

Mona Lisa. With the enigmatic smile. Like her, you can't read my mind...



She paints her fingers with a close precision
He starts to notice empty bottles of gin
And takes a moment to assess the sins she’s paid for

A lone speaker in a conversation
Her words are swimming through his ears again
There’s nothing wrong with just a taste of what you’ve paid for

Say what you mean, tell me I’m right
And let the sun rain down on me
Give me a sign, I wanna believe

Woah, Mona Lisa
You’re guaranteed to run this town
Woah, Mona Lisa
I’d pay to see you frown

He senses something, call it desperation
Another dollar, another day
And if she had the proper words to say, she would tell him
But she’d have nothing left to sell him

Say what you mean, tell me I’m right
And let the sun rain down on me
Give me a sign, I wanna believe

Woah, Mona Lisa
You’re guaranteed to run this town
Woah, Mona Lisa
I’d pay to see you frown

Mona Lisa

Say what you mean, tell me I’m right
And let the sun rain down on me
Give me a sign, I wanna believe

Woah, Mona Lisa
You’re guaranteed to run this town
Woah, Mona Lisa
I’d pay to see you frown

Say what you mean, tell me I’m right
And let the sun rain down on me
Give me a sign, I wanna believe

There’s nothing wrong with just a taste of what you’ve paid for

Somehow we keep marching on...

"Τι είναι η ουτοπία;", με ρώτησε.

"Κάτι που όταν το πλησιάζεις ένα βήμα απομακρύνεται δύο,
όταν το πλησιάζεις δύο, απομακρύνεται τέσσερα..."

"Και τότε, τι νόημα έχει;", απόρησε. Φαινόταν στεναχωρημένος.

Το σκέφτηκα για λίγο.
"Σε κάνει να προχωράς."

2011... μαζί σας :)

E: "40.5 για 5 ώρες. Φρίκη."
A: "Ξέρεις πως δεν μπορώ να καταπιώ ούτε το σάλιο μου." Και πραγματικά, εκείνη τη στιγμή πνίγομαι και ταυτόχρονα αρχίζω να γελάω τόσο που στοίχημα πως η φλεγμονή στον λαιμό μου κοκκίνησε κι άλλο. "Αουτς."
E: "Δεν θα 'ταν τέλειο να 'μασταν μαζί έξω και υγιέστατες;"
A: "Χμ, κοίτα, ναι. Αλλά και πάλι μαζί είμαστε τώρα, οπότε σαν εναλλακτική λύση μια χαρά μου φαίνεται. Τραβάμε πολλά ζόρια για παραμονή πρωτοχρονιάς. Είχες κανονίσει κάτι;"
E: "Ναι, για ρεβεγιόν στο σπίτι της Λ. Αλλά εδώ και 5 μέρες, είμαι έτσι."
A: "Περαστικά μας!"
E: "Πολύ φοβάμαι πως θα με πάρει ο ύπνος πριν της 12. Αν ζήσω μέχρι τότε." Χαμογελάω. Μου θυμίζει τα παλιά, που όλα τα αντιμετωπίζαμε με χιούμορ.
Σου πετάω το τηλεκοντρόλ και φυσικά πέφτει κάτω. Κυριολεκτικά σέρνεσαι για να το φτάσεις.
A: "Βάλε Patty! Στο υπόσχομαι, θα φτιάξη η διάθεσή μας. Η συνταγή της γελοιότητας. Θείος Τίτο και τα λοιπά." κουνάω τα δάχτυλά μου σαν εισαγωγικά.

***

Πράξη ένα: το τηλέφωνο με αίμα. Πράξη δύο: το τηλέφωνο με αίμα. Πράξη τρία: Το τηλέφωνο με αίμα. Τι έπαθε το τηλέφωνο; ΚΟΠΗΚΕ Η ΓΡΑΜΜΗ!

Βγάζεις την γλώσσα για το 'ανέκδοτο' και με κοιτάς με ένα κεφάτο ύφος.

E: "Θέλω και 'γω τέτοιον θείο! με σκούφο! ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΨΙΑ ΣΟΥ ΞΕΡΩ ΓΩ. "

Ξεσπάμε σε χαχανητά.

***

A:"[...] και έχει τα πιο όμορφα μάτια στον κόσμο!", αναστενάζω.

E: "Στο είπα, είδες; Τίποτα, τίποτα, δεν θα σας χωρίζει!" μου χαμογελάς τόσο όμορφα που μου 'ρχεται να κλάψω που προορίζεται για 'μένα αυτό το χαμόγελο, που μ' αγαπάς ακόμη μετά απ' όλον αυτόν τον καιρό.

Συνεχίζεις: "[...]γαλαζοπράσινες ματάρες..." αυτή η παύση με κάνει να καταλάβω πως πονάς. Είναι τόσο εύκολο να καταλάβω τι νιώθεις, λες και το γράφεις στο μέτωπο. Πάντα έτσι ήταν, απ' την αρχή. Ήξερα τι ακριβώς χρειαζόσουν και στο έδινα, ήθελα πάντα να λάμπουν τα μελί σου μάτια.
A: "Δεν βλέπω τον λόγο οποιοσδήποτε να αγνοήσει ένα τέτοιο διαμάντι. Μην το αφήσεις να σε πονάει, δεν θέλω."
E: "Μια χαρά είμαιιι..." Το παλιό μας ανέκδοτο- Πάλι γέλια.

***

A: "Με την κουβέρτα νιώθω σαν ταλαίπωρη μεσήλικη γυναίκα. Και με το τσάι."
Εσύ ψήνεσαι στον πυρετό και δεν μου απαντάς. Πέφτεις πάνω μου και με αγκαλιάζεις σφιχτά.
A: "Σταμάτα, σοβαρά, μην με πιέζεις πολύ, νομίζω ότι θα τα βγάλω! ΕΙ! ΕΙΠΑΜΕ ΟΧΙ ΓΑΡΓΑΛΗΤΑ!" Κυλιόμαστε για λίγο στον καναπέ σε έναν ξέφρενο μαραθώνιο γαργαλητού και μετά...*Κρατς!*
E: "Νομίζω πως αυτό ήταν το θερμόμετρο", λες και χώνεσαι κάτω απ' την κουβέρτα αγγελικά.
A: "Στην μάνα σου το 'πες;" Κουκουλωνόμαστε και οι δύο μέχρι το κεφάλι και χαμογελάμε κάτω απ' τα σκεπάσματα συνωμοτικά.

***
E: "Καλή χρονιαααά![...] Θα το στείλω και στις άλλες! Μου λείπουν τόσο πολύ."
A: "[...]Σ'αγαπάω, μικρή. Από 'δω και πέρα θα 'ναι οι χρονιές μας."
E: "Και 'γω. Το ξέρω." Μετά με κοιτάς, κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια και δεν με πονάει τίποτα πια, γιατί είμαστε και πάλι μαζί, πιο κοντά από ποτέ, τόσο κοντά όσο τότε. Και αγαπάμε η μία την άλλη.
***
'07-2011.
Κι όμως είσαι ακόμα εδώ!
Κι όμως όλες είστε ακόμα εδώ, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο.
5 as 1.

Καλή Χρονιά σε όλους, με τα σωστά άτομα δίπλα σας.